นานมากแค่ไหน...ก็ยังจำได้ว่า....ครั้งหนึ่งบรรยากาศชนบทซึ่งเราเคยสัมผัส

 เป็นความทรงจำที่มิอาจลืมได้...เพราะที่นั่นคือ ครั้งแรกสำหรับเรา..............

ในบทบาทของความเป็นครู.....สภาพบ้านที่เก่าคร่ำครึ  พื้นบ้านแอ่นลงเป็นแอ่ง

บันได แบบชนบทจริงๆลักษณะไม้กลมๆที่หมุนได้  หลังคาบ้านสังกะสี มีรอย

อุดรูรั่ว ไม่รู้ กี่จุด กี่แห่ง.....วันแรกที่มาถึงเราถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ...ทำไมต้อง

ลำบากขนาดนี้...อยู่บ้านเราสุขสบายกว่าเยอะเลย...นั่นเป็นความรู้สึกในขณะนั้น

.........คุณครูขา  คุณครูจะมาสอนพวกหนูกี่วันคะ อยู่กับพวกหนูนานๆนะคะครู.....

เสียงพูดของเด็กหญิง นักเรียนตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ที่มาอ้อนฉอเลาะอยู่ใกล้ๆเรา

ความรู้สึกแรกๆ เรารำคาญ และเหม็น กลิ่นตัวเด็กมาก จนไม่อยากพูดด้วย............

.........สายพิณ เป็นหญิงหรือชาย ตอนนั้นไม่รู้ดูไม่ออกซึ่งเป็นชาวบ้านละแวกนั้น

เลี้ยงควายผ่านหน้าโรงเรียนแทบทุกวัน...แต่งตัวเหมือนผู้ชาย..แต่ก็เหมือนผู้หญิง

ที่สำคัญสายพิณจะมีดอกจำปีติดมือ มาฝากเราทุกครั้งที่เจอกัน............................

..........เย็นวันหนึ่ง ขณะที่เราอาบน้ำ สระผม ( ผมยาวมาก ) ที่ข้างบ่อน้ำ ติดอาคาร

โรงเรียน  จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินหาบถังน้ำมา เพื่อมาตักน้ำจากบ่อนี้  เราก็แอบ

ชำเลืองๆนิดๆ ดูเค้าหน้าแล้ว คล้ายสายพิณมาก...แต่ เอ๊ะ ! สายพิณที่เรารู้จัก เป็น

คนห้าวๆ แข็งๆ กระด้าง ชอบนุ่งกางเกง ทุกครั้งที่เจอ..แต่นี่คนนี้นุ่งผ้าถุง ดูนิ่มนวล

แววตาไม่ซุกซน ดูอ่อนโยน แฝงด้วยความเศร้าพิลึก.....เฮ้ออ!...ช่างเหอะตอนนั้น

ไม่อยากวิเคราะห์อะไรมากมาย อาจจะเป็นเพราะช่วงนั้นอายุเรายังน้อย ฝึกสอนปี 4

ของป.กศ.สูง คิดดูสิว่าความคิดยังละอ่อนอยู่เลย.......( จริงป่ะ )

........เลิกเรียนทุกวัน ต้องออกเดินในหมู่บ้านเพื่อเยี่ยมนักเรียน..และเพื่อการทำความ

รู้จักมีมนุษย์สัมพันธ์กับผู้ปกครองและชาวบ้าน...บางบ้านนักเรียนก็ฝาก บวบ  ฟัก

ซึ่งเป็นพืชผักสวนครัว ให้ครูมาทำกิน ( สงสัยคงเห็นครูไม่มีอะไรจะกินมั๊ง! กันดาร

มากสุดๆ )  ครูก็มักจะเอามาทำแกงวิญญาณปลาทู ( เนื้อปลาทูตำให้ละเอียดละลาย

ลงหม้อแกง  ซดคำไหน...ได้กินปลาทูคำนั้น )

.........โอ๊ย!...ย..ช่วยด้วย ไม่เคยคิดเลยในชีวิต ว่าเราจะซกมก ตกบันได ได้...โถ..ชีวิต

ก็เพราะไอ้ขั้นบันไดลูกกลมๆนี่แหละ...ดีหน่อยว่าก้านยาว  ขายาวเหนี่ยวขั้นบันไดอีก

ขั้นไว้ได้  ขณะเดียวกันสองมือไม่ยอมปล่อยกระติ๊บข้าวข้างหนึ่ง  ถ้วยแจ่วอีกข้างหนึ่ง

( แจ่ว =น้ำพริกปลาร้า )  ถือไว้อย่างเหนียวแน่นอย่างดีเลย  เพราะตอนนั้นเลิกเรียน

หิวววว..ว...มาก...

 .........รถบัสวิทยาลัยฯ ( สมัยนั้น...) จอดอยู่หน้าโรงเรียน รอรับนักศึกษากลับวิทยาลัย

ถึงเวลาแล้ว..3 เดือนที่นี่....3 เดือนที่ฝึกสอน.....วันสิ้นสุดคือวันที่ 22 ตุลาคม 2520......

.........หนูไม่อยากให้ครูกลับ...ฮือฮือฮือ...ครูต้องอยู่ที่นี่...หนูรักครู...ฮือฮือฮือ...............

เราได้แต่บอกตัวเองว่าไม่ไหวแล้ว....ทนอดกลั้นความรู้สึกลึกๆที่ผูกพันกับเด็ก

ไม่ไหว...ถึงกับปล่อยโฮ..ออกมาอย่างไม่อายใคร..เราต่างกอดกันแน่น..เหมือนชาตินี้

เราจะไม่ห่างกันเลยจนตาย.....แต่แล้วเวลาก็พรากความผูกพันเราจนได้....เด็กน้อยผู้

ไร้เดียงสา...เราทราบภายหลังว่า เขาเป็นเด็ก กำพร้าพ่อ-แม่ ที่เราเข้าใจมามันผิดตลอด

นั่นคือ  ป้ากับลุงเขาเองที่เลี้ยงดูเขามา.......ความรักที่เขามีให้ครู..ทำให้เขาคิดว่า

ครู คือ.... แม่เขาคนหนึ่ง.....และแม่คนนี้กำลังจะจากเขาไป...................................

.......มือกร้านๆ ดำๆ ยื่นขึ้นมาทางหน้าต่างรถบัสวิทยาลัย ที่กำลังสตาร์ทเครื่องรออยู่

พร้อมกับรอยเศร้าบนใบหน้าที่เห็นได้ชัด....สายพิณ..เสียงเรา เรียกได้แค่แผ่วๆเหมือน

มีอะไรมาจุกที่คอ....นึกไม่ถึงว่าที่นี่ จะมีรักให้เรามากมายขนาดนี้.....สายพิณยื่นมือมา

ในมือมีพระเครื่ององค์เล็กๆ องค์หนึ่ง สายพิณจับมือเราแล้ววางพระเครื่องลงในมือ

พร้อมกับพูดว่า....หวังว่าครู คงไม่ลืมที่นี่นะ...ขอให้โชคดีจ๊ะ...เราเข้าใจความหมาย

นั่นหมายถึง สายพิณเขาไม่อยากให้ครูลืมเขา.....ขอบใจมากสายพิณ...ถ้ามีโอกาสครู

จะแวะมาเยี่ยม รักษาตัวให้ดีนะ....( ที่เราบอกเช่นนี้ เพราะรู้  สายพิณ เป็น ทอม.....)

……..คราบน้ำตายังไม่เหือดหาย...แต่รอยยิ้มมันก็ผุดขึ้นมาได้...เพราะเราอิ่มสุข......

อิ่ม....อุ่นไอในรักของชีวิตชนบท....ทุกสัมผัส...เราซาบซึ้งไม่มีวันลืม......................

 ..........นี่แหละรสชาติของชีวิต จะเรียกได้ว่า น้ำผึ้งผสมบอระเพ็ด ก็ว่าได้........เพราะ

โบราณบอกว่า......หวานเป็นลม ขมเป็นยา....จากวันนั้น.....จนถึงวันนี้.......................

ทุกครั้งที่เราเหนื่อยจากงาน......ท้อแท้.....เบื่อหน่าย....พอมานึกย้อนถึงภาพของ........เหตุการณ์  วันเก่าๆ.....วันแรกๆที่มีนักเรียนเรียกเราว่า ....ครู....และคุณค่าแห่งความผูกพัน ที่มิรู้ลืม  ระหว่างศิษย์กับครู.......ก็ทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย.................

                                 จากชีวิตจริง ประสบการณ์ตรง

                           ของครู รัชนี   คุณานุวัฒน์

        ยินดีพูดคุยแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันได้ที่  085-4968429

e-mail  : ratchaneekuna@hotmail.com

Advertisement