Advertisement
ความปวดร้าว
ทุกครั้งที่เดินผ่านที่ตรงนี้ เพียงแค่ช่วงขณะ.. ที่รู้สึกเหมือนได้เห็นแผ่นหลังของเขา ในใจโหยหา...ภาวนาให้เป็น..เหมือนอย่างที่ใจเรียกร้อง เค้ายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น...บนม้านั่ง คอยอยู่เหมือนที่ผ่านมา หันมองมา และส่งรอยยิ้มสดใส แววตาเป็นประกาย.แสดงความดีใจ เมื่อได้พบ…คนที่เค้าเฝ้ารอคอย…..นึกไป...แล้วอมยิ้ม เป็นความรู้สึก อุ่นๆในใจ...ในโลกของจินตนาการ ความฝัน และความหวังที่ริบหรี่............ แต่...ในโลกของความเป็นจริง ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น..ม้านั่งยาวก็ว่างเปล่า ในใจเงียบเหงา..มีแค่ตัวเรากับความฝัน ได้แต่ยิ้มเศร้าๆ ปลอบใจตัวเอง เราจะเข้มแข็งได้อีกนานไหม...ไม่รู้...ตอบตัวเองไม่ได้ เพียงแค่ตอนนี้.กลั้นเก็บไว้ ไม่อยากให้มีน้ำตา เพราะภาพที่มองเห็น จะพร่าเลือน อย่างน้อยก็ยังหวัง ว่าจะได้เห็นภาพในความทรงจำ อีกครั้งก้อยังดี...