วันพ่อเพิ่งผ่านไป...แต่ไม่เคยมีคำว่าสาย...สำหรับการทำความดีเพื่อพ่อ...ความสุขความพอใจที่พ่อพึงมี นั้นไม่ใช่เรื่องยาก ไม่ใช่สิ่งที่จะหามาโดยยากลำบากนัก.....เพราะมีอยู่ที่ตัวลูกทุกคนที่ควรกระทำหรือ ประพฤติ ปฏิบัติในสิ่งที่ดี ที่พ่อปรารถนา ให้บังเกิดขึ้น ขณะเดียวกัน มันไม่ใช่ผลประโยชน์ของพ่อเองเลย...แต่หากว่า มันเป็นประโยชน์ของลูกเองต่างหาก...ถ้า...ลูกทำตัวดี...เป็นคนดีของสังคม...รู้ตัวเอง...รู้หน้าที่รับผิดชอบ...ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน...ในชีวิตครอบครัว...นี่แหละคือความสุขของพ่อโดยแท้จริง...ยากที่จะหาสิ่งใดเหมือน.......

           ทำไมพ่อคนเดียวเลี้ยงลูก 7-8 คนได้???...  แต่....ขณะเดียวกัน ลูก แม้แต่คนเดียวก็ยังเลี้ยงพ่อไม่ได้....เป็นเรื่องที่น่าคิดมากๆ..เพราะผู้เขียนเคยพบเจอมาด้วยตัวเองเยอะ...จนต้องอยากรู้...อยากหาสาเหตุที่ลูกทำไมเลี้ยงพ่อไม่ได้...จริงอยู่ไม่ใช่ธุระเราที่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตเขา...แต่ด้วยความที่มีมนุษยธรรม...มีน้ำใจกับคนแก่คนเฒ่า...ผู้เขียนเองจะระลึกเสมอว่าเรื่องการตอบแทนพระคุณพ่อ-แม่นี้...เป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากที่สุด...แม้ตัวเองจะอด..จะเหนื่อย..ก็ต้องยอม..!!

  คำว่า เลี้ยงดู  พ่อ-แม่ ไม่ใช่แค่หาน้ำหาข้าวหาปลา มาให้กินอิ่มเท่านั้น...แต่หมายความโดยรวมถึงความอิ่มที่เกิดขึ้นจะต้องเป็นอิ่มสุข...สุขทั้งกาย...สุขทั้งใจ...ไม่ทอดทิ้งคนแก่คนเฒ่า...ซึ่งอาจมีหลายคนที่ลืมคิดถึงพ่อแม่..โดยไม่ตั้งใจ....ทอดทิ้งท่านไว้โดยส่งแต่เงินทองมาให้...อย่าลืมว่า เงินทองกองท่วมหัว...ก็ไม่เหมือนกับตัวของลูกมากราบเท้าพ่อ-แม่...อุ่นไอ ของสายเลือดจะถูกกระตุ้น สูบฉีดแรงขึ้นอีกครั้ง...เมื่อพ่อ-แม่ได้สัมผัสตัวลูกแม้เพียงแผ่วนิดของผิวกาย...มันช่างเติมออกซิเจนอันใหญ่หลวงให้หัวใจพ่อ-แม่พองโตเสียนี่กระไร...

        ผู้เขียนเอง...เป็นลูกโทน...ท่านผู้อ่านคงทราบดีว่าลูกโทนนี้..ต้องเคยถูกเลี้ยงดูมาอย่างไร?....แต่ผู้เขียนไม่เคยเป็นลูกที่ดื้อรั้นกับพ่อ-แม่เลย..( ยกเว้นตอนเด็กมาก ยังไม่รู้ประสาอะไร?เด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ )  ถึงแม้ว่าการถูกตามใจ  เคยอยากได้อะไรพ่อ-แม่ให้ได้หมด ยกเว้นเดือนกับดาว...(ว่าตามคนแก่เฒ่าสมัยนั้น) เคยถูกพะนอ จนเกือบจะย่ามใจเสียคน...ไปแล้ว...แต่ด้วยความมีสำนึกดีมากกว่าสำนึกดื้อ จึง ทำให้ประคองใจ ประคองการดำเนินชีวิตมาถึงทุกวันนี้ได้  อย่างไรก็ตามการที่พ่อ-แม่ตามใจเราเอาใจเราก็ใช่ว่าเป็นเรื่องไม่มีเหตุผลไร้สาระ..แต่ท่านจะผ่อนปรนตามสถานการณ์ ทั้งนี้แหละทั้งนั้น ก็มาจากความรักลูกนี่เอง....แล้วหันมามองตัวเรา  เราไม่มีพี่ชายพี่สาว....  เราไม่มีน้องชายน้องสาว เหมือนกับคนอื่นบางครั้งเหนื่อยหน่าย.... ท้อแท้....หมดแรง กับปัญหาชีวิตที่ต้องต่อสู้ ...ด้วยความสำนึกย้อนกลับในอดีตพ่อแม่เราให้เราได้ทุกอย่างแม้จะได้มาอย่างยากเย็นแสนเข็ญอย่างไรก็ตาม....เราได้แต่บอกตัวเองว่าเราต้องตอบแทนพระคุณท่านให้ถึงที่สุดให้ได้...ถึงแม้เราจะเหนื่อยสายตัวแทบขาด...หยาดหยดของเหงื่อที่เราสู้กับอุปสรรคชีวิตมาเยอะต่อเยอะ...จนหลายคนมองเราว่าทำได้ยังไง?? เป็นครู...เงินเดือนน้อย  ในเมื่อรายรับน้อย  รายจ่ายรออยู่ข้างหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากมาย....แล้ว เราจะงอมืองอเท้านั่งทับศักดิ์ศรี อยู่อย่างนี้ก็ดูกระไรอยู่...จากคนพูดน้อย เดี๋ยวนี้เรากลายเป็นคนพูดๆๆๆพูดเยอะพูดมากขึ้นมาทันทีเพราะอะไรล่ะ?...ก็เพราะเราลองทำธุรกิจเครื่องสำอางดูเผื่อมีรายได้เพิ่มอีกอย่างทำให้เราได้พบคนมากหน้าหลายตา  พอมีเพื่อนคุยบ้างและได้เรียนรู้นิสัยใจคนหลากหลายรูปแบบด้วย  ตลอดจนการแก้ปัญหาชีวิตในรูปแบบต่างๆทำอยู่2-3ปีไม่เข้าท่า  เปลี่ยนมาขายเครื่องครัวพลาสติคที่มียี่ห้อดัง ทำอยู่ 2-3ปีไม่มีเค้าว่าจะรุ่ง...เปลี่ยนมาขายประกันชีวิต..เป็นอาชีพเสริมเพิ่มรายได้อีก คราวนี้เป็นถึงระดับผู้จัดการเขต....แต่ก็นั่นแหละ โดนรักษายอด บีบงานมากๆ ประกอบกับเวลาก็บีบเรามากขึ้นไม่ไหว...บ๊ายบาย..แล้วก็ผกผันชีวิตมาสร้างรายได้เสริมจากการขายบัตรเครดิต  ขอขอบคุณความสามารถตัวเอง ที่ทำให้รายได้ส่วนหนึ่งจากการทำธุรกิจนี้ซื้อรถเก๋งเชพโรเลตได้ 1 คัน  ...เฮ้ออ!!เหนื่อยๆๆๆๆๆ.....ต่อมา..มีคนมาแนะนำชวนใช้ผลิตภัณฑ์ชุดสุขภาพช่วงปี 2544 แต่สู้ราคาไม่ไหว เขาบอกว่าซื้อใส่เองก็จะได้เป็นสมาชิกขายโดยอัตโนมัติ...ปฏิเสธ..โดยสิ้นเชิง..เพราะความไม่เข้าใจแจ่มแจ้งนัก...พอปี2550 ช่วงต้นปี คุณแม่คุณพ่อไม่สบายเป็นความดัน ด้วยกันโดยมิได้นัดหมายและเราเองก็ไม่สบายเหมือนกันชอบเวียนหัวปรากฏว่าเป็นโรคเหมือนกัน เลยตัดสินใจเอาไงเอากัน...จะโดนหลอกก็ให้มันรู้ไป...เราคิดเช่นนั้นพอสบายใจได้...ราคาไม่แพง20,000 บาท ฮึ!..ไม่แพงหร๊อก ....บอกตรงๆความรู้สึกตอนนั้นเสียดายก็เสียดายตังค์นะ...อยากลองก็อยากลองเพื่อพิสูจน์...เพื่อสุขภาพ...เพื่อเงินค่าตอบแทนที่จะได้จากธุรกิจนี้บ้าง..เพื่อพ่อ-แม่จะได้อยู่สุขสบายขึ้นและได้ใส่ผลิตภัณฑ์ที่ถูกลง...จากนั้นเราก็รู้สึกว่าตัวเองได้ชีวิตใหม่สดใสขึ้น โรคความดันหาย เลิกกินยา...พ่อเองตอนแรกก็มีอาการ  มึนๆที่ปาก และหน้าผาก หมอบอกว่า....เลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอ..มีแนวโน้มจะเป็นอัมพฤกษ์...เราตกใจมาก  อยากทดลองผลิตภัณฑ์นี้ขึ้นมาทันที..(ขออนุญาตไม่เอ่ยชื่อผลิตภัณฑ์ เดี๋ยวจะหาว่าโฆษณา)  โดยให้พ่อใส่ถุงเท้าก่อน...พ่อปั่นจักรยานได้ปร๋อ..ไปตลาดเช้า-เย็น อายุ 73 แล้วนะหลายคนทึ่ง...และทึ่ง ไม่แปลก..ที่สำคัญเวลาเราไม่อยู่พ่อต้องดูแลแม่ด้วย( แม่สายตาไม่ดี ) ...ฉะนั้นพ่อจะต้องไม่มีสิทธิ์ป่วย...เราได้แต่คิดอย่างนั้น...นั่นคือแค่ความคิด...พ่อเข้าโรงพยาบาลเพราะอ่อนล้า...อ่อนเพลีย..นอนไม่เต็มที่ กลางคืนต้องหลับๆตื่นๆเนื่องจากแม่ต้องลุกเข้าห้องน้ำ  แล้วสายตาไม่ดี...ลงเอยก็คือพ่อต้องพาทำธุระ..อาการตอนนั้นน่าเป็นห่วงมาก...พ่อหมดสติ ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้สึกตัว หลับกรน ครืดๆๆ..เราโทรหาญาติทุกคนต่างร้องไห้โฮ...คิดว่าพ่อจะจากเราไปแล้ว..เราเองก็สุดจะกลั้นน้ำตาไว้ได้...ร้องไห้..ร้องไห้ไปใจก็คิดถึงสมัยเราเป็นเด็กพ่อให้เราขี่คอ...พ่อปั่นจักรยานโบราณวงล้อ 28 ไปส่งเราที่โรงเรียน...เราเคยบอกพ่อว่า..พ่อวันนี้แต่งชุดตำรวจไปนะ เพื่อนๆที่โรงเรียนจะได้ไม่กล้ามาแกล้งเราอีก...(นิสัยเด็กๆอยากอวดเบ่งว่าพ่อเป็นตำรวจ)...ภาพต่างๆของพ่อที่มีความรักให้ลูก...ห่วงลูกมันผุดขึ้นในความรู้สึกเราขณะนั้น...ยิ่งทำให้น้ำตาไหลพราก..ไม่อายพยาบาล ไม่อายหมอเลย..สับสนความคิดตัวเอง..สงสารพ่อก็สงสาร..เมื่อก่อนพ่อเคยอยู่บ้านเก่าๆ เก่ามากๆฝนตกทีไรก็ต้องคอยวิดน้ำออกไม่ให้ไหลเข้าบ้าน...แต่ตอนนี้เราได้ซ่อมบ้านสร้างใหม่ให้พ่อแล้ว...พ่อจะไม่อยู่กับลูกไปนานๆรึไง..?..เรามีกันแค่ 3 ชีวิตนะพ่อ...รีบตื่นขึ้นมา..ลืมตาสิ..พ่อบอกลูกสิว่า..พ่อจะไม่ไปไหน..พ่อจะอยู่กับเรา...1 ชั่วโมงผ่านไปพ่อรู้สึกตัวแล้ว..เราดีใจมาก..แต่ก็ยังดูว่าอ่อนเพลีย..หมอให้พ่อนอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลก่อน...เราลูกโทน..ต้องวิ่งรอกดูแลแม่ที่บ้าน...แล้วก็รีบมาดูแลพ่อที่โรงพยาบาล..บางครั้งบางเวลาการที่เกิดมาเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ ....ทำให้เราอยากมีพี่ มีน้องจังเลย...แต่ไม่เป็นไรเราจะไม่บ่น...พ่อแม่เลี้ยงเรามาตั้งแต่แบเบาะ ท่านก็คงจะลำบากยิ่งกว่านี้ซะอีกนะเพราะสมัยนั้นเรายิ่งเป็นคนขี้โรค...ไม่ชอบกินข้าว...ชอบกินแต่ขนม ท่านก็ยังเลี้ยงเรามาจนโตได้เลย...นับประสาอะไรแค่นี้ปัญหาชิวๆ...พอวันที่ 2 หลังจากพ่อเข้าโรงพยาบาล แม่ก็บังเอิญท้องเสีย แล้วอาเจียน อีกคน..เอ๊ายุ่งแล้วสิเรา..หอบกันเข้าโรงพยาบาลอีก..เฮ้อ!.แม่อยู่ห้องพิเศษชั้นล่าง...พ่ออยู่ชั้นบน..5วัน ที่อยู่โรงพยาบาล..พอ ออกจากโรงพยาบาลกลับมาอยู่บ้าน ทั้ง2ท่านก็ดูสดชื่นดี...เราตัดสินใจพิสูจน์สินค้าสุขภาพตัวที่เราทำธุรกิจอยู่ทันที...(ลองของ)..สั่งโดยตรงจากบริษัทกางเกงสุขภาพ 1 ตัว พ่อดูปลื้มใจ  ดีใจที่ได้ใส่กางเกงราคา 16,500 บาท  พอใส่ได้ 3วัน ปั่นจักรยานไปตลาดได้ แม่ค้าตกใจกันใหญ่..อะไรไหนว่าคุณตาไม่สบายเข้าโรงพยาบาล..ทำไมปั่นจักรยานมาตลาดได้เฉยเลย...เราเองก็สบายใจ..คลายกังวลลงได้บ้างในอาการป่วยของพ่อ....พ่อบอกว่า มันร้อนๆวูบวาบ เหมือนเลือดไหลเวียนดีนะ..เรานึกในใจว่าเพื่อพ่อ ลูกซื้อให้ได้ทุกอย่างถึงจะแพงแค่ไหน ถ้าสินค้ามันดี ลูกก็ไม่หวั่น...คนที่เคยเป็นอดีตสารวัตรปราบปราม...เคยอยู่ในชุดตำรวจบนบ่าประดับดาว...อย่างสง่างาม........พอฟ้าหลังฝน..เมฆหมอกชีวิตผ่านไปอาการของพ่ออยู่ในสภาพร่างกายแข็งแรงปกติ สบายดี..ก็ทำให้ลูกสบายใจยิ่งนัก... มาดของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์...ยังมีความสง่างาม  อยู่ในใจลูกตลอดไป...

            ครั้งเดียวในชีวิตคน ที่มีพ่อ.. และครั้งเดียวที่พ่อก็มีลูกโทน...อย่างเรา...ลูกจะขอ ปวารณาตัวเอง ทำหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุด..เพื่อพ่อ..และลูกขอภาวนาอำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยตลอดจนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายจงคุ้มครองปกปักรักษาพ่อให้มีสุขภาพที่ดี แข็งแรง ตลอดตราบนานเท่านาน....และลูกอยากบอกพ่อว่า....

            พ่อรู้มั้ย? เงินค่าคอมมิชชั่นของธุรกิจเสริมเนี่ย ! ถึงแม้ลูกจะได้เดือนละ ประมาณ 40,000 บาท

            ลูกก็ไม่ดีใจเท่ากับพ่อมีสุขภาพที่ดีและมีอายุมั่นขวัญยืนเลยนะ..

                                                คุยแลกเปลี่ยนเรียนรู้ได้ที่                      e-mail :  ratchaneekuna@hotmail.com

Advertisement