อยากรู้ลองอ่านดู

ชีวิตของคนเรา

คนเรานั้นเกิดมาจะต้องผ่านวัยเด็ก  วัยรุ่น  และก็มาวัยผู้ใหญ่   สุดท้ายเลยก็วัยชรา   เกิดขึ้นมาต้องได้รับการเรียนรู้ไม่ว่าจะจากที่แห่งหนใด  หรือจากวิธีการใดก็ตาม  ก็เรียกว่าการเรียนรู้ทั้งนั้น   การเรียนรู้นี่แหละนำพาให้เราทำงานหรือทำกิจกรรมที่มีขึ้นในชีวิตประจำวันได้  ถ้าผู้ใดไม่ได้เรียนรู้ในเรื่องนั้นๆย่อมไม่ถนัดแต่อาจจะทำกิจกรรมนั้นได้ทำเสร็จแต่ก็กว่าจะสำเร็จได้นั้นก็ต้องใช้เวลามากกว่าบุคคลที่ได้เรียนรู้มา   วันนี้จะมาให้สิ่งที่ควรนำไปคิดสำหรับเด็กวัยเรียน  ก็มีข้อความอยู่ว่า

     ***เป็นนักเรียนต้องพากเพียรเขียนอ่าน   การบ้านการงานก็ต้องสน

จะเหนื่อยยากลำบากก็ต้องทน   อย่ากังวลว่าตนทนระกำ

คำเช้าหนักเอาเบาสู้   เชื่อฟังครูผู้ใหญ่ท่านสั่งสอน

อย่าทำตนเล่นตัวจนแสนงอน   อย่าปากบอนคอยแค่หาเรื่องหัน 

มันเป็นฮ่ายเป็นฮ่ายกินข้าวโตโสความเพิ่น    เจ้าผู้สูงเจิ่นเทิ่นเจิ่นเทินใหญ่บ่ถูกทหาร

แนวขี่คร้านขี่คร้านเขาถามว่าแม่นลูกไผ      ครูผู้ใด๋เพิ่นสอนมันเป็นหยังจั่งมาคร้าน....

นี่ก็เป็นกลอนที่ได้แต่งขึ้นให้นักเรียนที่มีปากเสียงกันเมื่อเวลาครูสอน  พ่อกับแม่ก็จะโทษครูบาอาจารย์ที่ทำการสอน   แต่ในบางโอกาสครูบาอาจารย์ก็จะถามคืนว่าเจ้าเป็นลูกผู้ใด๋  คือขี่คร้าน  ก็หมายถึง  ขี้เกียจ