(ต่อจากตอนที่แล้ว)
เรื่องจริงใช่อิงนิยาย 3 ครั้งไม่ตาย ตั้งใจตายครั้งที่ 4
ขอเรียงร้อยถ้อยชีวิตลิขิตเส้น
ฝากไว้เป็นอุทาหรณ์ป้อนสมอง
สุขภาพกายใจใคร่ครวญตรอง
อย่าให้ต้องเป็นเหมือนผมเกือบตรมตรอม
ไม่ดูแลสุขภาพแม้อ่อนล้า
ไม่ให้หมอเยียวยาจนผ่ายผอม
ถึงคราเศร้าเหงาใจถึงยินยอม
โรคสุกงอมจึงพร้อมที่เจตนาตาย
...............ตอนที่ 5….
สามทุ่ม..ความกลัดกลุ้มยิ่งรุมเร้า......เห็นเขาเอาสายรtยางวางพาดเตียง..ขึ้นเขียงก่อนครับ
.................................................
ตายเป็นตายกายจิตไม่คิดขุ่น
แล้วแต่บุญกุศลกรรมนำประสาน
หากเพราะด้วยได้ช่วยเหลือเอื้อเฟื้อทาน
ผลาผลคงแผ้วพาลมารราวี ( คิดถึงพ่อแก้ว-แม่แก้ว..ซะ)
เสียงพร่ำขานวานบอกออกรถได้
เขาเข็นไปห้องรอผ่าสง่าสี
เย็นยะเยือกแอร์ปรับรับไอที
แต่พอมีผ้าคลุมกายให้คลายเย็น (สักหน่อย.ก็ถูกปลดแล้ว)
ตาสอดแนมแซมบานเกร็ดเห็นคนวิ่ง
ส่วนเรานิ่งกุมขมับกับทุกข์เข็ญ
อีกไม่นานมวลสารซ่านกระเซ็น
ตายหรือเป็นหนอเราเข้าน้ำเกลือ (ที่จริง...ยาสลบ )
หยุดเวลานาทีที่สี่ทุ่ม
คุณหมอรุมเรียงรายขยายเนื้อ (สลึมสลือแล้วครับ)
หลากหลายเรื่องหยูกยาหาจุนเจือ
มุ่งช่วยเหลือคนไข้ได้ทันการณ์
พยาบาลห้าคนช่วยแต้มแต่ง
ทุกก้าวย่างทุกตำแหน่งแรงประสาน
นายแพทย์ใหญ่ใช้ความรู้ความชำนาญ
หนึ่งชีวิตหนึ่งวิญญาณต้องกล้าหาญประสานใจ...
เหตุการณ์ต่อไปคือตาย.....หรือไม่ ..? ( กลัวแล้วหรือครับ) ตาย
…………..อวสานตอนหน้าครับ
........................
ค้นหาทุกอย่างในเว็บครูบ้านนอก :
