จิตเดิมแท้นั้นประภัสสร แต่เศร้าหมองไปเพราะกิเลสที่เป็นอาคันตุกะเข้ามายึดครอง เมื่อยึดครองนานไปจนกลายเป็นความเคยชิน คนทั่วไปจึงเกิดความเข้าใจผิดว่า กิเลสเป็น "ธรรมชาติเดิมแท้" ของจิต และจึงหลงลืมจิตที่ประภัสสรผ่องแผ้วไปอย่างแทบจะสิ้นเชิง ธรรมชาติของจิตนั้น อุปมาดั่งน้ำจืดสนิท น้ำจืดสนิทเมื่อผสมกับสี น้ำก็แปลงสภาพกลายเป็นน้ำสี เมื่อผสมกับโคลนก็กลายเป็นน้ำโคลน เมื่อผสมกับน้ำครำก็กลายเป็นน้ำครำ และเมื่อผสมกับน้ำเน่าก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นน้ำเน่า แต่น้ำที่แปลงสภาพไปแล้วนี้เอง เมื่อนำสารส้มมาแกว่งก็อาจคืนสู่ความใสอันเป็นปกติภาพได้ ธรรมชาติของน้ำจืดเป็นฉันใด ธรรมชาติของจิตใจก็เป็นฉันนั้น แต่ทั้งๆ ที่เราทุกคนต่างมีจิตและต่างก็มีใจ แต่มีเพียงไม่กี่จิตใจเท่านั้น ที่คืนสู่ความประภัสสร จิตของคนนอกนั้นล้วนหม่นมัว เศร้าหมอง มืดมน ที่หม่นมัว เศร้าหมอง มืดมน เพราะพวกเขาไม่เคยรู้จักธรรมชาติเดิมแท้ของจิต ...... นักศึกษาวิชาเซนคนหนึ่ง ไปคำนับท่านอาจารย์บันไก พร้อมกับยิงปุจฉาว่า "ท่านอาจารย์ครับ ผมเป็นคนขี้โมโห โกรธขึ้นมาแล้ว ห้ามไม่ค่อยได้ ทำอย่างไร ผมจะระงับความโกรธได้ล่ะครับ" "เธอมีสิ่งแปลกปลอมอยู่ในตัวมากนี่ ไหนลองนำมันออกมาให้ฉันดูหน่อยสิ" "ผมเอามันออกมาให้ท่านอาจารย์ดูตอนนี้ ไม่ได้หรอกครับ" "อ้าว ! แล้วเมื่อไรเธอจะนำมันออกมาให้ฉันดูได้ล่ะ" "ก็ไม่รู้สิครับ เพราะมันเกิดขึ้นไม่เป็นเวลาน่ะครับ" "ถ้าเช่นนั้นก็แสดงว่า มันไม่ใช่ธาตุแท้ของเธอมาแต่เดิมนะสิ เพราะถ้ามันเป็นของเธออยู่แล้ว เธอต้องนำมันออกมาให้ดูได้ตลอดเวลา และนี่ก็แสดงว่า มันไม่ได้ติดตัวเธอมาแต่กำเนิด พ่อแม่ของเธอก็มิได้มอบให้เธอมา - - จริงมั้ย ?" ข้อมูลจาก :

Advertisement