บนโต๊ะทำงานในห้องส่วนตัวที่ทางโรงงานที่นั่นจัดให้ กับ เพื่อนร่วมงานสาวรุ่นน้องคณะอุตสาหกรรมเกษตร มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์(หาดใหญ่)  ว่างจากงานก็ใช้เวลาท่อง Internet  เพื่อค้นคว้าข้อมูล และ เพื่อความบันเทิง
….จุดเริ่มต้นน่าจะเริ่มจากตรงนี้มั่ง ก็ได้เข้าไปเล่น Chat โดยใช้ Program Sanook QQ ได้เข้าไปทักทายสาวคนนึงชื่อที่เธอใช้ในขณะนั้นคือแก้มก้อย  รู้สึกว่าที่เข้าไปทักทายเพราะสะดุดใจที่ชื่อ  (; ก้อย เป็นคำที่ติดอยู่ในความทรงจำ เมื่อสมัยรุ่น ๆ ตามน้าชายไปซื้อกับแกล้มให้ญาติที่ร้านอาหารอีส่าน มีเมนูหนึ่งชื่อลาบก้อย ดูการทำแล้วรู้สึกว่าส่วนประกอบทุกอย่างที่คนปรุงใส่ลงไปกับรสชาติของมันช่างกลมกลืนอร่อยมาก ๆ  ) และเมื่อคุยกันไปก็รู้ว่าจริงๆ แล้วเธอเคยมาฝึกสอนที่โรงเรียนอำนวยวิทย์ อำเภอหาดใหญ่ ก่อนจะกลับไปทำงานแถวบ้านที่ จังหวัดพิจิตร เมื่อเรียนจบจากวิทยาลัยพละศึกษา

วันเดียวนะที่ได้คุย จำอะไรไม่ได้มากหรอกนะว่าคุยอะไรไปบ้าง จำได้แต่ว่า บอกว่าถ้าผมจะคบใครสักคนๆนั้นจะต้องมีพรหมจรรย์ ซึ่งคำว่าพรหมจรรย์ในความหมายของผมคือ เมื่อคนสองคนตกลงใจที่จะคบกันแล้วก็ย่อมที่จะรักษาความรู้สึกนี้ไว้เพียงคน ๆ เดียว  โดยไม่สนใจนะว่าก่อนหน้าที่เราจะคบกันคุณมีที่มาอย่างไร ให้ความสำคัญกับปัจจุบันของคนที่เราประทับใจมากกว่า และขอปลูกต้นรักกับครูสาว ก่อนจะจบการสนทนาในวันนั้นได้ขอ E-mail ไว้ เพราะคิดว่าถ้าขอเบอร์โอกาสที่จะได้แทบจะไม่มีเลย สำหรับครูสาวที่มีความคิดดีเช่นเธอ 

แล้วรู้สึกว่าจะไม่ได้คุยกันอีกเลย เพราะผมมีงานเพิ่มเข้ามาอีกมาก เนื่องจากช่วงนั้นงานที่ทำดูจะสดใส ทางผู้บริหารเลยได้ขยายพันธมิตรทางธุรกิจเพิ่มอีก 2-3 ราย  จากปกติจะได้ประจำที่โรงงานเดียว ต่อไปนี้ก็ต้องวิ่งรอกเพื่อไปประสานและติดตามงานกับโรงงานใหม่อีก

ความเป็นจริงที่รับรู้และเข้าใจ ก็คือว่าการรู้จักกันทาง Internet ยากจะหาคนที่มีความจริงใจได้ยาก  ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป ซึ่งก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้คุยกันเลย  แต่ขณะที่เธอไม่ได้เข้ามาเล่นอีกเลย หรือเข้ามาเล่นไม่ตรงเวลากัน เพราะไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ให้สานสัมพันธ์ต่อกัน นอกจาก E-mail

เมื่องานเริ่มลงตัว งานสามารถดำเนินไปตามระบบที่วางไว้ ผมก็เริ่มมีเวลามากขึ้น ก็มีเวลาเข้ามาใช้ Internet เหมือนเดิม ขณะที่อีกคนหนึ่งจะรู้สึกอย่างไรไม่รู้ รู้แต่ว่าในความรู้สึกผม กลับยังคงจดจำความรู้สึกและเรื่องราวของเธอคนนั้น เหมือนความรู้สึกนั้นเริ่มมีชีวิตที่ก่อตัวเติบโตขึ้นเงียบๆ ในหัวใจ  เมื่อเป็นความรู้สึกของหัวใจ คนเราก็จะเริ่มทำทุกอย่างเพื่อหวังว่าคงมีสักวันนึงสินะ เราคงจะได้เจอเธออีก หากเธอคือคนที่ฟ้าส่งมาให้ได้เจอกันจริง ๆ 

เวลาและชีวิตก็ดำเนินมาตามองค์ประกอบของสิ่งที่เรียกว่าพรหมลิขิต คนเรามีชีวิตภายใต้กฎเกณฑ์ของฟ้าลิขิต หลังสงการณ์ปี 2549 ผมได้ลาบวชที่วัดเขาพระ อ.รัษฎา จ.ตรัง เป็นเวลา 7 วัน  คุณลองคิดดูสิว่า อะไรถ้าไม่ใช่ความอานุภาพของพรหมลิขิต ด้วยการเติบโตของความรู้สึก ผมก็ส่งรูปงานบวชไปทาง E-mail ที่เธอให้ไว้   มึความจริงข้อหนึ่งที่ตลอดช่วงชีวิตผม สัมผัสก็คือ การกระทำทุกอย่าง เหมือนการต่อชิกซอร์ ทุกการกระทำที่เราทำด้วยความมุ่งมั่นมักจะก่อเกิดความเป็นจริงเสมอ ไม่ว่าดีหรือร้าย แล้วแต่เราทำดีหรือเลว

วันหนึ่งเธอส่งเมลล์กลับมา นั่นแสดงให้ผมคิดว่าคงน่าจะเป็นไปได้หากผมจะขอเบอร์เธอ เพราะโอกาสไม่ได้เข้ามาหาเราทุกวัน อะไรที่เราคิดว่าจะเราจะเสียดายหากไม่ได้ทำในวันนี้ เราต้องรีบทำทันที   ความทรงจำต่อจากนั้นก็เริ่มเลือนลาง เพราะจำไม่ได้นะว่าได้โทรไปคุยกับเธอหรือเปล่า  แต่ที่จำได้ดีและน่าจะทำให้ความเลือนลางนั้นแจ่มชัดก็คือ การโทรไปอวยพรวันเกิด ด้วยตั้งใจว่าจะต้องเป็นคนแรกที่โทรไปอวยพรวันเกิดเธอ   โทรไปวันที่ 13 ตุลาคม พศ. 2549 ที่บ้านตอนค่ำ ๆ  ได้ผลมากครับ   เพราะเธอหัวเราะแบบ งง (; ในใจคงคิดว่าเอ๊ะหมอนี่คงไปคุยกับสาว ๆ ไว้หลายคน และคงเข้าใจอะไรผิดแน่ ) พร้อมกับตอบว่า พี่จำวันผิดหรือเปล่า แก้มเกิดวันที่ 15 ตุลาคม  จ้า

และสิ่งที่ผมสัมผัสได้และยืนยันความเป็นจริงข้อนึงก็คือ อะไรที่เราตั้งใจทำด้วยความมุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว จริงใจ ผลการกระทำจะออกมาน่าภูมิใจเสมอ  เพราะนี่คือจุดสำคัญที่ 3 ที่ภายหลังผมคิดว่ามันคือจุดกำเนิดของต้นรักต้นนี้