ครูบ้านนอก

การศึกษาเรื่อง การเพิ่มผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ เรื่อง ความเท่ากันทุกประการ ก่อนและหลังการใช้ชุดการเรียนการสอน สอนซ่อมเสริมนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ เรื่อง ความเท่ากันทุกประการ ก่อนและหลังการใช้ชุดการเรียนการสอน สอนซ่อมเสริมนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ต่ำ และนำผลการวิจัยไปใช้พัฒนาการจัดการเรียนการสอนในรายวิชานี้ โดยกำหนดประชากรและกลุ่มตัวอย่าง คือ ประชากรคือนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนประสาทรัฐประชากิจ จำนวน 165 คน และกลุ่มตัวอย่างคือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2/2 จำนวน 32 คน กลุ่มตัวอย่างได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง ตัวแปรในการวิจัยแบ่งเป็นตัวแปรต้นคือ ชุดการเรียนการสอนเพื่อสอนซ่อมเสริมการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ เรื่อง ความเท่ากันทุกประการ และตัวแปรตามคือผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ เรื่อง ความเท่ากันทุกประการ ดำเนินการใช้การรวบรวมข้อมูลก่อนสอนด้วยวิธีทดสอบความรู้ก่อนเรียนและหลังเรียน

สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ สถิติพื้นฐาน ร้อยละค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติทดสอบความแตกต่างระหว่างคะแนนก่อนเรียนกับหลังเรียน t-test ผลการวิจัยพบว่าการผลสัมฤทธิ์หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1.เพื่อหาประสิทธิภาพชุกการเรียนการสอนเพื่อสอนซ่อมเสริมการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ เรื่อง ความเท่ากันทุกประการ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ต่ำ 2.เพื่อศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ เรื่อง ความเท่ากันทุกประการ ก่อนและหลังการใช้ชุดการเรียนการสอน สอนซ่อมเสริมนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่มีผลสัมฤทธิ์ทาง การเรียนวิชาคณิตศาสตร์ต่ำ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 กลุ่มที่ศึกษา ได้แก่ นักเรียนชั้นมัธยม ศึกษาปีที่ 2/2 ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2563 จำนวนนักเรียน 32 คน โรงเรียนประสาทรัฐประชากิจ อ.ดำเนินสะดวก จ.ราชบุรี

เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบทดสอบวัดทักษะเรื่อง ความเท่ากันทุกประการ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 จำนวน 1 ชุด คือ แบบทดสอบก่อนเรียน และหลังเรียน จำนวน 20 ข้อ เป็นแบบทดสอบชนิดปรนัย

ผลการวิจัย พบว่า นักเรียนมีคะแนนทดสอบก่อนเรียนมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 8.97 มีค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ 1.47 และคะแนนทดสอบหลังเรียนมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 14.94 มีค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 1.54 เมื่อนำมาวิเคราะห์ผลเปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างคะแนนทดสอบหลังเรียนกับคะแนนทดสอบก่อนเรียน พบว่า มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน ค่า t=29.385 ซึ่งมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 สรุปได้ว่า คะแนนทดสอบหลังเรียนสูงกว่าคะแนนทดสอบก่อนเรียน

เว็บน่าสนใจ