ผู้เขียนอธิบายเสมอว่า  ไม่มีอะไรดีทั้งร้อยหรือเสียทั้งร้อย  แต่สิ่งใดที่ทำไปแล้วดีมากกว่าเสียถือว่าดี  อะไรที่ทำแล้วมีผลเสียมากกว่าผลดีถือว่าเสีย  การปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน  ผลเสียของการปฏิบัติธรรม  คือจะทำให้ความคิดความอ่านของเราแตกต่างไปจากความคิดของคนส่วนใหญ่ในสังคม  ที่สำคัญที่สุดคือญาติพี่น้องของเราเอง  เพราะการปฏิบัติธรรมคือการกล่อมเกลาจิตใจของเราให้บริสุทธิ์  ผู้เขียนจะไม่ใช้คำว่าดีเพราะได้เขียนนิยามความบริสุทธิ์เอาไว้แล้ว  แล้วผลเสียเช่นว่านี้สามารถนำมาพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาสได้  ในขั้นต้นพยายามทำตนให้บริสุทธิ์ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้  เมื่อทำได้แล้วหากความคิดส่วนใดของเราต่างไปจากคนอื่น  เป็นผลทำให้ผู้อื่นโดยเฉพาะญาติพี่น้องตำหนิ  ให้อดทนฟังไว้ก่อน  ถ้าทนไม่ได้ให้สำรวจตนเองแล้วพยายามขจัดความรู้สึกนั้นออกไปให้ได้ด้วยกำลังสมาธิทำให้ความรู้สึกนั้น  เช่นเสียใจ  น้อยใจ  โกรธ  ฯลฯ  หมดไปจากจิตใจให้ได้  วิธีการนี้หากเรามีเจตนาพยายามทำให้เราบริสุทธิ์อย่างแท้จริง  จะทำให้เราได้บารมีในทางธรรม  จะทำเริ่มปลูกฝังให้เรามีความอดทนขึ้นในตน  เวิธีการนี้เป็นวิธีการที่ผู้เขียนนำมาใช้ตั้งแต่เริ่มต้นของการปฏิบัติธรรมอย่างถูกวิธีและใช้มาจนถึงปัจจุบัน

ถ้าศึกษาประวัติพระพุทธองค์ท่านที่เสด็จหนีออกจากวังทำให้พระองค์สูญเสียราชสมบัติ  ลาภยศ  แต่สิ่งที่พระองค์ได้คือธรรมะที่เป็นสัจธรรม  เผยแผ่มาจนถึงปัจจุบันนี้  เมื่อพิจารณาส่วนเสียกับส่วนที่ได้แล้ว  ได้มากกว่าเสีย  มาถึงการปฏิบัติของผู้เขียน  ผู้เขียนก็สูญเสียหลายอย่าง  เช่นความสัมพันธ์ในระหว่างญาติพี่น้อง  เพราะเหตุความคิดความอ่านไม่ตรงกัน  แต่สิ่งที่ผู้เขียนได้นับไม่ถ้วน  เช่นสติปัญญาที่ดีขึ้น  เอาตัวรอดจากการพ้นทุกข์  สุขภาพร่างกายดีและแข็งแรง  หักกลบกันไปหมดสิ้น  ผู้เขียนก็ได้มากกว่าเสีย  แล้วสิ่งที่ผู้เขียนได้แล้วและสละทิ้งไปแล้วคือการปรินิพพาน  เมื่อผู้เขียนสามารถสละสิ่งที่สูงสุดเท่าที่มีได้แล้ว  สิ่งอื่นถ้าจะเสียสละต่อไปในอนาคตก็ย่อมไม่มีควาสมหมายอีกต่อไปแล้ว  เพราะการเสียสละใด ๆ  ที่ตามมาในภายหลังย่อมมีค่าน้อยกว่าการสละสิทธิ์ในการปรินิพพานตามสิทธิ์นั่นเอง  (ปรินิพพานเป็นสิทธิ์ของผู้เข้าถึง)

สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผู้ปฏิบัติธรรมไม่สำเร็จจากการปฏิบัติธรรม  เพราะไม่อยากสุญเสีย  เมื่อไม่อยากสูญเสียแล้วคิดแต่จะได้อย่างเดียว  ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครได้อะไรจากการปฏิบัติธรรมเลย  ที่เห็นชัดกลัวเจ็บ  เจ็บทั้งกายและใจ  การปฏิบัติตามวิธีของผู้เขียนทำให้ผู้ปฏิบัติธรรมทุกรายเจ็บใจแน่  เพราะการปฏิบัติธรรมตามวิธีการของผู้เขียนจะเป็นการตอกย้ำความผิดที่ตนเคยทำ  โดยเฉพาะการกระทำในชาติปัจจุบันสำแดงให้เกิดทุกข์แก่เราเป็นแน่แท้  แล้วถ้าใครมาปฏิบัติธรรมกับผู้เขียนก็จะถูกผู้เขียนตอกย้ำให้ช้ำใจมากขึ้นไปอีก  แต่หากเราพยายามฝึกตนเองให้มีน้ำอดน้ำทน  พยายามสำรวจแล้วขจัดอารมณ์ต่าง ๆ  ที่เกิดขึ้นด้วยความอดทน  เราก็จะพ้นทุกข์ได้โดยไม่ยาก  เพราะผู้เขียนพยายามบีบคั้นให้ผู้ปฏิบัติธรรมกับผู้เขียนมีความอดทน  ยิ่งมีความอดทนมากขึ้นเท่าไร  เรายิ่งพ้นทุกข์มากขึ้นเท่านั้น  อดทนได้มากประสิทธิภาพในการชดใช้บาปกรรมย่อมมีมาก  ในขณะเดียวกันประสิทธิภาพในการสร้างบารมีในทางธรรมก็มีไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

เหตุที่ทำให้เราไม่พ้นทุกข์ไปได้โดยง่ายประการหนึ่ง  คือเราอยากจะได้  หรือแม้ถ้าเราจะเสียสิ่งที่เสียไปจะต้องน้อยกว่าสิ่งที่กำลังจะได้มา  กลัวเจ็บ  ไม่ว่าจะเจ็บใจหรือเจ็บกาย  ถ้าผู้อ่านได้อ่านบทความที่ผู้เขียนได้เขียนมาตลอด  ผู้เขียนไม่ได้กลัวในสิ่งเหล่านี้แม้แต่น้อย  ถ้าหากผู้เขียนกลัวตั้งแต่ต้น  ผู้เขียนจะไม่ยอมทนอยู่ในร่างอันพิการแบบนี้ได้อย่างแน่นอน  ป่านนี้ไปเสวยสุขอยู่บนพุทธภูมิไปนานแล้ว  แต่ในเมื่อผู้เขียนยอมสูญเสียความสุขของตน  โดยการยอมทนอยู่ในร่างของมนุษย์  ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผู้เขียนได้ในสิ่งที่ผู้เขียนได้ในทุกวันนี้มากมาย  อย่างแรกได้มีโอกาสทำให้ผู้อื่นพ้นทุกข์  ความสุขที่ได้จากการให้ผู้อื่นพ้นทุกข์มีมากมายมหาศาลยากเกินบรรยาย  ผู้เขียนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือได้ว่าปัจจุบันนี้ผู้เขียนมีความสุขล้นขนาดไหน  ความสุขจากการมีโอกาสเป็นผู้ให้จะทำให้ผู้ให้ยิ่งให้ยิ่งเป็นสุข  ความสุขที่ได้รับจะเป็นความสุขถาวรไม่มีใครแย่งเราไปได้  ส่วนความสุขจากการได้รับนั้น  เช่นได้รถมาหนึ่งคัน  มีคนมาขโมยรถไปความสุขหายความทุกข์บังเกิด  การให้แล้วมีความสุขนี่เป็นสัจธรรมด้วย

เมื่อเรารู้แล้วว่าต้นตอของความทุกข์ของพวกเราอยู่ตรงไหน  ก็ให้ใช้ปัญญาที่เราทุกคนพึงมีขุดตค้นตอนั้นเสียให้สิ้น  ในรรดาความสูญเสียใด ๆ  ที่เราพึงเสียต้องทำให้ผู้อื่นได้ประโยชน์เสมอ  เช่นผู้เขียนกล้ำกลืนฝืนทนจากการถูกตำหนิติว่าจากญาติพี่น้องเพื่อให้ตนเองบรรลุธรรม  ดูเหมือนว่าเป็นความเห็นแก่ตัว  แล้วจะเป็นการเห็นแก่ตัวเป็นแน่แท้ถ้าผู้เขียนเก็บความรู้ที่ได้จากการปฏิบัติไว้กับตนเองไม่เล่าให้ใครฟัง  แต่เมื่อผู้เขียนออกมาเล่าจึงกลายเป็นการทำเพื่อผู้อื่น  ทั้ง ๆ  ที่เมื่อทำไปแล้วก็มีผลสะท้อนกลับมาหาผู้เขียนทั้งบวกและลบตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้นั่นเอง

Advertisement