มองกระทงลับหายกับสายน้ำ
.
ฝากความช้ำคำลวงจงล่วงหาย
.
จันทร์กระจ่างพร่างฟ้าดาราพราย
.
โปรดโอบกายแทนรักที่จากลา
.
.
ฝากความช้ำกล้ำกลืนในคืนเก่า
.
ฝากความเศร้าร้าวไหวในห่วงหา
.
ฝากรำพันรันทดหยดน้ำตา
.
แม่คงคาจงปัดเป่าความเศร้าไป
.
.
ให้จมหายกับสายน้ำที่เชี่ยวกราก
.
ความพลัดพรากจงจากไปในชลใส
.
ขอลาทีกับความช้ำย่ำหัวใจ
.
เป็นคนใหม่วันนี้ไม่มีเธอ
.
.
ขอความเย็นชุ่มฉ่ำจากลำน้ำ
.
ดับความช้ำระกำไปคลายหมองเหม่อ
.
ความเศร้าหมองครองใจอย่าได้เจอ
.
เลิกพลั้งเผลออาวรณ์ตอนลำพัง
.
.
อยู่อย่างคนสิ้นรักเลิกภักดิ์หา
.
ฝากธาราพัดสิ้นถิ่นความหลัง
.
ฝังอาวรณ์รอนร้าวคราวเขาชัง
.
ให้ธารารินหลั่งฝังระทม
.
.
.
.
.
คิดหาเพลงที่เกี่ยวกับน้ำและความเศร้า
.
เพื่อจะนำมาประกอบกับกลอน
.
ก็นึกไปถึงเพลงดังในยุคอดึต
.
ที่เคยได้ยินได้ฟังเมื่อตอนเด็กๆ ดังมากเพลงนี้
.
ผู้ประพันธ์เพลงคือ ครูพยงค์ มุกดา ศิลปินแห่งชาติ
.
เพลงต้นฉบับ ขับร้องโดย คุณรุ่งฤดี แพ่งผ่องใส
.
แต่ในเอนทรี่นี้ ขอเป็นศิลปิน
.
อรวี สัจจานนท์
.
มาฟังเพลงดังในอดึต กันอีกสักเพลง
.
.
.
เอาความขมขื่นไปทิ้งแม่โขง
คำร้อง/ทำนอง ครูพยงค์ มุกดา
เอาความขมขื่นไปทิ้งแม่โขง
ให้มันไหลลง ไหลลงไหลลงไหลลงทะเล
เบื่อความรักจากคนร้อยเล่ห์
เล่ห์ลวงลึกกว่าทะเล สุดคาดคะเนสุดนับคณา
เอาความทุกข์ยากฝากธาราใส
ให้มันไหลไป ไหลไป ไหลไปมิให้หวนมา
ช่วยกลบฝังความหลังของข้า
บทเรียนรักด้วยน้ำตา แม่โขงเจ้าขาช่วยกลบช่วยกลืน
แม้ความเจ็บปวดเป็นเหมือนกรวดทราย
ถมทิ้งลงไปแม่โขงทั้งสายคงกลายเขินตื้น
ถ้าความเจ็บช้ำเป็นน้ำก็นองท่วมพื้น
รสชาดบาดแผลขมขื่น แม่โขงช่วยกลืนให้ไกลแสนไกล
เอาความขมขื่นไปทิ้งแม่โขง
ให้มันไหลลง ไหลลง ไหลลง ไหลลงลับไป
โอ้แม่โขงที่โค้งคดไกล
เปรียบยังมิเท่าน้ำใจ คดเคี้ยวเชี่ยวไหลกว่าลำโขงเอย
.
.
ขอขอบคุณ
ภาพจากอินเตอร์เนท
เพลงประกอบ เอาความขมขื่นไปทิ้งแม่โขง
ใช้ประกอบในการเขียนเรื่องเท่านั้น
.
โปรดให้การสนับสนุนศิลปิน และ เจ้าของลิขสิทธิ์
http://www.oknation.net/blog/sangjan/2009/11/05/entry-1