ชื่อของกรุงไซ่ง่อนถูกเปลี่ยนเป็นโฮจิมินห์
 
  

ซึ่งเคยผ่านสมรภูมิเวียดนาม เธอได้รับเชิญให้มาพูด เนื่องในวันทหารผ่านศึก ณ กรุงวอชิงตัน ดี.ซี.
 

เธอได้มาเผชิญหน้ากับบุคคล  ซึ่งครั้งหนึ่งได้เคยมาทำลายบ้านเกิดเมืองนอนของเธอ

 
 

 

คิม ฟุค เล่าถึงประสบการณ์อันเจ็บปวด แล้วเธอก็ได้เผยความในใจว่า

มีเรื่องหนึ่งที่เธออยากจะบอกต่อหน้านักบินที่ทิ้งระเบิดใส่หมู่บ้านของเธอ
 

 

พูดมาถึงตรงนี้  ก็มีคนส่งข้อความมาบอกว่า  คนที่เธอต้องการพบ

กำลังนั่งอยู่ในห้องประชุมนี้ เธอจึงเผยความในใจออกมาว่า  

'ฉันอยากบอกเขาว่า  เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ได้

แต่เราควรพยายามทำสิ่งดี ๆ เพื่อส่งเสริมสันติภาพ ทั้งในปัจจุบัน และอนาคต'
 

 

เมื่อเธอบรรยายเสร็จ  ลงมาจากเวที  อดีตนักบินที่เกือบฆ่าเธอ

ก็มายืนอยู่เบื้องหน้าเธอ เขามิใช่ทหาร อีกต่อไปแล้ว

แต่เป็นศาสนาจารย์ประจำโบสถ์แห่งหนึ่ง  
 

 

เขาพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดว่า ' ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ '  
 

 

คิมเข้าไปโอบกอดเขา แล้วตอบว่า ' ไม่เป็นไร ฉันให้อภัย ฉันให้อภัย '
 

 

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เราจะให้อภัย  โดยเฉพาะกับคนที่ทำร้ายเราปางตาย

คิมฟุคเล่าว่า เหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างความทุกข์ทรมานแก่เธอ

ทั้งกายและทั้งใจ  จนเธอเองก็ไม่รู้ว่า  จะมีชีวิตอยู่ไปได้อย่างไร  
 

 

แต่แล้ว เธอก็พบว่า สิ่งที่ทำร้ายเธอจริงๆ  มิใช่ใครที่ไหน

หากได้แก่ความเกลียดชังที่ฝังแน่นในใจเธอนั่นเอง  

' ฉันพบว่า  การบ่มเพาะความเกลียดเอาไว้สามารถฆ่าฉันได้'

 
 

 

เธอพยายามสวดมนต์  และแผ่เมตตาให้ศัตรู

และแก่คนที่ก่อความทุกข์ให้เธอ  แล้วเธอก็พบว่า

' หัวใจฉันมีความอ่อนโยนมากขึ้นเรื่อยๆ

เดี๋ยวนี้  ฉันสามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องเกลียด '  

 

 

เราไม่อาจควบคุมกำกับผู้คนให้ทำดี  หรือไม่ทำชั่วกับเราได้

แต่เราสามารถควบคุมกำกับจิตใจของเราได้    

 

เราไม่อาจเลือกได้ว่า รอบตัวเราต้องมีแต่คนน่ารัก พูดจาอ่อนหวาน

แต่เราสามารถเลือกได้ว่า จะทำใจอย่างไร เมื่อประสบกับสิ่งไม่พึงปรารถนา

 

 

คิมฟุค ได้เรียนรู้จากประสบการณ์ของตัวเองว่า

' ฉันน่าจะโกรธ แต่ฉันเลือกอีกทางหนึ่ง แล้วชีวิตฉันก็ดีขึ้น' 

 

 

บทเรียนของคิมฟุค  คือ ในเมื่อเราเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้

เราจึงไม่ควรปักใจอยู่กับอดีต แต่เราสามารถเรียนรู้จากอดีต

เพื่อทำปัจจุบันและอนาคตให้ดีขึ้นได้   

 

บทเรียนจากอดีตอย่างหนึ่งที่เธอได้เรียนรู้มาก็คือ

การอยู่กับความโกรธ เกลียด และความขมขื่นนั้น

ทำให้เธอเห็นคุณค่าของการให้

Advertisement