"วิ่งหา... ก็หนีหาย" ของ สุทธิชัย หยุ่น รวบรวมมาจากคอลัมน์ "ไม้เกาหลัง" ใน "นิตยสารชีวจิต" มีเรื่องราวที่หลากหลาย ตามวิสัยนักหนังสือพิมพ์ ที่มักจะมีความสนใจ ในกว้างขวางและไกล แต่คงความแม่นยำ ในประเด็นที่นำเสนอ นอกจากนี้ แม้ยามที่นำเสนอ ถึงแง่คิดปรัชญาชีวิต คนอื่นเป็นอุทาหรณ์สอนใจ สะกิดความคิด

ในแง่ของผู้อ่าน ความหลากหลายนี้ เป็นประโยชน์เช่นไร ข้อเขียนบางชิ้น อาจจะพาคุณไป วิ่งมาราธอนที่ลอนดอน บางช่วงก็อาจจะไปแข่งบาสคนหนุ่ม (ตลอดกาล) ที่ออสเตรเลีย วกมาชวนเม้าท์หมอ (โดยที่คนถูกเม้าท์ ยังตบมือให้เกรียวกราว) แล้วมาร่อนลงที่วิถีชีวจิต แถมพกด้วยการเหน็บการเมือง ความหลากหลายที่มีประเด็น จึงนับเป็นคุณสมบัติของ "วิ่งหา..ก็หนีหาย" มากกว่าจะเป็นโทษสมับัติ

บางสิ่งในชีวิต เมื่อ "วิ่งหา...ก็หนีหาย" โดยเฉพาะสิ่งสำคัญในชีวิตนี่ อาจเป็นเงื่อนไข พิสูจน์จิตใจ ของมนุษย์ปุถุชนอย่างเรา ใครจะรู้แน่ แต่ที่แน่ๆ เราอาจไม่ต้องวิ่งถาโถม เข้าใส่บางจุดหมาย อย่างเอาเป็นเอาตาย หากเรารู้ว่า ความสุขนั้นอยู่ที่ใจ

โดย "วิ่งหา...ก็หนีหาย" ได้แบ่งเนื้อหาออกเป็น 4 ส่วนได้แก่
ส่วนที่ 1 วิ่งหา...ก็หนีหาย
ส่วนที่ 2 คนในแวดวง
ส่วนที่ 3 ฉันเป็นหมอ...แกเป็นใคร
ส่วนที่ 4 กู (เคย) แน่

"ความสำเร็จกับความสุขนั้น เหมือนกันตรงที่ว่า มันจะมาเมื่อเราไม่วิ่งตามมันอย่างบ้าคลั่ง เพราะความสำเร็จ อยู่ที่การทำสิ่งที่เราเชื่อ โดยที่เราไม่ต้องหวังว่า จะต้องได้สิ่งตอบแทน ความสุขอันเกิดจาก การได้ทำตามมโนธรรม เป็นความสุขที่ยั่งยืนไม่เสแสร้ง และไม่จำเป็น ต้องสนใจว่าคนอื่น เขาคิดกับเราอย่างไร" สุทธิชัย หยุ่น