ตายแล้วไปไหน?....

คำถามที่ว่าตายแล้วไปไหนนั้น  เป็นคำถามยอดฮิตในทุกยุคทุกสมัย  คำตอบนี้ไม่มีใครตอบได้อย่างแท้จริง  เพราะคำถามนี้ไม่มีใครตอบได้ดีที่สุดนอกจากตัวเรา  นั่นหมายความว่าตอนที่เรายังมีชีวิตอยู่เราทำอะไรเอาไว้ด้วยเจตนาอย่าไรตายไปก็ไปอย่างนั้น  หรือแม้แต่ว่ามีผู้สอนว่าก่อนตายเราละลึกถึงสิ่งใดเราก็จะไปยังภพภูมินั้น  เช่นก่อนตายเรานึกถึงสวรรค์เราก็ไปสุ่สวรรค์อันนี้เป็นเรื่องจริง  แต่คำถามที่ต้องถามต่อว่าเราจะอยู่บนสวรรค์ได้จริงหรือไม่เมื่อจิตของเราออกจากร่างแล้วไปสู่สวรรค์ตามที่นึกไว้ก่อนตายก็เป็นคนละเรื่อง  ก่อนตายนึกถึงสวรรค์ตายไปแล้วไปสู่สวรรค์ก็เรื่องหนึ่ง  ตายไปแล้วจิตเราไปถึงสวรรค์ตามที่นึกไว้แล้วอยู่บนสวรรค์ได้หรือไม่อีกเรื่องหนึ่ง

จิตของผู้ก่อบาปกรรมอาจจะไปสู่สวรรค์หรือไปสู่สุคติได้ก็จริง  แต่จิตชั่วมีอนุสัยหนักอยู่ในจิตตนจะทำให้พื้นสวรรค์ทรุดตนเองก็ตกจากสวรรค์ตรงลอยที่ทรุดด้วย  แล้วสวรรค์ก็สร้างพื้นอดรอยที่ทรุดได้เองโดยอัตโนมัติ  นั่นหมายความว่า  คำสอนที่ว่าไม่ว่าเราทำอะไรมาก็ตามทำชั่วมาแค่ไหนก็ตาม  พอก่อนตายเรานึกถึงสวรรค์จะได้ไปสู่สุคติเป็นอะไรที่ทำง่ายไป  หากทำได้จริงจะเป็นการเอาเปรียบคนที่บำเพ็ญเพียรด้วยความขยันหมั่นเพียรและอดทนเป็นอย่างมาก  เช่นเดียวกับคนที่ทำดีมาชั่วชีวิตก่อนตายอาจจะไปนรกหรือทุคติก็จริง  แต่อยู่ในนรกได้ไม่นาน  บุญกุศลที่ตนสร้างเอาไว้ชั่วชีวิตจะทำให้รอดจากทุกคติไปสู่สุคติได้โดยง่าย

หลักการพิจารณาด้วยความรู้สึกจากประสาทสัมผัสทั้ง 5  ได้โดยง่าย  คือตอนที่ยังมีชีวิตอยู่เรามีสภาพร่างกายเป็นอย่างไรตอนตายเราจะไปอยู่ในสภาพเช่นนั้น  เช่นก่อนตายเราป่วยเป็นคนอมโรค  โดยเฉพาะยิ่งถ้าเราพยายามปิดบังอำพรางอาการป่วยของเรามิให้คนรับรู้ความจริง  เมื่อเราตายไปแล้วเราจะไปสู่ทุคติ  เพราะตอนมีชีวิตอยู่ยังใช้บาปกรรมยังไม่หมดสิ้น  แล้วไม่มีทางหมดสิ้นอีกทั้งยังสร้างกรรมอันเป็นบาปเพิ่มขึ้นอีกต่างหาก  ในทางกลับกันถ้าสุขภาพร่างกายของผู้ใดดี  แข็งแรงสม่ำเสมอจนตราบเท่าวาระสุดท้ายของชีวิต  เมื่อตายไปจิตของผู้นั้นจะไปสู่สุคติ  ที่เขียนมานี้เป็นหลักการพิจารณาเบื้องต้นเท่านั้น  ยังมิได้นำเหตุปัจจัยอื่น ๆ  ที่มีผลต่อการทำให้เราตายแล้วไปไหนเข้ามาประกอบการพิจารณา  เช่นการสร้างบาปกรรมอย่างร้ายแรงขึ้นมาในปัจจุบันทันด่วนเป็นต้น

หากเราอยากรู้ว่าตายแล้วไปไหน  ให้เราถามว่าขณะปัจจุบันนี้เราทำอะไรอยู่  สิ่งที่เนราทำอยู่ในปัจจุบันแล้วจะทำขึ้นในอนาคตมีเจตนาอย่างไร  คำถามที่ถามตนเองนั้นจะเป็นคำตอบในตนเองอยู่แล้ว  หากเราอย่างให้ตนเองเมื่อตายไปแล้วไปสู่สุคติก็ทำอย่างหนึ่ง  แต่ถ้าตายไปแล้วยังไม่อยากไปสู่สุคติยังประสงค์ที่จะเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในสังสารวัฏก็ทำด้วยเจตนาอีกอย่างหนึ่ง  ฉะนั้นการจะไปสู่สุคติหรือไม่เราเท่านั้นเป็นผู้กำหนด  เมื่อเราเป็นผู้กำหนดเราทุกคนจึงจำเป็นต้องรู้แล้วรู้อยู่แต่เนิ่น ๆ  ว่าตายแล้วไปไหน  ไปสู่สุคติหรือทุกคติแล้วแต่ตามใจปรารถนา  เช่นผู้เขียนเองก็รู้แล้วตั้งแต่ขณะนี้แหล่ะว่าตายแล้วผู้เขียนไปไหน  ทั้งนี้เป็นเพราะผู้เขียนกำหนดมันขึ้นมาเอง  ตอนนี้ก็เหลือแต่รอเวลานั้นมาถึงเท่านั้น  แล้วผู้เขียนก็พร้อมอยู่แล้วที่จะให้เวลานั้นมาถึง

ฉะนั้นคนที่อยากรู้ว่าตนเองตายแล้วไปไหน  หรือเป็นคนที่รักตัวกลัวตายหรือกลัวตายอยู่  เพราะไม่รู้จักสร้างหลักประกันอนาคตให้เกิดขึ้นกับตนเอง  หากแต่เราแต่ละคนสร้างหลักประกันในอนาคตต่อตนเองจะเป็นคนไม่เคยกลัวตายอีกต่อไป  เพราะเราจะรู้ทันทีว่าตายแล้วไปไหน  มีหลักประกันทั้งที่ตอนมีชีวิตอยู่ทำให้คุณภาพชีวิตของตนเองดีขึ้น  ไม่ว่าจะเป็นสภาพร่างกาย  จิตใจ  หรือแม้แต่สิ่งที่เราแต่ละคนคาดหวังนั่นคือเศรษฐกิจก็จะดีขึ้นด้วย  เมื่อพิจารณาให้ถ่องแท้แล้วสิ่งที่เราอยากได้อับดับแรกหากเรียงตามกฎแห่งกรรมแล้วเราจะได้สิ่งนั้นเป็นสิ่งสุดท้าย  นั่นคือด้านเศรษฐกิจ  หากเรามีฐานะเศรษฐกิจมาก่อนที่ร่างกายจะหายป่วยตามกรรม  หรือได้มาก่อนกรรมที่ทำให้คนในครอบครัวทะเลาะกัน  การมีเศรษฐกิจที่ดีจะนำหายนะมาสู่ตนในบั้นปลายเสมอ 

ด้วยเหตุผลที่ว่ากรรมมีวาระชดใช้เรียงกันไปตามลำดับจากหนักสุดไปเบาสุดพอสังเขปดังนี้  กรรมตายหนักสุดชดใช้ก่อน  กรรมบาดเจ็บสาหัสทุพพลภาพจะถูกชดใช้ต่อมา  กรรมบาดเจ็บเป็นโรคร้ายแรงรักษาไม่หายจะถูกชดใช้ต่อมา  กรรมด้านความบาดเจ็บเล็กน้อยถึงปานกลาง  กรรมด้านความเป็นอยู่ในครอบครัว  เช่นการทะเลาะเบาะแว้งกันในครอบครัวก็จะถูกชดใช้ต่อมา  ท้ายสุดคือกรรมด้านเศรษฐกิจ  แต่ธรรมชาติของเราทุกคน  ต้องการเอากรรมที่ชดใช้ในลำดับท้ายสุดให้ส่งผลเป็นบวกต่อตนเป็นอันดับแรกเสมอ  แล้วด้วยความไม่เข้าใจลำดับของการชดใช้กรรมว่ามีลำดับการชดใช้อย่างไร  จึงเป็นอีกเหตุหนึ่งที่ทำให้เรามีความทุกข์เกิดขึ้นในใจตนอีกประการ  หากเราเข้าใจลำดับการชดใช้กรรม  เราก็ขยันปฏิบัติธรรมแล้วให้กุศลที่ได้จากการแผ่เมตตาด้วยความบริสุทธิ์ไปขอให้นายเวรของเราอโหสิกรรมไปตามลำดับของการชดใช้  จากกรรมที่หนักสุดไปยังเบาสุดด้วยความอย่างน้อยก็สบายใจขึ้น  ดีกว่าที่เราไม่รู้ว่าการชดใช้กรรมมีลำดับการชดใช้อย่างไรเสียอีก

เมื่อเรารู้แล้วว่า  คำว่าตายแล้วไปไหน  เราเป็นผู้กำหนด  ถึงเวลาแล้วที่เราจะมากำหนดคำตอบว่าตายแล้วไปไหนด้วยตัวของตนเองด้วยการลงมือปฏิบัติธรรม  มาร่วมกันเพื่อกำหนดคำตอบที่แต่ละคนจะได้รับจากคำถามว่าตายแล้วไปไหนด้วยเราแต่ละคนกันเถอะ  อย่างน้อยสิ่งที่จะได้รับคือความสุขที่เกิดขึ้นกับสังคมโดยรวมทันทีหากทุกคนลงมือปฏิบัติธรีรมอย่างจริงจังไม่ต้องรอตอนตาย  เพราะความสุขจะเกิดขึ้นนับจากเราเริ่มปฏิบัติธรรมอย่างถูกต้องด้วยความมั่นคงอดทนขยันหมั่นเพียรด้วยความจริงใจต่อตนเองเพื่อนำไปสู่ความจริงจังต่อผู้อื่นได้อย่างแท้จริงนั่นเอง

www.dhumma.net/index.php?option=com_content&view...

Advertisement