ภาพฝัน

 

 

 

ดั่งธุลีว่อนปลิวละลิ่วคว้าง

 

ลอยอ้างว้างโดดเดี่ยวเดียวดายเหงา

 

เพียงเสี้ยวใจไกลห่างร้างไร้เงา

 

ยังไม่ซึ้งหนัก – เบา ก็ด่วนลา

 

 

ยังไม่วาดภาพฝันก็พลันหาย

 

หลบเร้นกายหน่ายแหนงแสวงหา

 

ยังไม่ท่องจบสิ้นทั่วดินฟ้า

 

ก็พร่าพรางนัยน์ตาชราโรย

 

 

เพียงแค่เงยแหงนหน้ากะลาครอบ

 

ปะทะกรงขังกรอบอ่อนละโหย

 

กำลังชื่นรื่นรมย์สายลมโชย

 

ถูกตีโบยเบี่ยงเบนก็เชื่องชิน

 

 

เห็นแต่ภาพอัตตา มโนฝัน

 

ก็เติมเต็มคืนวันเสียหมดสิ้น

 

จึงหลั่งโลมพันพัวทั่วห้องจินต์

 

เฝ้าหล่อเลี้ยงโลมรินว่าจักรวาล

 

 

ดำดิ่งลึกซึมซับกับวิถี

 

ดื่มด่ำดวงฤดีรี่ฝันหวาน

 

หลงซาบซึ้งกว้างกว่าอนันตกาล

 

ทางแผ้วพานเด่นขาวเห็นยาวไกล

 

 

ดั่งธุลีว่อนปลิวละลิ่วคว้าง

 

สุดขอบฟ้ารางชางสว่างใส

 

กว้าง แคบ ลึก ชีวีอยู่ที่ใจ

 

หลงซาบซึ้งเพียงใด ก็เพียงนั้น

 

 

อณูทิพย์  ธารทอง