ใคร ๆ เขาก็เขียนถึงปู่เย็น  ผมก็เลยอยากเขียนถึงบ้างครับ  แม้ว่าเรื่องของปู่เย็นจะมีคนเขียนถึงมากแล้ว ซึ่งผมมักจะมีนิสัยที่ไม่ชอบเขียนเรื่องอะไรตามกระแสมากนัก  แต่ครั้งนี้ทนไม่ไหวจริง ๆ ครับ  ผมมานั่งนึก ๆ ดูว่า  ทำไมหนอ...คนแก่ ๆ เพียงหนึ่งคน  ที่ไม่ได้เป็น "ตัวจักร" หรือ "ฟันเฟือง" ขับเคลื่อนสังคมเลยแม้แต่น้อย...แม้แต่น้อยเลยทีเดียวนะครับ  แต่คุณปู่ท่าน"ทรงอิทธิพล" ต่อความรู้สึกของผู้คนได้มากมายเสียเหลือเกิน  เอาเป็นว่าผมเขียนในความรู้สึกและในมุมมองของผมก็แล้วกัน

ผมเองออกจะเป็นคนที่เชย ๆ ในบางเรื่อง  นั่นคือไม่ได้ "อัพเดท" ข่าวสารอะไรฉับพลันทันทีนัก  ตอนที่สังคมเขารู้จักปู่เย็นกันได้สักพัก จากรายการโทรทัศน์ที่มีคุณค่าอย่าง ฅนค้นฅน  ผมก็ไม่ได้ดู  มาดูเอาตอน ๒  พอดูแล้วก็ประทับใจจนเอาไปคุยกับเพื่อนร่วมงาน  ถึงได้ทราบว่าเขาออกอากาศตอนแรกไปแล้ว  ตอนที่ผมดูเป็นตอนที่เอามาออกใหม่  ผมถึงกับอุทานในใจ "เสียดายที่ไม่ได้ดู"

จากนั้นเรื่องของปู่เย็นก็ดังเป็นพลุแตก  ทำไมถึงดัง คงไม่ต้องบอกกันเพราะทุกคนคงทราบดีด้วยสัมผัสของตนเองอยู่แล้วนะครับ  แต่สำหรับความคิดของผม  ผมว่าคนอย่างปู่เย็น เป็นคนที่ใครเห็นก็ต้องประทับใจ  เพราะคนรุ่นหลายรัชกาลอย่างแก  ความคิดความอ่านย่อมไม่เหมือนคนอย่างปัจจุบัน  ใครที่มีคุณย่าคุณยาย หรือมีความทรงจำในวัยเยาว์ถึงญาติผู้ใหญ่  คุณคงพอจะจำได้นะครับ ว่าคนสมัยก่อนมีความเกรงอกเกรงใจคนอย่างมากมายเพียงใด  มันไม่ใช่เป็นเรื่องประหลาดเลยครับ  ที่ปู่เย็นจะแสดงออกถึงความเป็นคนขี้เกรงใจคนอย่าง "มหาศาล"  เพียงแต่ในปัจจุบัน เราไม่ได้รับความเกรงใจชนิดนี้กันจน "โหยหา" และอาจจะสะกิดต่อมสำนึกดีของหลาย ๆ คนออกมา

อีกประการหนึ่ง อาจจะเป็นเพราะเป็นความอัศจรรย์ของชีวิต ที่ชายอายุร้อยกว่าปี ยังคงดิ้นรนชีวิตอย่างที่เขาให้ฉายาว่าเฒ่าทรนงนั้นแล  มิหนำซ้ำ แกยังเต็มไปด้วยปรัชญาการดำรงชีวิต  เป็นปรัชญาของคนที่ไม่ได้เรียนสูงอะไร  และผมเชื่อว่าแกไม่ได้ตั้งใจพูดให้เป็นปรัชญา "บ้าบอคอแตก" อะไรหรอก  แต่เป็นปรัชญาที่เกิดขึ้นเอง  เกิดขึ้นจากชีวิตที่ไม่เบียดเบียนใคร  ชีวิตที่รู้จักการทำหน้าที่ของตน  แกถึงได้บอกว่าขออะไรใครไม่เป็น มันอาย...

และมนุษย์อย่างเรา ๆ มักจะอดสงสารเมื่อเห็นคนแก่ไม่ได้  แวบแรกทุกคนคงสงสัยว่า  คนแก่ทั้งหลายรวมถึงปู่เย็นนั้น ลูกหลานไปไหน ทำไมจึงยังต้องลำบากลำบนหากินแบบนี้อีกเล่า  ซึ่งเมื่อได้ฟังจากปากแกแล้วก็ยิ่งทึ่งในความคิดของปู่เข้าไปใหญ่  ความทรนงของปู่นั้น  ไม่ได้เป็นความเย่อหยิ่งจองหอง  ไม่ได้เป็นการฝืนเยาะหยันดวงชะตา  แต่เป็นการน้อมรับรอคอยวาระสุดท้ายอย่างเงียบ ๆ  "จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้"  อายุอันยาวนานของปู่นั้น  ยาวมากกว่าคู่ทุกข์คู่ใจหลายปีดีดักนัก  จนต้องเสียน้ำตาไปเป็นเดือนกับการจากไปของสุดที่รักในชีวิต  แล้วชีวิตที่เหลือเล่า  คิดว่าเป็นลาภในชีวิต ? หรือเป็นความเงียบเหงาเดียวดาย ?  เป็นทุกข์โศกบนเรือลำน้อยในแม่น้ำ  ที่เคยโดนเด็กเอาก้อนหินปา และก็ล่มลงในที่สุด  ก่อนถึงเวลาสุดท้ายเพียงไม่กี่วัน

น่าตกใจไหมกับการจากไปของปู่  แน่นอนครับ ถึงแม้ทุกคนจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าปู่นั้นอายุขัยเกินกว่าคนปรกติทั่วไปมามากโขแล้ว  แต่ต่อให้แกอยู่จนถึง ๑๕๐ ปี  เมื่อแกจากไป มีหรือใครจะไม่ตกใจและเสียใจ  ผมเองนั้น เคยถึงขนาดเก็บไปฝัน  ก็นานเป็นปีแล้วละครับ  ตอนนั้นรู้สึกว่า เมื่อปู่กลายเป็นคนดัง แบบที่แกก็คงไม่อยากเป็น  แกต้องต้อนรับคนมากหน้าหลายตา  ที่คงสร้างความยุ่งยากใจ ในใจของคน "ขี้เกรงใจ" คนนี้ไม่มากก็น้อย  แถมผมยังเคยเห็นหน่วยงานไหนก็ไม่รู้  พาแกออกไปตลอน ๆ  พาไปขึ้นเวทีสัมภาษณ์  เห็นแล้วสงสารแทนแก  ไอ้ผมเองเป็นหนุ่มอยู่ เวลาตากแดดแล้วไปเจอแอร์ แล้วออกมาตากแดดอีก  พาลจะไข้จับเอาง่าย ๆ  แล้วนี่กับชายชราอายุร้อยกว่าปี !!!

ผมเก็บไปฝันครับ  ฝันว่าปู่เย็นตาย แต่จำไม่ได้ว่าในฝันแกตายเพราะเหตุใด  แต่ทำนองว่าแกกรอบมาก ๆ แล้ว  ส่วนในโลกจริง ๆ นั้น  แกอายุยืนยาวกว่าความฝันของผมอีกมากมายนัก  ผมมีวีซีดีเรื่องราวของแก จากรายการที่มีคุณค่ารายการนั้นเก็บเอาไว้  คงจะต้องนำออกมาดูอีกเร็ว ๆ นี้  ยังไม่ทันจะดู  แต่แค่คิดก็น้ำตาจะไหลแล้วครับ  เราไม่เคยรู้จักกันเลยนะครับปู่...แต่ผมน้ำตาไหลเพราะปู่หลายครั้งแล้วครับ

ก่อนหน้าการจากไปอย่างไม่มีวันกลับ  ข่าวเรือล่มของแก เป็นเพียงข่าวเล็ก ๆ ในหนังสือพิมพ์  แกยังคงเป็นคนดังอยู่  ดังเพียงพอที่หนังสือพิมพ์จะเขียนถึง  แต่ต่อไปจากนี้  หลังจากที่ล่วงลับไปแล้ว  เราจะยังรำลึกถึงแกกันอีกนานขนาดไหน  เราจะจดจำใบหน้าเหี่ยวย่น อ้าปากหวอ ไม่มีฟัน  แต่สายตาแฝงแววดุดันแบบคนสู้ชีวิต  เราจะจดจำกันนานแค่ไหน... แม้แต่ตัวผมเอง...จะจดจำได้นานแค่ไหน

ด้วยอาลัยรัก คนธรรมดาสามัญ  ผู้มีคุณค่าแก่สังคม เมื่อคนมาเห็นค่าเอาบั้นปลาย...บั้นปลายเกือบที่สุด...ผู้ที่มีค่ามากกว่าคนมีการศึกษา หรือผู้ยิ่งใหญ่หลายคน...หลายคนรวมกันนัก...

Advertisement