ความหลงตนและการถือตัวนั้นเป็นต้นตอที่สำคัญทำให้เกิดอุปทาน  เมื่อเรามีอุปทานทำให้เราขาดความยืดหยุ่นในการแสวงหาความรู้  โดยเฉพาะผู้ที่ฟังความแล้วเชื่อถือในสิ่งที่รู้เห็นทันที  โดยเฉพาะผู้ที่รับรู้สิ่งต่าง ๆ  ด้วยการพิสูจน์ทราบเพียงการใช้ประสาทสัมผัสทั้ง 5  เป็นหลัก  ซึ่งเป็นการรับรู้เพียงด้านเดียว  แต่ถ้าจะให้ครบทุกด้านต้องฝึกการรับรู้ในประสาทสัมผัสที่ 6  ให้แก่กล้าขึ้นด้วย  จึงจะถือว่าเป็นการฟังความทั้ง 2 ด้าน  หรือแม้แต่การฝึกให้มีแต่ประสาทสัมผัสที่ 6  โดยปฏิเสธการมีอยู่จริงของสัมผัสที่ 5  ในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ได้  การใช้การรับรู้จากประสาทสัมผัสด้านใดด้านหนึงของสิ่งมีชีวิตทั้งหลายย่อมเป็นไปไม่ได้

ความถือตัวอันมีมหาศาลของมนุษย์เกิดจากความอยากเอาตัวรอดของเราแต่ละคน  ความเกรงกลัวอันตรายที่จะเกิดขึ้น  หรือเกิดจากความกังวล  ความถือตัวจึงแฝงไปด้วยความกังวลเสมอ  เช่นจะดีหรือ  หรือแม้แต่สิ่งที่ผู้เขียนได้เขียนโดยฉีกกฎการรับรู้จากตำราทั้งมวล  ทั้งนี้เพราะเราทั้งหลายไม่ได้นำหลักธรรมหรือเข้าใจหลักธรรมว่าด้วยเรื่องเจตนาอย่างถ่องแท้  เมื่อเราต่างไม่เข้าใจเรื่อสัจธรรมที่ว่าด้วยเรื่องของเจตนา  จึงทำให้แต่ละคนเกิดความกังวลขึ้นมา  เมื่อเกิดความกังวลขึ้นหากจะทำสิ่งใดก็ตามที่ขัดกับสิ่งที่เรารู้มาแต่เดิมจึงเกิดความกลัวขึ้น  กลัวผิด  กลัวอันตราย  ฯลฯ

สิ่งเหล่านี้ล้านเป็นการขัดขวางการสร้างปัญญาโดยเฉพาะสัมมาปัญญาให้เกิดขึ้นกับเรา  นี่จึงเป็นบทพิสูจน์อีกอย่างหนึ่งว่า  ใครก็ตามที่รู้ธรรมะที่เป็นสัจธรรมมากย่อมได้เปรียบ  วิธีการเอาชนะความโง่จากการถือตัวนั้นให้เริ่มฝึกจาก  ให้เราเริมคิดว่าก็เราตั้งใจจะทำอย่างไรเราก็ได้อย่างนั้น  ในเมือผลที่จะเกิดกับเราย่อมมาจากความตั้งใจของเรา  คนอื่นไม่มีผลที่จะมาบังคับความตั้งใจของเราได้  ปรับความคิดของเราให้ค่อย ๆ  สร้างความบริสุทธิ์ให้เกิดขึ้นในใจของเราให้ได้  ในเมื่อผู้ตั้งใจทำอย่างไรย่อมได้ผลอย่างนั้น  หากเราบริสุทธิ์ใจจริงจะไปกลัวคำตำหนิ  ติฉินนินทา  จากผู้อื่นในสังคมทำไม  คนที่กลัวว่าคนอื่นจะตำหนิ  ติฉินนินทา  ให้ร้ายเรานั้นแสดงว่าคนนั้นไม่มีความบริสุทธิ์ในจิตใจ  ค่อย ๆ  ฝึกและปลูกฝังความคิดเช่นนี้ให้เกิดขึ้นในใจเราให้ได้  เมื่อเราทำได้เราก็จะเอาชนะความโง่จากการถือตัวได้ 

เมื่อเราเอาชนะความโง่ได้ความฉลาดก็เกิด  ความฉลาดเกิดก็เป็นช่องทางที่ทำให้ตนพ้นทุกข์ได้  เช่นผู้เขียนทำเว็บผู้ขียนก็มีแต่ได้กับได้  ได้ตรงที่ผู้เขียนได้นำประสบการณ์ตรงและเป็นจริงออกมาเล่า  ถึงแม้ผู้เขียนจะไม่หวังว่าจะให้เกิดกุศลแก่ตนเองก็ตาม  แต่ด้วยเจตนาที่จะให้ผู้อ่านได้นำประสบการณ์จากผู้เขียนไปใช้ประโยชน์ต่อตนเองอย่างแท้จริง  ผู้เขียนย่อมต้องได้ในกุศลผลบุญนั้นจากการให้ธรรมะเป็นทาน  ส่วนผู้อ่านท่านใด  มัวแต่มาวิพากษ์วิจารณ์การเขียนของผู้เขียนแล้วไม่รีบเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากผู้เขียนยื่นให้  เช่นบางคนอาจจะคิดว่าผู้เขียนโม้  อวดอุตริ  ตีตนเสมอพระพุทธเจ้า  ฯลฯ  อันนั้นก็เป็นเรื่องที่ผู้เขียนช่วยไม่ได้  เรื่องทำนองนี้จึงเป็นเรื่องตัวใครตัวมัน  ใครฉลาดคนนั้นได้  ใครโง่คนนั้นเสีย

สมมุติว่าผู้เขียนโง่ตามผู้อ่านบางคนขอย้ำว่าบางคนเพราะไม่ใช่ทุกคน  แล้วไม่กล้านำประสบการณ์ที่ได้รับออกมาตีแผ่  มัวแต่ไปนั่งคิดว่า  เดี๋ยวคนอ่านจะไม่ดูเว็บ  เดี๋ยวคนอ่านจะตำหนิว่าผู้เขียนตีตนเสมอพระพุทธเจ้า  หรืออะไรก็สุดแล้วแต่  ถ้าเราทั้งหลายต่างคนต่างโง่ด้วยกันเราทั้งหลายก็ต่างพากันไปลงเหวด้วยกันก็เท่านั้น  ถ้าผู้เขียนโง่ตามผู้อ่านบางคน  โอกาสที่ผู้เขียนจะสร้างกุศลบารมีอันยิ่งใหญ่ด้วยการให้ธรรมะเป็นธรรมทานก็กลายเป็นหมันไป  ถ้าผู้เขียนเกิดมาแล้วมีประสบการณ์ท่งขื่นขม  สุขทุกข์  ทั้งทำให้ตนพ้นสุขและทำให้ตนเองพ้นทุกข์  มีโอกาสนำออกมาแล่แล้วไม่รีบเลา  แบบนี้ก็เรียกได้ว่าผู้เขียนเสียชาติเกิด

เวลาของเราแต่ละคนมีน้อย  อย่าปล่อยให้เวลาดี ๆ  ที่เราเกิดมาเป็นคนทั้งทีมีโอกาสปฏิบัติธรรมแล้วอย่าหลุดลอยให้โอกาสลอยนวล  นึกถึงรายการทีวีช่อง 3  มีรายการอย่าปล่อยให้คนชั่วลอยนวลทีไร  ทำให้ผู้เขียนนึกถึงตนเองขึ้นมาตะหงิด ๆ  ว่าอย่าปล่อยให้โอกาสลอยนวลยอย่างไรก็อย่างนั้น  เวลาของเราแต่ละคนเหลือน้อยลงทุกนาที ๆ  ไม่รู้ว่าเราจะตายนาทีไหน  เวลาที่เรายังมีชีวิตอยู่  ฉกฉวยโอกาสในการปฏิบัติธรรมเสีย  "อย่าปล่อยให้โอกาสลอยนวล"