(ต่อจากตอนที่แล้ว)

                          เรื่องจริงใช่อิงนิยาย  3  ครั้งไม่ตาย  ตั้งใจตายครั้งที่ 4

ขอเรียงร้อยถ้อยชีวิตลิขิตเส้น

ฝากไว้เป็นอุทาหรณ์ป้อนสมอง

สุขภาพกายใจใคร่ครวญตรอง

อย่าให้ต้องเป็นเหมือนผมเกือบตรมตรอม

ไม่ดูแลสุขภาพแม้อ่อนล้า

ไม่ให้หมอเยียวยาจนผ่ายผอม

ถึงคราเศร้าเหงาใจถึงยินยอม

โรคสุกงอมจึงพร้อมที่เจตนาตาย

...............ตอนที่ 5….

สามทุ่ม..ความกลัดกลุ้มยิ่งรุมเร้า......เห็นเขาเอาสายรtยางวางพาดเตียง..ขึ้นเขียงก่อนครับ

.................................................

ตายเป็นตายกายจิตไม่คิดขุ่น

แล้วแต่บุญกุศลกรรมนำประสาน

หากเพราะด้วยได้ช่วยเหลือเอื้อเฟื้อทาน

                              ผลาผลคงแผ้วพาลมารราวี  ( คิดถึงพ่อแก้ว-แม่แก้ว..ซะ)

เสียงพร่ำขานวานบอกออกรถได้

เขาเข็นไปห้องรอผ่าสง่าสี

เย็นยะเยือกแอร์ปรับรับไอที

                                                  แต่พอมีผ้าคลุมกายให้คลายเย็น        (สักหน่อย.ก็ถูกปลดแล้ว)

ตาสอดแนมแซมบานเกร็ดเห็นคนวิ่ง

ส่วนเรานิ่งกุมขมับกับทุกข์เข็ญ

อีกไม่นานมวลสารซ่านกระเซ็น

                      ตายหรือเป็นหนอเราเข้าน้ำเกลือ  (ที่จริง...ยาสลบ )

หยุดเวลานาทีที่สี่ทุ่ม

                                  คุณหมอรุมเรียงรายขยายเนื้อ    (สลึมสลือแล้วครับ)

หลากหลายเรื่องหยูกยาหาจุนเจือ

มุ่งช่วยเหลือคนไข้ได้ทันการณ์

พยาบาลห้าคนช่วยแต้มแต่ง

ทุกก้าวย่างทุกตำแหน่งแรงประสาน

นายแพทย์ใหญ่ใช้ความรู้ความชำนาญ

หนึ่งชีวิตหนึ่งวิญญาณต้องกล้าหาญประสานใจ...

             เหตุการณ์ต่อไปคือตาย.....หรือไม่ ..? ( กลัวแล้วหรือครับ)  ตาย

…………..อวสานตอนหน้าครับ

........................

Advertisement