ความรักของเราแต่ละคน 
อาจเริ่มต้นจากการพบกันโดยบังเอิญ 
มีเพื่อนแนะนำให้รู้จักกันตอนไปงานเลี้ยง งานวันเกิดเพื่อนทำงานที่เดียวกัน หรือรู้จักมักคุ้นกันตั้งแต่ยังเด็ก ฯลฯ 

ไม่ว่าเราจะพบเจอกันด้วยเหตุการณ์แบบไหน 
การเริ่มต้นของความรักก็มักเริ่มจากความสุขและความงดงามเสมอ 
มีความทรงจำและความประทับใจในกันและกันจนต้องสานสัมพันธ์ต่อ 

ทำความรู้จักตั้งแต่ผิวเผินจนมาเป็นคนรักกันในที่สุด 
แต่ใครจะไปรู้ว่าความรักครั้งนี้จะลงเอยอย่างไร 
ไม่ว่าจุดเริ่มต้นจะเป็นเช่นไร สุดท้ายก็มีแต่ความเศร้าอยู่ดี 

แม้เราจะพยายามทำใจให้ยอมรับกับความไม่แน่นอนบ้างแล้วส่วนหนึ่ง 
แต่เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ ก็ไม่มีใครห้ามน้ำตาไม่ให้มันไหลได้เลยสักคน 

ความรักนั้นมักถูกมองว่าเป็นเรื่องใหญ่ที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิต 
จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ทุกคนจะให้ความสำคัญกับมันมากเป็นพิเศษ 
และพยายามสืบเสาะหาใครคนนั้นที่จะมาเป็นคู่ชีวิต 
เพื่อที่จะมาร่วมสร้างความสุข เสียงหัวเราะ มอบรอยยิ้ม 
มอบสิ่งดีๆ ให้แก่กัน สร้างอนาคตที่สดใส 
ใช้วันคืนและแบ่งปันความสุขความทุกข์ที่มีร่วมกัน 
เมื่อถึงวันนั้นเราจึงต้องพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้มันอยู่กับเราไปนานๆ 

แต่ความรักมันก็เหมือนเรื่องอื่นๆ ในชีวิต
ที่เราได้แต่ทำให้ดีที่สุดเท่านั้น 
รักกันให้ดีๆ ทำแต่สิ่งดีๆ พูดแต่สิ่งดีๆ มอบแต่สิ่งดีๆ ให้คนที่เรารัก 
แต่มันจะลงเอยอย่างไรก็เป็นเรื่องของอนาคตที่ไม่อาจกำหนดผลได้ 
จะสมหวังหรือผิดหวังก็เป็นเพียงสิ่งที่สามารถจะเกิดขึ้นได้ทั้งสองทาง 
เราคงไม่อาจไปทัดทานอะไรได้ 

หากเขาเป็นคนที่ใช่...สุดท้ายมันก็คือใช่ 
แต่หากเขาไม่ใช่...จะยื้ออย่างไรก็คงอยู่กับเราได้ไม่นานนัก 
กับคำถามที่ว่าความรักมักเริ่มต้นด้วยความสุข และจุดจบจะต้องเศร้า 
จึงไม่ใช่เรื่องจริงเสมอไป…