รักเราเหมือนสารกัมมันตรังสี อาจมีวันน้อยลง แต่ไม่มีวันหมด
เธอแผ่รังสีแกมม่าแห่งความรัก ทะลุทะลวงเข้าสู่ใจฉัน

ถ้าเธอเป็นนิวเคลียส ฉันจะเป็นอิเล็กตรอน เฝ้าวนเวียนอยู่รอบเธอไม่ห่าง
ฉันเป็นประจุลบ ที่วิ่งเข้าหาสนามความงามของประจุบวกอย่างเธอ

ถ้ารังสีแคโทด บ่งบอกความรู้สึกของฉัน ทอมป์สันคงไม่มีวันพบอิเล็กตรอน เพราะสิ่งที่จะปรากฏบนฉากคือหัวใจที่เต็มไปด้วยรัก

ความรักฉันต่อเธอเหมือนโลหะหนัก สะสมไปทีละน้อยจนกว่าจะมากพอแสดงอาการให้เธอเห็น

ความรักของเรา2 = (ความรักเธอ)2 + (ความรักฉัน)2 + 2(ความรักเธอ)(ความรักฉัน) cos(ความผูกพัน)

ปฏิกิริยาฟิวชันหลอมรวมความรักของเราเอาไว้ด้วยกัน

ความรักและความเกลียดเป็นไปตามสมการ E = mc2 เมื่อเราให้ E เป็นความรัก และ m เป็นความเกลียด ความเกลียดที่หายไปจะก่อให้เกิดความรักมากมายมหาศาล
ความผูกพันระหว่างเพื่อนเหมือนพันธะไฮโดรเจน แข็งแรง ทำลายยาก

เพื่อนกันเชื่อมกันด้วยพันธะโลหะ ยืดหยุ่นได้ แต่ไม่แยกจากกัน
พวกเราคือกรดอะมิโน ถูกสังเคราะห์ขึ้น แล้วรวมกันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “เพื่อน”