มาวันนี้ ก็40 กว่าปีแล้วซินะ ที่ได้เผชิญกับสิ่งต่างๆมามากมาย !! ฉันว่ามากมายแล้วละสำหรับฉัน ถ้ามากกว่านี้อาจรับไม่ไหวก็ได้นะ เวลานี้ฉันยืนจมอยู่กับความทุกข์ ยามนี้สิ่งเดียวที่คิดถึงคือ พ่อ มันช่วยให้ฉันคลายกังวล และมีพลังขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยๆบางครั้งที่ต้องหวนคิดไปถึงเรื่องราวสมัย ก่อนของพ่อ พ่อที่ฉันกล้าบอกได้ว่า พ่อเป็นผู้ชายที่แทบจะหาไม่ได้อีกแล้วในโลกกลมๆใบนี้ เมื่อก่อนฉันก็ไม่รู้สึกอะไรมากตอนเด็กๆ รู้แต่ว่า พ่อดุ พ่อเป็นครู เราสามคนพี่ต้องอยู่ในระเบียบ ทุกอย่าง ด้วยความจำเป็น ต้องอ่านหนังสือ ดูทีวีเป็นเวลา ทำการบ้านเสร็จต้องให้พ่อตรวจก่อน เสาร์อาทิตย์ ต้องมีงานจากพ่อคนละชิ้น เหมือนเรียนพิเศษสมัยนี้แระ แต่แหม !!เมื่อ40 ปีที่แล้วน่ะ เขาไม่มีเรียนพิเศษกันสักหน่อย เสาร์อาทิตย์ฉันก็เห็นเขาวิ่งเล่นกันง่วนไปเด็กๆแถวบ้าน แต่เรา สามคนพี่น้องนั่งตัวกลมขดอยู่หน้าพ่อ มีสมุดดินสอ หนังสือ วางอยู่ด้านหน้า ก้มหน้างุดแทบจะติดสมุด พ่อก็ช่างหาอะไรมาให้ทำทุกทีซิ บางทีเพลินๆๆก็จะสะดุ้งโหยง เพราะพ่อเสียงดังมาก ถามว่าเสร็จกันหรือยัง มันยิ่งทำให้เราเงอะเงอะเงิ่นๆ ขยุกขยิกมือกันใหญ่ เฮ้อ ฉันจำได้ว่า เสาร์อาทิตยฺไม่ใช่วันของฉันเสียเลย ถ้าพ่ออยู่บ้านนะ แต่วันไหนที่พ่อต้องลากเจ้ามอเตอร์ไซด์คันเก่งเข้าเมืองวันนั้นเราจะเฮฮากันมาก แต่ก็ไม่วายนะ พ่อต้องสั่งงานไว้ก่อน บ่ายๆจะกลับมาตรวจ แต่เราไม่กลัวกันหรอก เพราะเรามีตัวช่วย เราก็จะวิ่งไปหายายบ้่าง น้าที่เป็นคนเลี้ยงเราบ้าง ให้ช่วยสอน ก็เสร็จไว ไปเล่นได้ วิ่งไปก็เหมือนกับ สุนัข ที่หูจะคอยฟังเสียงรถ และเสียงรถพ่อฉันก็บอกไม่ถูกนะ เพราะมันดังแปลกหรือเพราะเราชินที่จะฟังก็ไม่รู้ ถ้ามีเสียงแว่ววว่า มาแล้วว เท่านั้นแระวงแตกฮือ วิ่งเข้าประจำที่กันเรียบร้อย และก็จริงๆชั่วอึคใจเสียงรถพ่อ ก็จะเลี้ยวเข้าบ้านมามีหมาที่เลี้ยงอยู่ 2-3 ตัววิ่งไปกระดิกหางรับ ซึ่งมันก็ไม่เคยผิดหวังเพราะพ่อจะมีของมาให้ พวกมันได้กินกันเสมอ "พ่อบอกว่ามันไม่มีปัญญาจะขอตังค์แม่วิ่งไปซื้อขนมอย่างพวกเราได้ต้องซื้อให้มันบ้าง ด้วยเหตุฉะนี้ ที่3 คนพี่น้องยามไปโรงเรียนต้องเจียดเงินซื้อขนมมาให้หมาทุกเย็นตอนเลิกเรียนตั้งแต่นั้นมา

Advertisement