การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเรื่อง โมลและปริมาณสารที่สัมพันธ์ ของผู้เรียนชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 4 โดย

ผู้ศึกษาได้นำผลความก้าวหน้าของผู้เรียนกลุ่มตัวอย่าง จากการใช้แบบฝึก เรื่อง โมลและปริมาณสารที่สัมพันธ์ที่ได้สร้างและพัฒนาขึ้น โดยนำคะแนนทดสอบก่อนเรียน คะแนนทดสอบหลังเรียน และคะแนนจากการทำแบบฝึกทั้ง 6 แบบฝึก มาพลอตกราฟแผนภูมิเรดาร์ โดยกำหนดให้มีคะแนนเต็มทุกครั้ง เป็น 30 คะแนน พบว่า ผู้เรียนทุกคนมีพัฒนาการดีขึ้นซึ่งสอดคล้องกับงานวิจัยของฉวีวรรณ กีรติกร (2537 : 7 – 8) มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช(2541 :291) ว่า การฝึกทักษะจะช่วยให้ผู้เรียนเกิดความเข้าใจในเนื้อหาดียิ่งขึ้น ผู้เรียนสร้างกระบวนการเรียนของตนเอง การให้นักเรียนฝึกทักษะเป็นประจำสอดคล้องกับกฎแห่งการฝึกของ Thorndike ที่การฝึกทำให้ผู้เกิดความชำนาญมีทักษะ ส่งผลต่อการพัฒนาทักษะการแก้ปัญหา และประจักษ์ สุดประเสริฐ (2525 : 2) ว่า สื่อการสอนที่มีคุณภาพของครูเป็นปัจจัยในการส่งเสริมให้ผู้เรียนสามารถเรียนรู้และพัฒนาการได้อย่างรวดเร็วและช่วยให้ผู้เรียนก้าวหน้าไปตามความสามารถของตนเองมีความสัมพันธ์กับวิชาที่ผู้เรียนได้เรียนรู้ด้วยตนเองพร้อมทั้งได้รับการตรวจคำตอบทันทีที่ผู้เรียนทำแบบฝึกเสร็จ ช่วยให้ผู้เรียนได้เรียนรู้วิธีการแก้โจทย์ปัญหาอย่างลึกซึ้ง ตามความต้องการตามความต้องการและความสามารถของผู้เรียน ช่วยทำให้การเรียนรู้ของผู้เรียนเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ ดังแสดงได้ดังแผนภูมิที่ 2 และเห็นความแตกต่างของผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน เรื่อง โมลและปริมาณสารที่สัมพันธ์ หลังเรียนสูงกว่า ก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญที่ .05 และผลจากการเปรียบเทียบการสอบและการทำแบบฝึก มีความสอดคล้องกัน ส่งผลต่อการพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน

ผลการวิเคราะห์ผลงานทางวิชาการ