จิตวิญญาณของความเป็นครู สิ่งข้าพเจ้าใฝ่ฝันที่จะเป็นมาตั้งแต่วัยเยาว์คือ อาชีพครู  อาจเป็นเพราะมีใครหลายคนบอกว่าข้าพเจ้าชอบเด็ก  รักเด็ก เอาใจใส่เอื้ออาทรกับเด็กทุกคนไม่ว่าเขาเหล่านั้นคือใคร  ข้าพเจ้ายังจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดี  ที่เจ้ากับเพื่อนได้ไปใช้บริการของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งย่านฝั่งธนบุรี   ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่มีคนมาใช้บริการเป็นจำนวนมากระหว่างนั่งรอพบแพทย์  มีเด็กคนหนึ่ง แต่งชุดนักเรียนขมุกขมอมเข้ามายืนเมียงมองรอจังหวะที่จะมาขายสินค้าบางอย่าง ข้าพเจ้ามองดูเขาแล้วคิดว่า ช่วงเวลาแบบนี้เด็กตัวเล็กๆคนนี้น่าที่จะได้เรียนหนังสืออยู่ที่โรงเรียน  ทำไมเขายังคงต้องมาเร่ร่อนอยู่อย่างนี้ ? สอบถามเพื่อนซึ่งเขาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงมานานว่าทำไม?  เพื่อนบอกว่าอย่าไปใส่ใจ  ชีวิตในกรุงเทพฯก็เป็นแบบนี้แหละ  และขอตัวไปเข้าห้องน้ำไป  ข้าพเจ้ามองไปที่เขา  ความเวทนาสงสารเกิดขึ้นท่วมท้นใจข้าพเจ้า  ถ้าเป็นนักเรียนตัวน้อยๆในโรงเรียน
ของข้าพเจ้าล่ะ?  ข้าพเจ้าจะช่วยเหลือเขาได้อย่างไร ? และดูเหมือนเขาจะอ่านสายตาข้าพเจ้าออกเขาเดินตรงดิ่งมาที่ข้าพเจ้าเพียงคนเดียว  ทั้งๆที่บริเวณนั้นมีคนนั่งรอพบแพทย์เป็นจำนวนมาก  เขาเสนอขายสินค้าให้กับข้าพเจ้า หลังจากได้สนทนาซักถามถึงเหตุผลความเป็นมาแล้ว(ซึ่งอาจไม่ใช่ความจริง)  ข้าพเจ้าได้ช่วยซื้อสติกเกอร์สำหรับติดรถยนต์ที่เขาขายจำนวนสองแผ่น  ซึ่งมีราคาแพงกว่าท้องตลาดทั่วไปสองเท่า  เพียงเพราะเขาบอกว่าถ้าขายได้สองแผ่นเขาถึงจะได้ไปกลับเรียนหนังสือ(ขณะนั้นข้าพเจ้ายังไม่มีรถยนต์ )พฤติกรรมแบบนี้เพื่อนบอกว่าเป็น“วิญญาณครูแนะแนวเข้าสิง” ซึ่งมีมากมายหลายครั้ง  โดยแท้จริงแล้วข้าพเจ้าเป็นครูแนะแนวที่ใช้ไม่ได้เลยตามหลักการของครูแนะแนว  เช่น แทบทุกปีในวันแม่ที่ข้าพเจ้าจะได้ขึ้นไปบนเวทีเพื่อเป็นตัวแทนของแม่ ให้กับเด็กๆ และข้าพเจ้าจะร้องให้จนเป็นน้ำหูน้ำตาเมื่อนักเรียนเข้ามากราบ กอดและร้องให้ แล้วบอกว่า “หนูรักคุณครู”
เหตุผล เพราะว่าข้าพเจ้ารู้สึกสงสาร เวทนาลูกศิษย์ ที่แทนที่เขาจะได้กอดแม่  ได้พูดว่า รักแม่  กับแม่ในวันแม่ แต่ต้องมากอดครูแทน (ซึ่งการร้องให้
ไปกับนักเรียนเป็นสิ่งที่ครูแนะแนวไม่ควรทำ)  และข้าพเจ้าเองไม่เห็นด้วยกับการจัดกิจกรรมแบบนี้มันเหมือนไปตอกย้ำเขาอยู่ตลอดเวลาทุกๆ ปี และมีนับครั้งไม่ถ้วนครั้งที่ข้าพเจ้าใส่ใจที่จะซักถาม และให้ความช่วยเหลือเมื่อพบเห็นเด็กที่กำลังอยู่ในวัยเรียน  กำลังทำงานหรืออยู่ในสถานที่ ที่ เด็กๆ
อย่างพวกเขาไม่ควรอยู่   จนเพื่อนพากันส่ายหน้า ในพฤติกรรม“วิญญาณครูแนะแนวเข้าสิง”ของข้าพเจ้าหากเป็นช่วงเวลาที่ต้องรีบเร่ง ข้าพเจ้าจะบอกว่า  เดี๋ยวนะ ...เดี๋ยวก่อน... ขอถามเขาก่อน... และมีอีกหลายครั้งหลายคราที่ข้าพเจ้ากลั้นน้ำตาไม่ไหวร้องให้ไปกับเด็ก ซึ่งเป็นสิ่งที่ครูแนะแนวไม่ควรทำ(อีกแล้ว)  เพราะอะไรน่ะหรือ ? ก็เด็กอายุ 8 ขวบ พ่อแม่เสียชีวิตด้วยโรคร้าย เผชิญชีวิตอยู่ตามลำพัง ญาติพี่น้องก็ไม่อยากเลี้ยงดูเพราะไม่มีสมบัติให้ 
ผลักกันไปดันกันมา  จนเด็กมีพฤติกรรมก้าวร้าว  เพราะรู้ว่าไม่มีใครรัก  มันไม่ใช่ความผิดของเด็กเลย  ผู้ใหญ่ต่างหาก ที่ทำให้เขาต้องมีพฤติกรรมแบบนั้น  ความรัก ความอบอุ่นในครอบครัว  เป็นพื้นฐานที่สำคัญที่สุดสำหรับเด็กและเยาวชน  ผู้ที่จะเป็นกำลังสำคัญของชาติในอนาคต   หากครอบครัวขาดความอบอุ่น  ขาดความรักและการดูแลเอาใจใส่   ก็จะส่งผลต่อพฤติกรรมในทางที่ไม่ดีต่างๆของเด็กและ จะติดตัวไปจนเติบโตเป็นผู้ใหญ่  ข้าพเจ้าจึงสัญญากับตัวเองว่าจะเป็นครูที่ดีของเด็กๆ จะช่วยดูแล ให้ความรัก ความอบอุ่น โอบอุ้มเขาให้พวกเขามีรักความอบอุ่นและมีความสุขตลอดชีวิตความเป็นครูของข้าพเจ้า.............../ครูเยาวรัตน์

Advertisement