พ่อกับแม่สู้งานมานานแล้ว
คงไม่แคล้วพ่ายแพ้แก่สังขาร
อยากจะอยู่เลี้ยงเจ้าจนยาวนาน
แต่สังขารสุดแย่ยามแก่ตน
ทั้งโรคร้ายรุมล้อมมาพร้อมหมด
เริ่มปรากฏให้เห็นทุกเส้นขน
อีกกี่วันกี่คืนจะฝืนทน
ต้องร่วงหล่นจากเจ้าต้องเข้าใจ
โอ้ลูกเอ๋ยใยเล่าเจ้าไม่คิด
ใช้ชีวิตเสพสุขสนุกไฉน
แม้ขาดพ่อแม่วันหนึ่งจะพึ่งใคร
จะเสียใจคิดได้ก็สายเกิน