" คุณแม่หนาหนักเพี้ยง พสุธา " เข้าพรรษา ปีนี้ ทำดีเพื่อท่านบ้าง....นะครับ

ผลงานนักปราชญ์ในอดีตซึ่งเป็นนักปราชญ์ “นิรนาม”

                   สอนคนให้ “กตัญญู” 

บทกวีเก่าแก่หลายเรื่อง โดยเฉพาะเกี่ยวกับกตัญญูพ่อแม่ ซึ่งนัก

นักปราชญ์หลายท่านได้ประพันธ์ไว้ มีความหมายลึกซึ้ง และคำที่

 ไพเราะมาก จนทำให้คนรุ่นหลังนำไปเผยแพร่มากมากหลายแห่ง

 โดยที่มีความสะเพร่า คือไม่ได้บอกผู้ประพันธ์เอาไว้ ว่า ผู้ใด และ

 บางท่านได้นำบทกวีของท่านเหล่านั้นมาดัดแปลง ต่อเติมเพื่อให้

 เกิดความไพเราะยิ่งขึ้น จนทำให้อรรถรสเดิมของผู้ประพันธ์ได้ผิด

     เพี้ยนไปบ้าง  เรื่องนี้ ก็เป็นที่น่าเสียใจอย่างมากสำหรับนักกวีรุ่น

       ใหม่ที่พยายามถามหาผู้ประพันธ์บทกวีรุ่นเก่า ที่ไม่มีหลักฐาน

ชัด เจน ให้รุ่นหลังได้รู้ หรือท่านเหล่านั้นไม่ได้จดทะเบียนเอาไว้  ซึ่ง

 เป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก ที่เราไม่รู้ชื่อผู้ประพันธ์

         ด้วยเหตุนี้ บทกวีเรื่องสำนึกพระคุณแม่ ที่นำมาเผยแพร่

 ครั้งนี้ ก็เช่นกัน คือไม่ทราบแน่ชัดว่า ใครเป็นผู้ประพันธ์ เห็นว่า

 ไพเราะดี จึงนำมาเผยแพร่ หาก มีใครทราบแน่ชัดผู้ประพันธ์เดิม

    ก็ขอได้โปรด แจ้งให้ทราบด้วย จักเป็นพระคุณยิ่ง

                                            ...หยาดกวี...

                                     ๓ กรกฎาคม ๒๕๕๒

สำนึกพระคุณแม่

                    พระคุณแม่   เลิศฟ้า  มหาสมุทร

                    พระคุณแม่   สูงสุด   มหาศาล

                    พระคุณแม่   เลิศกว่า สุธาธาร

                    ใครจะปาน   แม่ฉัน    นั้นไม่มี

                    อันพระคุณ  ใครใคร  ในพิภพ           

                    ยังรู้จบ  แจ้งคำ  มาพร่ำขาน

                    แม่และพ่อ  มีคุณต่อบุตร  สุดประมาณ 

                    ขอกราบกราน  ระลึกถึง  ซึ้งพระคุณ

                    เจ้าข้าเอ๋ย  ใครหนอใคร  ให้กำเนิด           

                    จึงก่อเกิด  เติบใหญ่  ด้วยไออุ่น

                    ทั้งกล่อมเกลี้ยง  เลี้ยงลูกมา  ด้วยการุญ     

                    ช่วยค้ำจุน  จนรอดพ้น  เป็นคนมา

                    ถึงลำบาก  ร่างกาย  ใจห่วงลูก         

                    ด้วยพันผูก  ดวงใจ  ให้ห่วงหา

                    หัวอกใคร  จะอุ่นเท่า  อีกเล่านา               

                    คอยปลอบเช็ด  น้ำตา  คราระทม

                    เป็นแดนใจ  ใสสะอาด  ปราศกิเลส           

                    เป็นสรรเพชร  ของบุตร  พิสุทธิ์สม

                    ความรักเปี่ยม  เมตตา  น่านิยม                 

                    ประดุจลม  โชยเย็น  ใครเห็นดี

                    หอบสังขาร  ทำงาน  เลี้ยงลูกน้อย    

                    เกรงจะด้อย  ใจทราม  ต่ำศักดิ์ศรี

                    จึงส่งให้  ได้ศึกษา  วิชามี                       

                    ให้ได้ดี  กว่าแม่พ่อ  หวังรอคอย 

                    เหมือนนกกา  หาเหยื่อ  มาเพื่อลูก            

                    เปรอความสุข  หาทรัพย์ไว้  ให้ใช้สอย

                    ยามไกลพราก  จากอุรา  ตั้งตาคอย           

                    ใจละห้อย  นอนสะอื้น  ขื่นขมทรวง

                    กว่าลูกลูก  จะสำนึก  พระคุณท่าน    

                    ช่างเนิ่นนาน  บ้างชีวา  ลาลับล่วง

                    บ้างก็ป่วย  จนแทบ  สิ้นแดดวง                

                    ลูกจึงห่วง  เอาใจใส่  ในกายา

                    อย่าให้รอ  ใกล้ตาย  จึงกรายใกล้              

                    เป็นศพไป  จึงรู้บุญ  คุณท่านหนา

                    ยามท่านอยู่  ควรรู้ชัด  สร้างศรัทธา           

                    ตอบแทนคุณ  มารดา  บิดาเอย

                    ขอน้อมนอบ  หมอบกราบแท้  พระแม่แก้ว   

                    สำนึกแล้ว  ความเลว  เคยเหลวไหล

                    ลูกซึ้งแล้ว  แนววิถี  ที่เป็นไป                   

                    แม่ช้ำใจ  เพราะลูกมา  จนชาชิน

                    ลูกสร้างกรรม  ทำบาป  กราบเท้าแม่  

                    ซึ้งใจแท้  แม่อภัย  ให้หมดสิ้น

                    น้ำตาแม่  แต่ละหยด  ที่รดริน

                    ลูกถวิล  ดังน้ำกรด  รดหัวใจ

                    ลูกขอบวช  แทนพระคุณ  คุณแม่แล้ว

                    ร่มโพธิ์แก้ว  โพธิ์ทอง  ของลูกเอ๋ย

                    อันกุศล  ผลบุญ  ที่คุ้นเคย

                    ขอชดเชย  คุณแม่พลัน  กตัญญู .

                                     ...หยาดกวี...