ท่ามกลางแสงแดดที่สดใสในเวลาบ่ายๆ  สาวน้อยคนหนึ่งนั่งแก้มแดงอยู่ที่บริเวณขอบหน้าต่างของห้องจากตึกเรียนชั้นสาม  สายตาคู่นั้นจับจ้องไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีสนามหญ้าเขียวชอุ่มยังคงเปียกชุ่มละอองฝนของเมื่อเช้าเป็นบรรยากาศ  ซึ่งมีใครบางคนนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่นั่นมือขาวนิ้วเรียวยาวเป็นระเบียบค่อยๆพลิกหน้าหนังสืออย่างแผ่วเบา 

           "มองอะไรหรอเกล??? อาจารย์เรียกให้ไปหาแน่ะ" เกลสะดุ้งเหมือนตื่นจากความฝัน "อือ ไปเดี๋ยวนี้หละจ๊ะ ร้อนนะวันนี้เลยเหม่อๆนิดหน่อย"

           นานเท่าไหร่แล้วที่เกลเฝ้ามองคนคนนี้ นานเท่าไหร่จนเกลเองแทบจะจำไม่ได้  จำได้แค่ว่า...

           ..."อาจารย์ขอแนะนำเพื่อนใหม่ให้เรารู้จักกันนะค้ะ  ช่วยดูแลเพื่อนคนนี้ด้วยเค้าพึ่งย้ายมาจากโรงเรียนอื่น  เข้าใจตามนี้นะทุกคน"

           ...ใครกันนะ...ตาหวานจัง แต่ทำไมไม่ยิ้มทักทายเพื่อนเลยหละ เสียมารยาทจริงๆ เกลนึกในใจ พลางตวัดสายตาค้อนให้ทีหนึ่ง เหมือนเค้าจะรู้ตัวเค้าจึงหันหน้าแล้วยิ้มที่มุมปาก ...ตาบ้านี่หยิ่งชะมัด เชอะ!!  แต่ทำไมยิ้มแล้วน่ารักจัง ><"

           "อาจารย์ให้เราเอาการบ้านมาแจก  นี่ของนาย" เค้ารับไปโดยไม่แม้แต่จะหันมองหน้า น่าโมโหจริงๆ "เธอนี่เดาออกง่ายจังนะ เป็นผู้หญิงทำตัวดีๆหน่อยสิ" ..เค้าพูดลอยๆเหมือนกับว่าเกลเลย

         "นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ชั้นไปทำอะไรให้นายไม่พอใจหรอ" เกลตวาดด้วยอารมณ์ที่โมโหเป็นทุนเดิมอยุ่แล้ว แต่เค้ากับทำเป็นไม่ได้ยินน่าโมโหจริงสำหรับเกล "คนอะไร  พูดด้วยก็ไม่พูดด้วยแล้วยังมาหาว่าคนอื่นทำตัวไม่ดีอีก  นิสัยเสีย!!" เกลกำลังจะเดินออกจากตรงนั้นเพื่อจะหนีจากสาเหตุของอารมณ์โกรธ

          "ชอบผมเหรอ??" เกลนิ่ง หูอื้อ หน้าชา ก้าวขาไม่ออก เหมือนโดนสาปเป็นหินอยู่ตรงนั้น

          "ถ้าชอบก็ตัดใจซะเถอะนะ ผมไม่ชอบคนอย่างคุณหรอก" คำพูดนี้ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของเกลที่ผ่านมา เกลหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก ใช่สิเธอเฝ้ามองเค้ามาตลอด 2 ปีนี้โดยไม่มองใครเลย ทุกเที่ยงวันเธอจะนั่งมองเค้านั่งอยู่ตรงนั้น ใต้ต้นไม้ที่เดิมซึ่งเค้าจะมานั่งตรงนั้นตลอด   ถึงแม้เรี่ยวแรงตอนนี้มันจะเหลือน้อยลงเกลก็แข็งใจกลับไปที่ห้องเรียนแล้วเข้าเรียนตามปกติ 

          ...ไม่ร้องไห้เลยหรือไงนะ  ทำไมถึงทนได้  ทำไม  "พีคแกได้การบ้านยัง เดี๋ยวกูขอยืมไปจดหน่อยดิ เมื่อวานไม่สบายแย่เลยหวะ อดเรียนไปตั้งหลายวิชา" พีคส่งสมุดให้เอกซ์ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่มักจะเดินไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นประจำ จัดได้ว่าเป็นเพื่อนซี้เลยก็ว่าได้เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยยังอนุบาล เพราะพ่อของพีคกับพ่อของเอกซ์เป็นเพื่อนสนิทกันสมัยเรียนมหาลัย

            พีคมองไปที่โต๊ะหัวมุมขวาของห้อง ซึ่งมีเกลนั่งเรียนด้วยสีหน้าปกติ เหมือนกับจะพยายามสะกดจิตอ่านความในใจของคนที่นั่งมองอยุ่นั้น "วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะค้ะ อย่าลืมการบ้านที่อาจารย์สั่ง ส่งวันจันทร์หน้าก่อน10โมงนะค้ะ อาจารย์ให้เวลาพวกเราลอกแล้วนะ" อาจารย์สูงวัยมองนักเรียนด้วยสายตารู้เท่าทัน พูดจบก็หันกลับออกจากห้องไป ได้เวลากลับบ้านแล้วพีคคิดแต่ในใจไม่อยากกลับบ้านเลย  อยากจะขอมองดูอาการของเกลว่าจะเป็นอย่างไร  ...แต่ช่างเถอะคงกลับไปร้องไห้ที่บ้านหละสิ เลยเก็บอาการซะแบบนี้...

             ...เค้าเห็นเราตลอดเลยหรือไงนะ  เรามองออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ การแอบมองใครนี่ถือว่าเราทำไม่ดีเหรอไง ...เกลเดินคิดไปตลอดทางกลับบ้านโดยลืมนึกไปว่าเป็นเส้นทางเดียวกันกับชายหนุ่มที่เดินตามอยู่

            "เก็บอาการเก่งจังนะ!!."

ขอจบตอนแรกแค่นี้นะค้ะง่วงแล้ว  แห่ๆ  อีกหลายวันหละค่ะกวาจะมาต่อใหม่ 

เพื่อนๆคิดว่ายังไงช่วยเม้นทีนะค้ะจะได้มีกำลังใจเขียนต่อ ^ ^"

Advertisement