สุดที่รัก...ตลอดกาล....

สุดที่รัก ..
     ผมเคยบอกคุณหลายครั้งแล้วว่าคุณเป็นคนขี้ลืม..
     บางครั้ง คุณเดินซื้อของในห้าง..คุณกลับบ้านแล้วเคยโทรหาผม.."อยู่ไหนคะ"...ทั้งๆที่คุณบอกให้ผมนั่งรอคุณในร้านกาแฟ เพราะคุณรู้ว่าผมไม่อดทนพอที่จะเดินดูคุณละเมียดละไมดูของ..
     ผมจึงแปลกใจที่เมื่อเช้า คุณตื่นขึ้นมาแล้วชงกาแฟกินคนเดียว..ไม่ชงเผื่อผม
     ผมรู้ว่าคุณลืม...ว่าวันนี้วันอะไร

สุดที่รัก ..
     คุณลืมแล้วใช่ไหม ...ว่าวันนี้วันอะไร
     ถ้าผมถามคุณตอนนี้ คุณคงยิ้มแล้วบอกว่า"วันอาทิตย์ไงคะ..วันที่คุณอยู่กับบ้านวันเดียวในรอบสัปดาห์"
     คุณลืมไปใช่ไหม..ว่าวันนี้แหละ..วันที่ 7 กุมภาพันธ์ ที่ผมขอคุณแต่งงาน
     คุณลืม ผมไม่ลืม..ไม่เป็นไร คืนนี้เรายังฉลองกันได้

สุดที่รัก ..
     เมื่อคุณอ่านจดหมายฉบับนี้จบ คุณก็จะเข้าใจหลายเรื่องที่ผมเคยบอกคุณ
     เรื่องแรกเลยก็คือ คุณคงจะรู้ว่านอกจากผมจะพูดไม่เก่งแล้ว ผมยังเขียนอะไรที่อ่านไม่รู้เรื่องอีก ..ใช่ไหม?
     แต่นั่นก็คือเหตุผลที่ผมบอกรักคุณด้วยใจมากกว่าด้วยตัวหนังสือ
     คุณเลยชอบบ่นว่าผมไม่เคยเขียนข้อความอื่นเมื่อส่งโปสการ์ดถึงคุณ นอกจากคำว่า"คิดถึง..."

สุดที่รัก ..
     คุณจำได้ไหม เราเจอครั้งแรกตอนไหน?
     ผมจะบอกให้..เผื่อคุณจะลืม ซึ่งจริงๆผมเชื่อว่าคุณลืมไปแล้วล่ะ
     ผมเจอคุณกำลังนั่นอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมๆกับกินแฮมเบอร์เกอร์ในฟาสฟู้ดช่วงต้นเดือนธันวาคม(คุณลืมแล้วใช่ไหมว่าวันที่เท่าไร ผมจะเซอร์ไพรซ์คุณในวันนั้นอีกครั้ง..คราวนี้ขอบอกล่วงหน้า)
     คุณคงเห็นผมเดินเข้าในร้านแล้วไม่มีที่นั่ง เลยเรียกผมนั่งโต๊ะเดียวกัน แล้วจู่ๆก็ยื่นแฮมเบอร์เกอร์...ก็ชิ้นที่คุณกัดไปแล้วครึ่งคำแล้วนั่นแหละมาให้ผม พร้อมถามผมว่า "..กินไหม?..."

สุดที่รัก ..
     จากปลายเดือนธันวาคมปีนั้นจนถึงวันนี้ ..ผมอยากบอกว่าคุณคือ"ความมหัศจรรย์"ของผม
     ผมไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่กินแฮมเบอร์เกอร์ไปครึ่งชิ้นแล้วจะกล้าชวนคนอื่นกินแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นนั้น แต่คุณ...สิ่งมหัศจรรย์ของผม...ก็ทำในสิ่งที่คนเขาไม่ทำกัน..
     แปลกใช่ไหมครับที่ผมไปหลงรักคนที่"ชวนกินแฮมเบอร์เกอร์ที่เหลือ"

สุดที่รัก ..
     ขอบคุณนะครับ ..ที่แต่งงานกับผม ผมไม่ถามหรอกว่ากี่ปีแล้วที่เราแต่งงานกัน
     เพราะผมเชื่อว่าคุณจำไม่ได้หรอก เพราะคุณไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้ เพราะคุณทำหน้ารำคาญทุกครั้งที่ผมซื้อดอกกุหลาบให้เมื่อถึงวันนั้น แถมบ่นว่า"เปลืองตังค์" แต่อมยิ้มแล้วค่อยๆจัดกุหลาบอย่างประณีตในแจกัน ...
     ช่างมันเถอะ คุณจะลืมหรือจำว่ากี่วันกี่เดือนแล้วที่เราอยู่ด้วยกัน
     แต่คุณอย่าหัวเราะผมนะครับ ถ้าผมจะสารภาพว่า ผม"หลงรัก"ภรรยาของผมมากขึ้นทุกวัน ..ทั้งที่มันผ่านมานาน
     และผมยังจะหลงรักตลอดไป ทุกวัน ...

สุดที่รัก ..
     วันนี้ วันที่ผมขอคุณแต่งงานเมื่อหลายปีก่อน ผมอยากบอกว่า"ขอบคุณนะครับ" ที่ทำให้ความฝันของผมกลายเป็นความจริง
     ขอบคุณที่พร้อมจะเดินคู่กับผมทั้งยามทุกข์และยามสุข
     ขอบคุณที่ยอมตื่นเช้ามาชงกาแฟให้ผม ..ทั้งที่คุณไม่ดื่มกาแฟทุกวัน
     ขอบคุณที่เชียร์"ลิเวอร์พูล"พร้อมผม ทั้งที่คุณรู้จักจอห์น บาร์นส คนเดียว..เพราะจำได้ว่า"ตัวดำ"ในทีมชุดสีแดง
     ขอบคุณที่ทำให้ผมพบเรื่อง"มหัศจรรย์"ทุกวัน
     ผมจึงยัง"ตกหลุมรัก"คุณตลอดไป..เชื่อผมสิ

                             ผมเอง...สามีของคุณ