ศูนย์รวมความคิด ความรู้ ประสบการณ์ ของคุณครู สมาชิกเว็บไซต์ ครูบ้านนอก.คอม ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านที่ตั้งใจทำเพื่อสังคมครับ เจ้าของโพสต์นี้ สิบเอก ธีระ พึ่งนิล จากจังหวัด ลำปาง

เมื่อผมเป็นนักร้อง

โพสต์เมื่อวันที่ : 21 ต.ค. 2551 IP : เปิดอ่าน : 6412 ครั้ง คะแนนของ BLOG นี้ (60.00%-12 ผู้โหวต) ☰แชร์เลย >         Tweet ไม่พลาดข่าวการศึกษา ครูบ้านนอก Line Official กดเพิ่มเพื่อนเลย Advertisement

.....

  ผมว่าการสอนสิ่งใดกับนักเรียน บางอย่างเราควรมีประสบการณ์ด้วย อย่างที่ผมได้ไปศึกษาจากประสบการณ์จริง ในการสอนหลายที่ รวมถึงการเป็นนักร้อง กับจัดรายการวิทยุด้วย ก็เริ่มจากที่ผมเรียนจบจากโรงเรียนทหารใหม่ ๆ และรับราชการอยู่ที่ จังหวัดประจวบคีรีขันธ์  ตอนนั้นอายุก็ประมาณ 20 ปี ยามว่างก็ไปเรียนหลักสูตรการขับร้อง จนสำเร็จ แล้วก็ไปร้องเพลงตามงานต่าง ๆ แต่ก็ยังไม่จริงจังมากนัก จนกระทั่งย้ายมารับราชการที่บ้านเกิด คราวนี้มีโอกาสไปศึกษาด้านการขับร้องต่อ ถึงตอนนี้คิดว่าควรหาประสบการณ์จริง ๆ สักที ก็เลยไปสมัครร้องเพลงที่ร้านอาหาร  ได้ประสบการณ์จริง ๆ มากมายเลยล่ะ เริ่มวันแรกขึ้นเวที สั่นไปหมด ทั้งที่เรียนมาแล้ว พอเจอของจริงเวลาขึ้นเวที สายตาทุกคู่มองมาที่ผม ตื่นเต้นไปหมด แต่ก็ผ่านได้ด้วยดี การเป็นนักร้องชายเนี่ยว่าไปเสียเปรียบนักร้องหญิง ในเรื่องของค่าทิป คือนักร้องหญิงจะได้พวงมาลัยมากกว่า แถมบางทีติดแบงค์ด้วย นักร้องชายไม่ค่อยได้หรอก ส่วนใหญ่จะให้นักร้องหญิงเชียร์แขกให้มากกว่า แต่เรื่องนี้ผมไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะต้องการหาประสบการณ์ของการร้องเพลงมากกว่า สำหรับเรื่องนั่งกับแขกนั้น ผมจะไม่มานั่งกับแขก เว้นแต่ญาติหรือเพื่อนแวะมาเที่ยวที่ร้าน พูดถึงการร้องเพลงเนี่ยผมเสียเปรียบ เพราะผมร้องเพลงสุนทราภรณ์ กับลูกกรุง แต่ลูกค้าจะชอบลูกทุ่งมากกว่า เคยโดนสมาชิก อบต.แห่งหนึ่งเอาแก้วขว้าง เพราะเมาจัด แล้วเค้าอยากฟังเพลงลูกทุ่งที่ นักร้องหญิงนุ่งสั้น ซึ่งขณะนั้นผมกำลังร้องเพลงพระราชนิพนธ์ พรปีใหม่พอดี ผมโกรธมาก แต่อดกลั้นไว้ ที่โกรธ เพราะเค้าเป็นถึงผู้นำท้องถิ่น แล้วไม่ให้เกียรติในเพลงของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ถามว่าผมร้องไม่เพราะหรือ ก็ไม่น่าใช่ เพราะอีกวันหนึ่งส่วนราชการแห่งหนึ่งมาจัดงานปีใหม่ที่ร้าน ผมก็ร้องได้รับการต้อนรับด้วยการปรบมือเป็นอย่างดี ชีวิตการเป็นนักร้องก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ ได้เห็นชีวิตของคนกลางคืนว่าเป็นอย่างไร คนกลางคืนนอกจากเป็นนักดนตรี นักร้องแล้ว ก็ยังมีหลายอาชีพที่ต้องดิ้นรน ไม่ว่าจะขายปลากหมึกปิ้ง ของขบเคี้ยว ขายพวงมาลัยแล้ว ยังมีนักร้องพิการที่ตระเวนร้องเพลงตามร้านต่าง ๆ เพื่อได้ค่าตอบแทนที่แขกจะให้ เพราะไม่ได้ค่าตัวจากทางร้าน ในขณะที่พวกผมจะได้ค่าตัวเป็นรายวัน พวกเค้าเองต้องตระเวนร้องตามร้านต่าง ๆ ถ้าร้านไหนไม่ได้ก็ถือว่าร้องฟรีไป แต่ส่วนใหญ่พวกผมซึ่งเป็นนักร้องด้วยกันก็จะช่วยกันคนละเล็กละน้อยให้ ผมร้องเพลงจนกระทั่งรุ่นพี่ชวนผมมาจัดรายการวิทยุชุมชน ผมก็เลยตัดสินใจเลิกร้องเพลงมาจัดรายการวิทยุ เพื่อหาประสบการณ์ชีวิตต่อไป