วรรณกรรมเป็นการจำลอง หรือเป็นการสะท้อนภาพสังคมที่มีอยู่จริง ดังนั้นจึงไม่แปลก ที่คนเราแต่ละคน ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม จะได้ชื่อว่าตัวละคร ที่มีอยู่ในผลงานเขียน บ้างเป็นตัวเด่น ตัวรอง ตัวประกอบฉากในละคร แฝงอยู่ในเรื่องสั้นเพียงไม่กี่ประโยค เป็นตัวเดินเรื่องในนิยาย หรือเป็นคล้ายอารมณ์ความรู้สึก ในกวีนิพนธ์

ในผลงานของนักเขียน ผู้ได้ชื่อว่าเป็นคนที่คอยติดตามเฝ้ามอง คอยสังเกตุเหตุการณ์ ความเป็นไปอย่างใกล้ชิด หรือการได้ลงไปใช้ชีวิตร่วม ในฐานะที่นักเขียน ก็เป็นสมาชิกหนึ่งในสังคม ย่อมไม่ปลีกตนออกห่าง หากแต่ได้แลเห็น ได้ตระหนักถึง รากเหง้าแห่งปัญญา เรียนรู้พฤติกรรม ลึกตื้นหนาบางของคน ธรรมชาติ ตัวละคร แม้กระทั่งล้วงลึก แหวกกรอบ เข้าใจกรอบ คติความเชื่อ พิธีกรรมศาสนา การเมือง เศรษฐกิจ และการปกครอง

สิ่งต่างๆ เหล่านี้ เสมือนเป็นแหล่งวัตถุดิบก้อนใหญ่ เป็นต้นธารกำเนิดตัวละคร เป็นฉากและสีสัน เป็นอารมณ์ความรู้สึก - แรงบันดาลใจ ให้กับนักเขียนแต่ละยุคสมัย ได้เลือกหยิบเอาบางแง่มุม หรือบางคนเลือกที่จะวาดเป็นภาพ เป็นโครงการใหญ่ มีรายละเอียดยิบย่อย ได้องค์ประกอบของศิลป์ที่งดงาม พร้อมทั้งรูปแบบและเนื้อหา ตลอดถึงความจริงใจ และก็ความรับผิดชอบใน เนื้อหา-แก่นสาร ที่นักเขียนมีต่อผู้อ่าน ต่อสังคม.. วรรณกรรม เป็นการสะท้อนภาพสังคมที่มีอยู่จริง

"ถ้าเพียงแต่พวกเธออ่อนแอ หรือกะเทาะเปลือกของชีวิตไม่แตก เธอจะกลายเป็นเพียง วัตถุเพื่อการบริโภคชนิดหนึ่ง ไม่เพียงแต่ตกเป็นเหนื่อ ของสัญชาตญาณของตน ยังตกเป็นเหยื่อของเพศตรงข้าม และกลายเป็นเหยื่อของสังคม อย่างดิ้นไม่หลุด เท่ากับเป็นเหยื่อของเหยื่อ ของเหยื่อเลยทีเดียว"