คนที่รู้อะไรมาก ๆ ก็เป็นทุกข์ได้นะ.....คุณมีอาการแบบนี้หรือเปล่า...

- จะเที่ยงแล้ว ยังไม่ได้ลงมือทำงานเลย แค่จะอ่านข่าวทักษิณในเว็บหนังสือพิมพ์ เผลอแผล็บเดียว 3 ชั่วโมงต่อมา คุณกำลังอ่านเรื่องวิธีป้องกันมะเร็งปากมดลูก ทั้งๆ ที่คุณเป็นผู้ชาย

- ตั้งใจแค่จะหาอัตราแลกเปลี่ยนเงินดอลลาร์ในกูเกิล แต่รู้ตัวอีกทีเมื่อ 5 ชั่วโมงต่อมา คุณกำลังอ่านเรื่องการผสมพันธุ์ของแมงมุมแม่ม่ายดำ

- ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการซื้อปลาทูน่า 1 กระป๋องในซูเปอร์มาร์เก็ต อ่านฉลากผลิตภัณฑ์และเปรียบเทียบคุณสมบัติทุกยี่ห้ออย่างละเอียดลออ สุดท้ายจึงใช้วิธีที่น่าเชื่อถือที่สุด คือการโยนหัวก้อย

- ตอนไปฝรั่งเศสครั้งแรก คุณหาข้อมูลสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์จนเชี่ยวชาญทะลุปรุโปร่ง ทั้งๆ ที่ไปแค่ 5 วัน และสุดท้ายปรากฏว่าคุณใช้เวลาในร้านหลุยส์ วิตตอง มากที่สุด

- คุณรู้วิธีเอาตัวรอดเมื่อเผชิญหน้ากับหมีขาว (ขอบคุณฟอร์เวิร์ดเมล)

- คุณรู้เรื่องตลาดหุ้น ทั้งๆ ที่คุณไม่เล่นหุ้น (ขอบคุณข่าวสั้นทางมือถือ)

- คุณรู้ว่าอะไรคือสินค้าโอท็อปอันดับ 1 ของ จ.สระแก้ว รู้ 10 อันดับหนังทำเงินในประเทศตุรกี รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังปัญหาการเมืองในซิมบับเว และรู้เรื่องรอยเท้าสัตว์ประหลาดบนดาวยูเรกา

- เพื่อนๆ ตั้งฉายาให้คุณว่าเป็นพหูสูต รู้มาก รู้ทุกเรื่อง "รู้มั้ย หอยนางรมที่คุณกำลังกินอยู่นั้น สามารถเปลี่ยนเพศของตัวเองได้เมื่ออยู่ในน้ำอุ่น ดูสิผู้หญิงโต๊ะข้างๆ ถือกระเป๋าของแอร์เมส รุ่นเบอร์กิ้น ทำจากหนังลูกวัว ใบละเกือบ 4 แสน เพลงที่เราได้ยินอยู่นี้คือเพลงของเลดี้กาก้า ตอนนี้อยู่ในอันดับที่ 7 ของอเมริกา...ฯลฯ" แต่คุณไม่รู้ว่าพวกเขาคิดว่าคุณน่ารำคาญ

- คุณเข้าไปอ่านเว็บบอร์ดของสาวประเภทสองเป็นประจำ เพราะอยากรู้ว่าพวกหล่อนคุยอะไรกัน

- ปัจจัยสี่ในการดำรงชีวิตของคุณคือ โทรศัพท์มือถือ โทรทัศน์ อินเทอร์เน็ต และกูเกิล

- รู้สึกตื่นเต้นร้อนรนตลอดเวลา จิตใจสับสนว้าวุ่น สมาธิสั้น กินอาหารเร็ว นอนหลับยาก หงุดหงิดง่าย เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ใต้ตาเขียวคล้ำอยู่เป็นนิจ

หากคำตอบของคุณคือใช่ ขอแสดงความยินดีด้วย คุณเป็นคนทันสมัย เพราะคุณกำลังอยู่ในภาวะที่คนค่อนโลกกำลังประสบอยู่โดยไม่รู้ตัว นั่นคือการบริโภคข้อมูลมากเกินความจำเป็น หรือที่เรียกว่า Information Overload Syndrome

ในแต่ละวันพวกเราถูกกระหน่ำด้วยข้อมูลข่าวสารทุกรูปแบบ ทั้งโทรทัศน์ วิทยุ สิ่งพิมพ์ โทรศัพท์มือถือ ฟอร์เวิร์ดเมล เว็บบอร์ด กูเกิล ยูทูบ เฟซบุ๊ก ทวิตเตอร์ ฯลฯ ตื่นเช้ามา เราอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมกับฟังรายการเล่าข่าว ตาอีกข้างหนึ่งคอยอ่านตัวหนังสือที่วิ่งอยู่ด้านล่างจอ ไปถึงที่ทำงาน เราเช็กอีเมล อ่านฟอร์เวิร์ดเมลทุกอัน หาไม่แล้วเราอาจจะโดนแท็กซี่รมยาสลบแล้วขโมยไตไปขายที่เมืองจีน หรือไมโครซอฟท์อาจระงับฮอตเมลของเรา ถ้าไม่ส่งเมลนี้ต่อไปอีก 50 คน มีวิดีโอคลิปมากมายที่ต้องดู บทความ "ประเด็นร้อน" ที่ต้องอ่าน ไหนจะต้องตรวจดูอันดับเพลง ภาพยนตร์ และหนังสือยอดนิยมประจำสัปดาห์ แล้วยังต้องเข้าไปติดตามข่าวเรื่องนาธาน โอมาน ในเว็บพันทิป เข้าทวิตเตอร์ไปดูว่าปารีส ฮิลตัน เขียนอัพเดตอะไรไว้ แล้วดูว่าเพื่อนๆ ในเฟซบุ๊กเขาทำอะไรกันบ้าง จะได้ไม่ตกข่าว อุ๊ย เดี๋ยวก่อน ได้รับเอสเอ็มเอสข่าวด่วนแจ้งว่ามีการปรับครม. หุ้นตก 50 จุด รถนักเรียนคว่ำที่หนองคาย แผ่นดินไหวที่อินโดนีเซีย และน้ำจะไม่ไหลแถวบางกะปิ...ฯลฯ

เราเคยหยุดคิดสักนิดบ้างไหมว่า เราอยากรู้เรื่องพวกนี้จริงๆ หรือ และมันจำเป็นต่อการดำรงชีวิตของเราแค่ไหน

การรับข่าวสารมากทำให้เราเครียดมากขึ้น แล้วทำไมเราจึงเอาเรื่องร้อยแปดพันเก้ามาสุมในหัวสมองเต็มไปหมด แทนที่จะใช้สมองในการคิดสร้างสรรค์

อินเทอร์เน็ต คือมหาสมุทรแห่งความรู้ มาวันนี้มันได้กลายเป็นคลื่นสึนามิพัดกระหน่ำพวกเราจนกระเด็นกระดอน ฉันเริ่มตระหนักได้ว่ากูเกิลก็สามารถให้โทษได้พอๆ กับที่มันให้ประโยชน์ บางครั้งเราเสียเวลาเป็นชั่วโมงไปกับการอ่านในสิ่งที่เราคิดว่าเป็นความรู้ แต่จริงๆ แล้วกลับกลายเป็นข้อมูลที่มากล้นเกินความจำเป็น เสียเวลาและสุขภาพ

เราควรจะ "คิดก่อนคลิก" ถามตัวเองว่า เราอยากรู้เรื่องนี้จริงๆ หรือเปล่า และจำเป็นต้องรู้เรื่องนี้เดี๋ยวนี้หรือไม่ เราควรจะทำกิจกรรมอื่นที่สำคัญกว่าหรือเปล่า

เราควรจะเลือกรับข้อมูล และรู้จักสร้างเขื่อนปิดกั้นตนเองจากคลื่นสึนามิของข่าวสาร ช่างปะไรถ้าใครจะล้อว่า เราไม่ทันสมัย ไม่รอบรู้ เราควรจะยืดอกบอกว่า...ฉันเลือกที่จะไม่รู้ เพราะฉันไม่อยากรู้

ยิ่งรู้มาก ยิ่งเป็นทุกข์ รู้น้อยลง สุขมากขึ้น คาถานี้แหละที่จะทำให้มนุษย์เรารอดชีวิตอยู่ได้ในโลกอันบ้าคลั่งนี้

ขอบคุณข้อมูลจากhttp://www.posttoday.com/