มีละครเรื่องหนึ่ง ที่ตอนจบ ไม่สวยเท่าไหร่..

เริ่มต้นที่ว่า รักเกิดจาก chat ใครว่ายั่งยืน

ความรักเกิดขึ้น จะยาว จะสั้น ขึ้นอยู่กับ คน 2 คน

ผู้หญิงโง่ ที่เชื่อในรักแท้ กับผู้ชาย เห็นแก่ตัว..

ความรักดำเนินไป เหมือนความฝัน ที่ฝ่ายหญิง ฝันไปคนเดียว

ว่าคงมีความสุข จึงพยายามทุ่มเท ความรัก ความเอาใจใส่

คิดว่ามันคือรักแท้ แต่เมื่อ เวลาผ่านไป ภาระที่หนักอึ้ง ไม่มีทางแก้

หาทางออกไม่เจอ อนาคต มืดมน เรียน ไม่จบ หนี้สินเพิ่มพูน...

ฝ่ายหญิงทำเพื่อใคร... เพื่อผู้ชายเห็นแก่ตัว ที่ผูกมัดแค่คำว่า "รัก"

คำเดียว แต่สิ่งที่ฝ่ายหญิงได้รับ มีแค่ คำว่า รัก กับภาระอันมากมาย

โดยที่ชายผู้เห็นแก่ตัว มีแค่คำว่า ไม่มีเหมือนกัน หายืมเพื่อนก่อนได้ไหม

ตั้งแต่คบกันมา ไม่มีแม้สักครั้ง ที่ชายผู้เห็นแก่ตัว จะดิ้นรน หางานเป็นหลักแหล่ง

ไม่มีแม้คำว่า อนาคต ....

หญิงผู้โง่ เขลา เริ่ม ฉลาดขึ้น เริ่มรู้จักรักตัวเองขึ้นมาบ้าง

จึงเป็นเหตุให้ ทั้ง 2 เลิกรา ....

ชายผู้เห็นแก่ตัว พยายามรั้ง โดยใช้คำว่า รัก แค่คำเดียว และบอก จะปรับปรุง

หยัดยืนให้ได้ และจะรอ การกลับมาของ หญิงผู้โง่เขลา

หญิงผู้โง่เขลา ต้องจำใจ เลิกรา ทั้งที่ยัง รัก

แต่เวลาก็ผ่านไป ดูเหมือน ชายผู้เห็นแก่ตัว พัฒนาขึ้น รู้จัก ยืนได้ด้วยตัวเอง

แต่ไม่ใช่เพื่อหญิงที่โง่เขลา ที่เขาบอกจะรอ

น่าขำ ที่ผ่านมา มีเพียงแต่หญิงผู้โง่เขลา เท่านั้นที่รักเขา

โดยที่ชายผู้เห็นแก่ตัวมีเพียงแค่ ความใคร่...

เพราะอะไร???? ดูซิ ตอนนี้ชายผู้เห็นแก่ตัว มี รักครั้งใหม่

แต่เป็น รักที่ พร้อม จะสร้าง ฐานะ สร้าง อนาคต

เขา ยืน ได้ ด้วยตัวเอง เพื่อ ผู้หญิง คนใหม่ ที่กำลังก้าว เข้ามา

หญิงผู้โง่เขลา ได้แต่ เสียใจ เสียความรู้สึก และในขณะเดียวกัน

ก็ต้องขอบคุณ ชายผู้เห็นแก่ตัว ที่ทำให้หญิงผู้โง่เขลา

ได้หลุดพ้น กับ ความรู้สึก ผิด ที่ทิ้งเขามา วันนี้เอง