|
Advertisement
|
|
|
........เมื่อนานมาแล้วดอกไม้มีแต่สีขาว
แต่ส่วนใบไม้นั้นมีหลากหลายสีสัน
และทั้งสอง มิได้อยู่บนต้นเดียวกันดั่งเช่นทุกวันนี้
ขณะที่ใบไม้หลากหลายสีมีความสุข สนุกสนาน
ดอกไม้สีขาวกลับอยู่อย่างเงียบเหงา ไม่มีความสุขเลย
ดอกไม้น้อย เฝ้ารอคอยบางสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น
และทำให้เธอมีชีวิตชีวาขึ้นได้บ้าง เธอจะเฝ้ามอง
ไปที่ใบไม้ บางครั้งก็นึกอยากจะเป็นส่วนหนึ่ง
ในสีสันเหล่านั้นบ้าง
จนกระทั่งวันหนึ่ง ใบไม้เกิดมีความรู้สึกเบื่อใน
การมีสัสันของตนเองขึ้นมา เมื่อหันไปเห็นดอกไม้
น้อยสีขาวบริสุทธิ์ดอกหนึ่ง ดอกไม้ก็เกิดความ
หลงใหลในความอ่อนหวาน ของดอกไม้สีขาวนั้น
และก็ พบว่า ดูเหมือนดอกไม้น้อยจะซ่อนความเหงาเอาไว้
"ทำไมเธอดูเงียบเหงาจัง ทั้งๆที่เธอก็มีสีขาว
สวยบริสุทธิ์อย่างนี้" ใบไม้เอ่ยถามด้วยความเอ็นดู
ดอกไม้น้อยแปลกใจ แต่ก็ตอบกลับไปว่า
"สีขาวอย่างฉันหรือสวยงาม ฉันอยากมีสีสัน
สดใสอย่างเธอบ้างจัง"
ใบไม้รู้สึกว่าจะต้องทำให้ดอกไม้น้อยมีความสุขให้ได้
"ดอกไม้น้อย ฉันจะดูแลเธอเองนะ ฉันจะ
แต่งเติมสัสันในชีวิตให้แก่เธอเอง"
หลังจากนั้น ใบไม้ก็ดูแลดอกไม้น้อยของเขาด้วย
ความรัก ทุกสิ่งที่เขาทำ ถูกถ่ายทอดเป็นสีสันสวยงามให้แก่ดอกไม้
จนในที่สุด ดอกไม้ก็กลับกลายเป็นสีสันสดสวย
งดงาม ในขณะที่สีของใบไม้กลับเหือดหายไป เหลืออยู่เพียงสีเขียว
แล้ววันหนึ่ง เมื่อดิกไม้มองลงไปใน ลำธารน้ำใส
และได้เห็น เงาของเธอเอง ได้เห็นสีสดใสของตัวเอง
แต่เมื่อหันไปมองใบไม้ก็ พบว่า เขากลายเป็นใบไม้
สีเขียว แต่ก็ดูเหมือนจะให้ความรู้สึกที่อบอุ่นสำหรับเธอมาก
"ใบไม้จ๊ะ ฉันเสียใจ ที่ฉันแย่งสีสวยๆในชีวิตของเธอมา"
ใบไม้ยิ้มอย่างอ่อนโยน
"อย่าคิดอย่างนั้นสิ ทุกวันนี้ฉันไม่ต้องการสีสัน
อะไรอีกแล้วหล่ะ เพราะเธอคือสีในชีวิตของ ฉัน
และฉันก็มีความสุขมากนะที่เห็นเธอมีชีวิตชีวาขึ้น"
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ดอกไม้และใบไม้ก็มาอยู่
รวมกันเป็นต้นไม้ที่เต็มไปด้วยรัก ความอบอุ่น
และก็เติบโตขึ้น พร้อมๆ กันบนรากของความผูกพัน
ซึ่งดอกไม้น้อยและใบไม้ได้แบ่งปันแก่กันและกัน
ดังนั้น ทุกครั้งที่เรามองสีเขียวของใบไม้
ก็จะรู้สึกอบอุ่น และสบาย ตา นั่นก็มาจาก
"ความรัก" ของใบไม้ที่ถ่ายทอดและแต่งเติม
สีสันแห่งชีวิตให้แก่ดอกไม้
และที่ดอกไม้บางดอกยังคงมีสีขาว บริสุทธิ์
อยู่ ก็คงเพราะอยากจะให้ความอ่อนหวาน
ละมุนละไมนั้นยังคงอยู่คู่โลก นั่นเอง
...ลองมองกลับมาที่ตัวเรา ทุกวันนี้ เราต่างแก่งแย่งชิงดี
มองเห็นแต่ตัวเองก่อน ...มองอีกทีดีไหมบางทีการให้ การแบ่งปัน มีน้ำใจ
อาจจะทำให้คุณรู้สึกดีอย่างที่คุณไม่ได้รู้สึกมานานแล้วก็ได้
|
|
|
ขอบคุณบทความจาก ชุมชนการเรียนรู้
|
|
เธอนั้นเป็นเช่นดั่งดอกไม้
ผลิบานไหว ให้โลกสวยงาม
ดอกไม้คนจนมีคนไต่ถาม
ถึงความงามน้ำใจของเธอ
เมื่อต่อสู้ย่อมมีเจ็บปวด
รั้วหนามรวดกั้นขวางเสมอ
สู้ไม่หวั่นถ้าฉันมีเธอ
สู้เสมอมีเธอเคียงกาย
หากท้อแท้หมดหวังไปบ้าง
ให้ความหวังให้กำลังใจ
เพื่อตัวเธอก้าวสู่หลักชัย
เมตตาไว้เห็นใจคนดี
เมื่อต่อสู้ย่อมมีเจ็บปวด
รั้วหนามรวดนั้นคอยกั้นขวาง
นี่แหละเขาเรียกหนทาง
สู่ความหวังไปยังความดี
วันที่ 17 พ.ย. 2552
Advertisement
เปิดอ่าน 7,140 ครั้ง 
เปิดอ่าน 7,137 ครั้ง
เปิดอ่าน 7,141 ครั้ง 
เปิดอ่าน 7,136 ครั้ง 
เปิดอ่าน 7,145 ครั้ง 
เปิดอ่าน 7,143 ครั้ง
เปิดอ่าน 7,157 ครั้ง
เปิดอ่าน 7,146 ครั้ง 
เปิดอ่าน 7,138 ครั้ง 
เปิดอ่าน 7,135 ครั้ง 
เปิดอ่าน 7,134 ครั้ง
เปิดอ่าน 7,139 ครั้ง
เปิดอ่าน 7,143 ครั้ง 
เปิดอ่าน 7,155 ครั้ง 
เปิดอ่าน 7,139 ครั้ง
เปิดอ่าน 7,142 ครั้ง |
เปิดอ่าน 7,203 ☕ คลิกอ่านเลย |
เปิดอ่าน 7,134 ☕ คลิกอ่านเลย |
เปิดอ่าน 7,140 ☕ คลิกอ่านเลย | 
เปิดอ่าน 7,140 ☕ คลิกอ่านเลย | 
เปิดอ่าน 7,140 ☕ คลิกอ่านเลย | 
เปิดอ่าน 7,139 ☕ คลิกอ่านเลย | 
เปิดอ่าน 7,140 ☕ คลิกอ่านเลย |
|
≡ เรื่องน่าอ่าน/สาระน่ารู้ ≡ 
เปิดอ่าน 15,206 ครั้ง | 
เปิดอ่าน 22,627 ครั้ง | 
เปิดอ่าน 11,704 ครั้ง | 
เปิดอ่าน 30,933 ครั้ง | 
เปิดอ่าน 14,871 ครั้ง |
|
|
ค้นหาทุกอย่างในเว็บครูบ้านนอก :
