นิทานกลางวัน

“เฮ้ย!...มิตรแท้น่ะไม่มี   แต่ศัตรูแท้น่ะมีไม่หมดหรอก”  ฉันว่า...เพื่อให้ได้ฮากัน....แล้วก็ฮากันจริงๆ....... และลงท้ายด้วยว่าสุภาษิตจีน...เคยได้ยินกันไหม๊  

“มีมิตรร้อยคนไม่เพียงพอ  มีศัตรูคนเดียวก็พอเพียง”…..นั่น...ดูเป็นข้อคิดที่ดีเชียวหละ 

......................................................................................................

จากนั้น.....นิทานบนโต๊ะอาหารก็เริ่มขึ้น…………………………. 

“พี่ติ๋วเคยได้ยินนิทานเรื่องนี้ไหม....เต่ากับปลา....”

“ไม่เคยค่ะ” ฉันตอบ

“พี่ติ๋วเล่าเลย....” น้องอีกคนออกเสียงเชียร์....ที่เหลือรอฟัง 

…………………………………………………………………………….....................

“เธอรู้ไหม.....ข้างบนนั้นน่ะมีลมเย็นๆพัดมาให้ชื่นใจด้วยแหละ”....ปลาได้ยินจึงถามกลับว่า    

“ลมพัดเหมือนหางที่ฉันโบกอย่างนี้ใช่ไหม”.....ปลาทำท่าโบกหางในน้ำไปมา 

“ไม่ใช่...ไม่เหมือน  มันพัดแรงและเย็นกว่านั้นอีก”  เต่าบอก 

.........แต่ปลาไม่เชื่อ...นัยว่าเพราะในชีวิตปลาไม่เคยขึ้นบกเพื่อลิ้มรสบรรยากาศของลมโชยเย็นชื่นใจอย่างที่เต่าว่า   จึงไม่คิดว่าที่ไหนจะมีเพราะในชีวิตตนเองก็ไม่เคยประสพ..... 

.................................................................................................... 

เมื่อนิทานจบลง  ก็มีคำถามตามมาว่า 

 “แล้วเราจะเป็นปลาหรือเต่าดีล่ะ” ฉันถาม

“เป็นน้ำดีกว่า..................นั่นไง..............พวกคิดนอกกรอบ 

“อ๋อ....เพราะว่าน้ำปรับตัวได้ทุกที่ไง” 

“แต่...เอ...หรือจะเป็นน้ำแข็งดี” พวกฝ่ายค้านเริ่มทำงาน 

“น้ำแข็งมันอึดอัดนะเพราะต้องปรับตัวให้อยู่ในภาชนะ” 

“ใช่....มันต้องถูกทุบๆๆๆๆ...เคาะๆๆๆๆจึงหลุดออกจากบล็อกได้”.......