ศูนย์รวมความคิด ความรู้ ประสบการณ์ ของคุณครู สมาชิกเว็บไซต์ ครูบ้านนอก.คอม ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านที่ตั้งใจทำเพื่อสังคมครับ เจ้าของโพสต์นี้ กุสุมา ศักดิ์ประเสริฐ จากจังหวัด พิจิตร

บทความที่น่าประทับใจ ลองอ่านดูนะคะ

โพสต์เมื่อวันที่ : 27 พ.ย. 2551 IP : เปิดอ่าน : 6427 ครั้ง คะแนนของ BLOG นี้ (50.77%-13 ผู้โหวต) ☰แชร์เลย >         Tweet ไม่พลาดข่าวการศึกษา ครูบ้านนอก Line Official กดเพิ่มเพื่อนเลย Advertisement

.....

 กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
>>มีเรื่องเล่าระหว่างสาวสวยและหนุ่มรูปงามผู้ซึ่งรักกันอย่างดูดดื่ม...ทั้งสองได
>>้
>>สาบานว่าแม้ความตายก็มิอาจจะพรากรักอันแสนจะมั่นคงนี้ลงได้
>>และในครั้งนั้นยังมีแม่มดตนหนึ่งผู้ซึ่งเชื่อมั่นว่าไม่มีสิ่งใดที่จะแน่นอนเท่า
>>ความไม่แน่นอน
>>แม่มดไม่เชื่อว่าความรักของทั้งสองจะมั่นคงจึงคิดหาทางพิสูจน์ขึ้นมา
>>นางกล่าวว่า
>>หากพวกเจ้ามั่นใจในรักของอีกฝ่ายซึ่งยั่งยืนแม้ว่าความตายจะพราก
>>ดังนั้นข้าก็อยากจะลองดูว่ามันจะเป็นอย่างไร...ข้าขอสาปให้นับแต่นี้เป็นต้นไป
>>ไม่ว่าจะเกิดใหม่อีกสักกี่ชาติบุรุษนี้จะไม่มีทางจำเจ้าได้
>>เขาจะไม่สามารถจำได้ว่าเคยรักเจ้า และตรงกันข้ามกับเจ้า
>>เจ้าจะเป็นคนที่จำทุกอย่างได้เพราะเจ้าจะยังคงอยู่เช่นนี้ตลอดไป
>>ไม่แก่ไม่เฒ่า ไม่มีวันตาย
>>จะอยู่อย่างนี้นิรันดร...เจ้าจะจำเวลาที่เคยรักเขา
>>เคยเป็นที่รักและต้องเฝ้ารอการกลับมาของเขาในชาติแล้วชาติเล่าตลอดกาล...
>>
>>" "...
>>วันใดก็ตามที่เจ้าทำให้เขารู้ตัวว่ารักเจ้าทำให้เขาจำเจ้าได้
>>
>>วันนั้น...คือวันที่ความเป็นนิรันดร์ของเจ้าสิ้นสุดลง...เจ้าจะแก่และตายตามสภาพ
>>ของอายุขัยที่ควรเป็น...และคราวนี้ก็จะเป็นทีของเจ้าหนุ่มนั่นแทน...เขาจะต้อง
>>เป็นคนที่ค้นหาเจ้าบ้าง...
>>"
>>หลังจากนั้นมา
>>ปีแล้วปีเล่าเวลาผ่านไปศตวรรษทบศตวรรษที่หญิงสาวเฝ้าตามหาชายหนุ่มคนรัก
>>และทุกครั้งที่เธอได้พบเขาในสภาพของใครคนหนึ่งที่ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอ
>>เลยแม้แต่น้อย...เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขาจำเธอได้
>>
>>แต่มันไม่เคยสำเร็จชาติแล้วชาติเล่า...หลังจากการเกิดและดับของเขาผ่านไปนับสิบค
>>รั้ง
>>เขาก็ยังไม่อาจระลึกได้ถึงความรักของเธอ...ความทุกข์ทรมานของหญิงสาวถูกเฝ้าดู
>>
>>อย่างเย้ยเยาะโดยนางแม่มดผู้รอคอยเวลาที่หญิงสาวจะยอมรับว่า...รักแท้ที่แม้ความ
>>ตายก็ไม่อาจพรากไม่มีจริงแล้วนางแม่มดก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่า
ในช่วงหลังๆ
>>มา
>>หญิงสาวไม่ได้พยายามที่จะทำให้ชายหนุ่มระลึกถึงตน
>>ไม่พยายามให้ชายหนุ่มรักตนแต่กลับทำทุกอย่างที่คิดว่าจะทำให้เขามีความสุข
>>
>>และทำให้เขาเกิดรอยยิ้มแทน...แล้ววันหนึ่งนางแม่มดก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว
>>จึงปรากฏตัวเพื่อเอ่ยถามกับตัวหญิงสาวเอง...
>>"...
>>เจ้าได้ละทิ้งความพยายามของเจ้าเสียแล้วล่ะหรือ...ความพยายามที่จะพิสูจน์
>>์ให้ข้าเห็นอำนาจและพลังของรักแท้ที่เหนือกว่าอำนาจใดๆ
>>แม้กระทั่งคำสาปของข้า...
>>"จริงๆแล้ว ข้าก็มีเหตุผลของข้า."
>>
>>หญิงสาวตอบนางแม่มดกลับไป
>>"...ข้าไม่ได้ละทิ้งความพยายาม...เพียงแต่...ข้ากลัวว่าความพยายามของข้าจะสัมฤท
>>ธิ์ผล...แล้ว.
>>แล้วเจ้าก็ต้องแก่และตาย." นางแม่มดต่อให้ด้วยเสียงเย้ยหยัน
>>
>>" ที่แท้เจ้าก็กลัวที่จะตาย
>>เจ้ากลัวจะสูญเสียความเป็นอมตะของเจ้า...เฮอะ นี่หรือ
>>รักแท้ของเจ้า"
>>หญิงสาวไม่ปฏิเสธ นางเผชิญหน้ากับนางแม่มดและรับคำกล่าวหานั้น
>>"อาจใช่...มันเป็นความจริงที่ข้ากลัวว่าหากข้าทำให้เขาจำข้าและรักข้าได้
>>ข้าจะต้องตายจากเขาไป"
>>"และเจ้าก็ไม่เชื่อใจว่าเขาจะทำให้เจ้าจำได้เช่นนั้นหรือ?"
>>
>>หญิงสาวจ้องหน้าแม่มดนิ่งอยู่ ก่อนตอบ
>>
>>สิ่งที่ข้าเกรงไม่ใช่เรื่องนั้น...ท่านรู้อะไรไหม...ตลอดเวลาอันยาวนานที่ข้าเฝ้
>>าเดินทางตามหาเขาเฝ้ารอคอยวันแล้ววันเล่ารอวันที่เขาจะกลับมาหาข้าอีกครั้ง...ตล
>>อดเวลาที่ข้าเฝ้ามองการเกิดและการตายของเขามันคือความทรมานอันยาวนานที่ดูเหมือน
>>
>>ไม่มีที่สิ้นสุด...และสำหรับข้าความทุกข์อันแสนสาหัสคือการได้เห็นความทรมานของผู้
>>
>>ู้เป็นที่รักโดยที่เราไม่อาจเอื้อมมือเข้าไปช่วยเหลือได้...หลายครั้งที่ข้าอยาก
>>
>>ให้ตัวข้าเห็นแก่ตัวพอที่จะพยายามทำให้เขารักทำให้เขาระลึกถึงข้าได้อีกครั้งเพื
>>่อที่ข้าจะได้เป็นอิสระต่อการพันธนาการนี้...แต่ทุกครั้งที่ข้าคิดถึงมัน
>>
>>
>>ความทุกข์ทรมานที่ข้าได้รับเนื่องจากการรอคอยที่ไม่มีวันจบสิ้นก็ทำให้ข้าคิดได้
>>
>>...ข้าไม่อาจให้เขาต้องแบกรับความรู้สึกทรมานเช่นที่ข้าได้รู้สึก...ความรักของข
>>้าอาจไม่แข็งแกร่งพอที่จะตัดสินใจพยายามให้เขาจำข้าได้ต่อไปและจากนี้ต่อไปแม้ว่
>>าข้าจะต้องรอคอยไปชั่วนิรันดร์
>>สิ่งเดียวที่ข้าจะทำคือ
>>ข้าจะทำให้เวลาของเขามีแต่ความสุขเท่าที่พลังของข้าจะทำได้
>>ข้าอาจไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาก็จริง
>>แต่ข้าก็ยังอยากเห็นรอยยิ้มของเขา...ข้าอาจเป็นคนอ่อนแอในสายตาของท่านอย่างไรก็ตาม
>>นี่ก็คือความรักของข้า
>>คือสิ่งที่ข้าเป็น...แม้ชีวิตของข้าจะต้องเดียวดายตลอดกาลแต่ข้าก็มั่นใจอยู่อย่างหนึ่งว่า
>>
>>คนที่ข้ารักจะไม่มีวันเดียวดายเช่นตัวข้า...เพราะเขาจะมีข้าข้างกายเขาชั่วนิรันดร์.
>>
>>
>>"........................
>>นิทานเรื่องนี้ไม่มีตอนจบเพราะอยากให้คนที่อ่านจินตนาการถึงตอนจบเอาเอง
>>
>>ในชีวิตของเรามีหลายช่วงต่อหลายช่วงที่เราคิดว่าเรารักใครสักคนมากมายเหลือเกิน
>>และหลายต่อหลายครั้งที่ความรักของเราก็ต้องการความรักตอบกลับมา
>>หลายคนฟูมฟายกับโชคชะตาว่ารักที่ไม่ได้รักตอบคือการสูญเวลาเปล่า...
>>
>>แต่มีหลายต่อหลายคน...ที่ดีใจกับโชคชะตาที่เกิดมาสักครั้งแต่ยังได้รักใครสัก
>>คนอย่างเต็มหัวใจ...
>>ทุกอย่างในชีวิตมีทางเลือก...ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเลือกทางไหน...หรือคุณจะเลือกห
>>รือไม่?
>>คุณจะเลือกทางไหน
>>?...เปิดประตูรับความรักเข้ามาเพื่อเติมความอบอุ่นให้กับหัวใจแม้เพียงช่วงหนึ่ง
>>ของชีวิต...
>>หรือจะมัวแต่ฟูมฟายโทษตัวเองกับความรักที่ให้ไปแต่ไม่ได้รักตอบ...??
>>...ทางเลือกเป็นของคุณ...