งามระเด่นเพ็ญฟ้าแสงใสสว่าง
ยลพักตร์นางสีไสวคล้ายนวลแข
ระยิบพราวกระจ่างสร้างดวงแด
สถิตย์แดนแลเลิศล้ำยากกล้ำเกิน

รัชนีกรราตรีแสงแฝงสิ่งหอม
เย้ายวนดอมผกากลิ่นระรินเถิน
ทั้งสูงต่ำน้ำตกแสนเพลิดเพลิน
สุดจะเมินยุรยาตรมาดเรืองรอง

ปทุมมาศผาดผ่องปองสิ่งสล้าง
ใสสดสว่างสร้างเฉิดเลิศสนอง
อรชรอ้อนแอ้นแสนหมายปอง
งามละอองแดนสวรรค์อันวิไล

ในความมืดจืดจางนภาวิจิตร
งามประดิษฐ์นวลนางกลางแขไสว
โชยเนื้อกลิ่นสล้างกลางพฤกษ์ไพร
ยากห่างไกลเสน่ห์ผกาลาวัณย์โปรย

มาดแม้นพิศคิดเพลินจำเริญจิต
ที่สถิตชิดเพียงพบประสบโหย
ดั่งมิแม้นอาจเพียงใกล้ไกลโชย
เสมือนดุจโปรยทิพย์อมฤตวารี

ยิ่งประกายนวลจันทร์ประชันโฉม
แสงเล้าโลมประเทืองเรืองสดสี
ส่องประกายอิงแอบแนบเนื้อทวี
งามโฉมศรีผุดผาดสาดแสงจันทร์

แม้นมิกล้าเข้าใกล้เหมือนใจถวิล
ห้วงวาสินรัญจวนชวนเสกสรร
ผกามาศแนวถิ่นเถินเพลินรำพัน
น้ำตกลั่นเสียงสนานอันออเซาะ

ราตรีนี้เพริศพริ้งจริงล้ำเลิศ
สิ่งเคล้าเกิดภิรมย์อารมณ์เสนาะ
งามยิ่งนักนวลเคียงเสียงไพเราะ
ด้นเลี้ยวเลาะชมนางกลางแสงจันทร์.

เพลง จันทร์เจ้าขา เพ็ญศรี/ชรินทร์
งานเพลง พรานบูรณ์

ภาพ ครูพรานบูรณ์

เพลงนี้บันทึกลงแผ่นเสียงขี้ผึ้งครั้งแรก เมื่อปี พ.ศ. 2477
ผู้ขับร้อง คือ ประทุม ประทีปเสน(นางเอก)และมณี แพ่งสุภา(พระเอก)
ต่อมาบันทึกเป็นครั้งที่ 2 ในปี พ.ศ. 2492 โดยประทุม ประทีปเสน(อ่านว่า ประ-ที-ปะ-เสน) และสมชาย ตัณฑ์กำเนิด ต่อมาชรินทร์ นันทนาคร และ เพ็ญศรี พุ่มชูศรี บันทึกไว้เป็นครั้งที่ 3 ในปี พ.ศ. 2502

ภาพ คุณประทุม ประทีปเสน


เพลงจันทร์เจ้าขา จากละครเพลงเรื่องนี้ มาลัย ชูพินิจ นักหนังสือผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งของเมืองไทยในยุคนั้น เขียนชมเชยไว้ว่า ได้รับความนิยมแพร่ไปกว้างไกล แม้กระทั่งในชนบท ป่าเขาที่ห่างไกลเมืองหลวง ก็ยังมีคนนำไปร้องกันอยู่อย่างน่าแปลกใจ

เพลงนี้เป็นเพลงประกอบในละครเพลง ดังนั้น พรานบูรพ์ จึงนำเอาชื่อตัวละคร ตัวเอก ทั้งพระ และนางเอก มาใส่ไว้ในเนื้อเพลงด้วยคือ

“...ชื่นใจ จันทร์เจ้าขา ให้ “เจียม” บอกข้าอีกซ้ำ
ซาบซ่านหวานฉ่ำคำน้องรักพี่

จันทร์เจ้าขา ให้ “จิต” บอกข้า อีกที หวานล้ำฉ่ำทวี คำพี่รักน้อง...”

และเพราะเป็นเพลงประกอบละคร พรานบูรพ์ จึงขึ้นต้นด้วยคำว่า

“เออ น่าอาย น่าขัน จริงนะ จันทร์เจ้าขา” อันเป็นช่วงเวลาที่
พระเอก (จิต) กำลังพรอดรักอยู่กับนางเอก(เจียม)
ท่ามกลางบรรยากาศที่มีพระจันทร์เป็นฉากที่เป็นใจ
และเร้าอารมณ์อย่างยิ่ง แล้วเอาเพลงมาร้องแทน
การเจรจาบอกความในใจ ซึ่งเป็นศิลปะทางการละคร
ที่น่าศึกษาเป็นแบบอย่าง

นอกจากนี้ พรานบูรพ์ ยังใช้คำอุทาน แสดงความแปลกใจ
ตกใจ มาเรียงร้อยไว้ในบทเพลงได้อย่างสอดคล้องลงตัว
ทำให้เกิดความไพเราะมากขึ้น เช่น

“เออ น่าอาย น่าขัน..”

"อุ๊ย ไม่เอ๊า ไม่เอา ดูนั่น จันทร์เจ้าขาคอยมอง”

"อุ๊ย อุ๊ย อย่ามองดิฉัน ซิคะ จันทร์เจ้าขา” สามารถทำให้เห็นภาพ
อากัปกิริยาของคู่พระ คู่นาง ได้เป็นอย่างดี และกลายเป็นวรรคทอง
ของเพลงนี้ไปในที่สุด และยิ่งได้การร้องในแนวเอื้อนแบบละครร้อง เช่น

“เรากระซี้กระซิก ระริกระรื่น ชื่น...ใจ ระริกระรื่นชื่น...ใจ ชื่น...ใจ”

ยิ่งทำให้เพลง จันทร์เจ้าขานี้ เป็นเพลงที่ได้รับความนิยม
มากกว่าเพลงใดในยุคสมัยนั้น

วรรณกรรมบทกลอน...บทเพลง...ที่หาฟังยากเป็นเพลงรักในอดีตจะมีความนิ่มนวลในเสียงดนตรี..

ความนุ่มนวลอ่อนหวานของนักร้องสมัยนั้น..ฟังแล้วจิตใจอ่อนโยน..ผ่อนคลายตามเสียงเพลง...

ขอบคุณที่มาข้อมูลthaipoemforever