นิทานก้อม

ตัวอย่างนิทานตลกล้อเลียนพระกับเณร

เรื่อง  หลวงพ่อขี้ไก่โป่

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  ในหมู่บ้านมีวัดแห่งหนึ่งมีหลวงตากับเณรน้อย  วันหนึ่ง             หลวงตาได้รับนิมนต์จากชาวบ้าน  ก่อนจะเข้าไปในหมู่บ้านได้กำชับเณรน้อยว่าอย่าให้ไก่

ขึ้นมาขี้บนศาลา  ให้ไล่ไก่ให้ดีอย่าหนีไปไหน  เณรน้อยรับคำ  ส่วนหลวงตาก็เข้าไปในหมู่บ้านตามที่รับนิมนต์ไว้  พอเสร็จกิจนิมนต์แล้วหลวงตาก็กลับวัด  เห็นขี้ไก่โป่เต็มศาลา  ก็เลยโมโห         ให้เณรน้อย เรียกเณรน้อยมาทำโทษโดยการให้เลียกินขี้ไก่โป่ทุกกอง  เณรน้อยนั้นทีแรกก็ทำท่าสะอิดสะเอียนเพื่อไม่ให้หลวงตาสงสัย  เสร็จแล้วก็ก้มเลียขี้ไก่โป่กองแล้วกองเล่าจนเกือบหมดเหลือสองกองสุดท้าย  หลวงตาสังเกตดูการเลียกินขี้ไก่โป่ของเณรน้อยคงอร่อยแน่ ๆ  ก็เลยสั่งให้หยุดกิน  “หยุด ๆ ๆ ๆ  มันเป็นจั่งใด๋  หวานบ่  คือเป็นตาแซบแท้”   เณรน้อยก็ว่าอร่อยหวานหอมและบอกให้หลวงตาลองชิมดู  หลวงตาจัดการทันที  ร้องว่า  “อือ / แซบอีหลี หวาน……หอม….  นี่เณรน้อยมื้อหน้าบ่ต้องไล่ไก่หนีเด้อ  ไปไล่มันขึ้นมาขี้ไว้หลาย ๆ”  หลวงตาสั่งเพราะไม่รู้ทัน          เณรน้อย   จริง ๆ  แล้วเณรน้อยเคี่ยวน้ำอ้อยให้เหนียวแล้วกวาดศาลาอย่างสะอาดและหยอดน้ำอ้อยที่เคี่ยวแล้วเป็นกอง ๆ ทั่วศาลามันจึงมีรสหวานหอมติดใจ

                วันต่อมาหลวงตารับกิจนิมนต์อีก ไปฉันจังหันในหมู่บ้าน  รับนิมนต์ทีไรไม่เคยให้               เณรน้อยไปด้วยสักที  เณรน้อยเลยแกล้งไล่ไก่ขึ้นบนศาลาไก่กลัวก็ขี้ราดศาลาไว้มากมาย  หลวงตากลับจากในบ้านมาที่วัดเห็นขี้ไก่เต็มศาลาก็ดีใจ  ไม่พูดพร่ำทำเพลงขึ้นไปถึงก็ก้มเลียทันที                     กองแรกเหม็นหึ่งน่าสะอิดสะเอียน  ยังไม่เชื่อปากตัวเอง  กองที่สองก้มลงเลียอีกก็เหม็นหึ่งอีก หวานก็ไม่หวาน  จึงเรียกเณรน้อยมาถาม  เณรน้อยจึงว่า  “กะมื้อนี้มันเป็นขี้ไก่โป่แท้ ๆ  บ่คือ             มื้อวานนี้  มื้อวานนี้  ขะน้อยเคี่ยวน้ำอ้อยอย่างดีมันกะแซบซั่นแล้ว ขะรับ”  

ตัวอย่างนิทานตลกล้อเลียนเรื่องเพศ

เรื่อง  พิมพ์ดีด

                ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีสามีภรรยาคู่หนึ่ง  มีข้อตกลงใช้คำศัพท์เฉพาะคนรู้ใจสองต่อสองว่าหากสามีภรรยาจะมีอะไรกุ๊กกิ๊กกัน  ให้ใช้คำว่า  “พิมพ์ดีด”  แทนก็จะเป็นที่เข้าใจกัน  สามีนั้น      ลาศึกษาต่อปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยในต่างจังหวัด  นาน ๆ จะกลับบ้านครั้งหนึ่ง  เสาร์นี้                      ก็เช่นเดียวกัน  เป็นวันสิ้นเดือน  สามีก็กลับบ้านเช่นเคย  มาถึงบ้านมองหาภรรยาไม่พบ  

ว่า  “แม่ไปไหน”  ลูกบอกว่า  “แม่ไปตลาด”  พ่อเลยบอกกับลูกว่า  “ไปตามแม่ให้พ่อหน่อย                ให้บอกกับแม่ว่าพ่อกลับมาถึงบ้านแล้วและพ่ออยากจะพิมพ์ดีด”  ลูกไม่รู้อะไรก็รีบวิ่งด้วยความ            ดีใจที่พ่อกลับมา  พอลูกไปพบแม่ที่ตลาดก็บอกว่า  “แม่ ๆ พ่อกลับมาแล้ว  พ่อบอกว่าให้แม่            กลับบ้านด่วน  พ่อจะพิมพ์ดีด”  ส่วนแม่เก็บเงินค่าแชร์ไม่ได้ก็เคืองใจ  ตอบลูกไปว่า  “ไปบอก         กับพ่อนะว่าเครื่องพิมพ์ดีดชำรุดแล้ว”  ลูกก็รีบวิ่งกลับมาบอกพ่อว่า  “พ่อ ๆ แม่บอกว่าเครื่องพิมพ์ชำรุดแล้ว”   พ่อก็ไม่ว่ากระไร  แต่พอตกตอนเย็นต่างคนต่างอาบน้ำอาบท่าเสร็จใจดีขึ้นบ้างแล้ว  พอเข้านอนภรรยาจึงสะกิดสามีว่า   “พ่อ ๆ บ่พิมพ์ดีดบ้อ  ข้อยซ่อมแล้ว ๆ เด๊ะ”   ด้วยความหงุดหงิดสามี ๆ  เลยตอบภรรยาว่า  “บ่พิมพ์บ่เพิมมันละ  ข้อยใช้มือเขียนเรียบร้อยแล้ว”           

                                                                                                                                                         สมปอง  จันทคง