ในบรรดาผู้หญิงทุกชาติ  ผมว่าสาวอินเดียนี่น่าสงสารที่สุด  ตรงที่ต้องหาสินสอดไปหมั้นผู้ชายพบหนุ่มถูกตาต้องใจ ผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงจะขอให้พราหมณ์ไปทาบทาม  พ่อแม่ผู้ชายก็จะเรียกสินสอดทองหมั้นตามใจชอบ  ถ้าลูกชายเป็นหนุ่มหล่อ  การศึกษาเข้าสเปก  ก็เรียกเงินทองกันแพงหน่อย  ผู้หญิงฐานะยากจน  ไม่มีปัญญาจ่ายค่าสินสอดให้หนุ่มเกรดเอ  พ่อแม่ก็ต้องไปรื้อไปล้วงไอ้หนุ่มเกรดด้อย  ราคาถูกตามกองขยะ  มาให้ลูกได้มีวาสนาสืบพันธุ์เหมือนชาวบ้านเขา

ประเพณีนี้สร้างความขมขื่นใจให้ผู้หญิงมาก  สาวอินเดียหลายรายฆ่าตัวตายทุกปี  เพราะไม่มีสินสอดทองหมั้นให้พ่อแม่ของผู้ชายที่ตัวเองรัก  สมัยนี้ผู้หญิงแขกก็เลยฮิต  ตั้งเป็นกลุ่มบ้าง  เป็นสมาคมบ้าง  ต่อต้านประเพณีนี้กันยกใหญ่  ไม่เคยได้ผลหรอกครับ  ผู้ชายยังยึดศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายเหนียวแน่น  คุณผู้อ่านนึกถึงหัวอกพ่อแม่ที่มีลูกสาวหลายคนก็แล้วกันว่า  ทุกข์ขนาดไหน  ยิ่งจนก็ยิ่งหาสามีให้ลูกไม่ได้

ผมชอบหมุนดาวเทียมดูทีวีอินเดียกับพม่า  ถ้ามีรายการเกี่ยวกับประเพณีแขกนี่ไม่ค่อยพลาด  งานแต่งงานของคนฮินดูน่าสนใจ  ทุกอย่างน่ารัก  ยกเว้นตอนส่งตัวเจ้าสาว  ผมว่าน่าจะเป็นงานเศร้ามากกว่างานมงคล  พ่อแม่พี่น้องกอดเจ้าสาวร้องไห้กันกระจองอแง  ตามประเพณีอินเดีย  ถือว่าแต่นี้ไป  สายสัมพันธ์ของพ่อแม่ลูกไม่มีอีกแล้ว  ลูกสาวต้องไปปรนนิบัติพัดวีญาติฝ่ายสามีจนวันตาย

ตอนเจ้าสาวมาถึงบ้านเจ้าบ่าวก็น่าสนใจ  ว่าที่แม่ผัวเอาผงแป้งสีแดงขาวเจิมหน้าว่าที่ลูกสะใภ้  เมื่อได้ฤกษ์งามยามดี  เจ้าบ่าวก็จูงเจ้าสาวเข้าหอ  เสียงกลอนลงที่ประตูดังกริ๊ก  เจ้าสาวต้องก้มเอามือแตะปลายเท้าของเจ้าบ่าว  เป็นการแสดงความคารวะอย่างสูง  แตะเท้าแล้ว  เจ้าบ่าวก็จะอุ้มเจ้าสาวไปวางบนเตียง  ทั้งคู่จะทำอะไรยังไงต่อไป..คิดเอง.

 ขอบคุณที่มาข้อมูลwww.nitipoom.com 

Advertisement