หลายครั้งที่มีคนทักว่า “ทำไมใช้ English Programme เพราะโรงเรียนอื่นหรือแม้แต่กระทรวงศึกษาฯก็ยังใช้ English Program”    ก็เลยนำมาเป็นบทนำเข้าสู่บทเรียนครั้งนี้
               กล่าวกันว่าข้อสังเกตว่าคำๆนั้นเป็นแบบ British หรือ American ประการแรกคือ การสะกดคำ (Spelling)     (นั่นแสดงว่ามีข้อแตกต่างในด้านอื่นๆด้วย  ซึ่งจะขอเก็บไว้เขียนถึงครั้งต่อๆไป) 

ความแตกต่างในด้านตัวสะกดของ British และ American

1.   –our /  -or     :   British ใช้ –our  American ใช้ –or  เช่น
 British                American
behaviour            behavior
colour                 color
honour                honor
                ข้อยกเว้น (1) British ใช้ -or แทน –our ในกรณีที่ลงท้ายด้วย –ous เพื่อหลีกเลี่ยงการมี ‘u’ มากเกินไป   เช่น  glamorous, humorous, laborious เป็นต้น
                            (2) คำที่ลงท้ายด้วยตัวอื่นๆที่ไม่ใช่ –ous British ใช้ –our  เช่น colourful, neighbourly 
                            (3) British ใช้ –or  กับคำที่เกี่ยวกับอาชีพ เช่น sailor, author, counselor
2.   –ise / ize   :   British ใช้ –ise  American ใช้ –ize  เช่น
British                  American
authorise                authorize
standardise            standardize
3.   –er / -re   :  โดยปกติ British ใช้ –re  และ American ใช้ –er  เช่น
British                  American
centre                  center
litre                      liter
theatre                 theater
       อย่างไรก็ตาม  ก็มีข้อยกเว้น(ตามเคย)  กล่าวคือคำ British ที่หมายถึง “คนที่ทำหน้าที่หรือกริยาอาการต่างๆ”   เช่น driver, farmer
4.   –ogue / -og  :  กฏข้อนี้มีผลต่อคำเพียงไม่กี่คำ  เช่น
British               American
analogue            analog
catalogue            catalog
dialogue            dialog / dialogue
prologue            prolog / prologue   
                ***British จะไม่ใช้ –og กับคำเหล่านี้  แต่ American  อาจใช้ได้ทั้ง –og และ –ogue
5.   –l / -ll ท้ายคำ และหน้าคำเสริมท้าย (suffix) 
         กฏข้อนี้ค่อนข้างซับซ้อน  แต่ถึงอย่างไร  American English ก็ยังมีกฏ ดังนี้
   (1) ถ้ามีคำเสริมท้าย (suffix) และมีการออกเสียงเน้น (stress) ก่อนคำเสริมท้ายนั้น ใช้ -ll  เช่น  controlling, installment   
   (2) ถ้าไม่มีคำเสริมท้าย ใช้ –ll  เช่น enroll, fulfill
              สำหรับ British ไม่มีกฏที่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้   มีแต่เพียงว่า คำที่ไม่มีคำเสริมท้ายมักใช้ –l ตัวเดียว    ผลโดยรวมก็คือคำส่วนใหญ่ที่ลงท้ายด้วย –l เหมือนกันทั้ง British และ American  แต่มีเพียงไม่กี่คำที่ American ออกเสียงเน้นหนัก ต่างออกไป  คำที่แตกต่างกันที่พบโดยทั่วไปได้แก่
 British                  American
counselling            conseling
counsellor              counselor
enrol                     enroll
enrolment              enrollment
fulfil                       fulfill
traveller                traveler
travelling                traveling
6.   –ce / -se
          British มีกฏชัดเจนเรื่องนี้  คือใช้ –ce กับคำนาม  และใช้ –se กับคำกริยา 
          American มีกฏที่ซับซ้อนมากกว่า  คือ คำนามและคำกริยาบางคำใช้กฏเหมือน British แต่บางคำก็ไม่เหมือน    เช่นคำว่า advice, advise และ device, devise  (ซึ่งออกเสียงคำนามกับคำกริยาต่างกัน) ใช้กฏเหมือน British   แต่คำว่า “license” ใช้ –s  แต่ “practice” มักสะกดด้วย c
   *** คำที่ลงท้ายด้วย –ance สะกดด้วย c ทั้ง British และ American
              ตัวอย่างคำที่ใช้ –ce และ –se ได้แก่
British                                           American
offence                                         offense
defence                                         defense
licence(noun), license(verb)              license (verb & noun)
practice (noun), practice (verb)         practice (verb & noun)
7.   คำที่แตกต่างกันอย่างไม่มีระบบ  (ต้องจำเอาเอง)
British                              American
axe                                ax or axe
cheque                          check
doughnut                        donut or doughnut
storey                            story or storey
tyre                                tire
grey                                gray or grey
pyjamas                            pajamas


ที่มา : Richard Hughes & Lawrences J. Zwier. "Need-to-Know", American & British English Differences Explained. Falcon Press SDN. BHD.