สายภมร กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัว
 เธอได้ยินเสียงเด็กส่งหนังสือพิมพ์โยนหนังสือพิมพ์เข้ามาในบ้าน
เช่นทุกเช้า เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
มันเป็นเวลาประมาณเจ็ดโมงเช้าแล้ว เธอต้องรีบทิ้งงานในครัว
แล้วรีบกระวีกระวาดขึ้นไปปลุกบุญนทีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้ตื่นนอน
เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน

สายภมร : ตื่นได้แล้วลูก เช้านี้ลูกต้องไปโรงเรียน เดี๋ยวมันจะสายนะ

บุญนที : ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ ? 

สายภมร : ตอนนี้เจ็ดโมงกว่าแล้ว มันสายมากแล้วลูก ลูกต้องรีบหน่อย

บุญนที : ผมไม่อยากไปโรงเรียนเลยครับ แม่

สายภมร : อ้าว ลูกจะไม่ไปโรงเรียนได้อย่างไรกัน ?
 ไหน ลูกลองบอกเหตุผลกับแม่หน่อยซิว่าทำไมลูกจึงไม่
อยากไปโรงเรียน ?

บุญนที : ก็พวกนักเรียนมันพากันเกลียดผม บรรดาครูทั้งหลายก็ไม่ชอบผมด้วยเช่นกัน

สายภมร : โอ้ย นั่นมันเรื่องเล็กน้อย อย่างไรเสียลูกก็ต้องไปโรงเรียน

บุญทวั : ไหน แม่ลองบอกเหตุผลซิว่า ทำไมผมจึงต้องไปโรงเรียนล่ะครับ แม่ ?

สายภมร : ที่แม่บอกว่าลูกจะต้องไปโรงเรียนก็เพราะ
ประการที่หนึ่งลูกมีอายุตั้ง 51 ปีแล้ว และอีกประการ
หนึ่ง ก็ลูกเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนนี้ด้วยนะซี