ผู้เขียนได้รับข่าวจากลูกศิษย์ที่เรียบร้อย น่ารัก ประพฤติตัวดีมาตลอด ที่เคยสอนเมื่อตอนที่เพิ่งบรรจุใหม่ๆ ในโรงเรียนชนบทแห่งหนึ่ง อย่างที่รู้ๆ กัน ลูกศิษย์ในชนบทมักผูกพันกับครูมากกว่าในสังคมเมือง เธอติดต่อครูเรื่อยมา แม้ว่าผู้เขียนจะย้ายโรงเรียนไปอยู่ที่อื่น เมื่อเธออยู่ในวัยทำงานเธอ.......ก้อยังไม่ลืมครู เธอคอยต้อนรับครูทุกครั้งที่ครูขึ้นกรุงเทพฯ
มาวันหนึ่งเธอบอกครูว่า "หนูป่วยเป็นเนื้องอกในสมอง" ความรู้สึกของผู้เขียนขณะนั้น ถามตัวเองได้เพียงแต่ว่าเธอเป็นมะเร็งรึปล่าว รู้แต่ว่าสิ่งที่ควรทำคือ " ต้องให้กำลังใจ " ลูกศิษย์ และเราก็พูดคุยกันทางโทรศัพท์บ่อยขึ้นแทบจะทุกวันเพื่อสอบถามอาการป่วยหรือผลการไปพบคุณหมอ แม้กระทั่งการแนะนำให้เธอทำสมาธิเพื่อรักษาทางจิตใจอีกทางหนึ่ง
และอีกวันหนึ่งเธอก็โทรศัพท์มารายงานผลการ X-ray ที่น่ายินดี....นั่นคือ หมอบอกเธอว่า เธอสามารถมีชีวิตที่ยืนยาวขึ้น แค่นี้เอง ที่ครูสามารถยิ้มได้อย่างเต็มที่ แค่นี้จริงๆ