โมงยามที่คอยเฆี่ยนตี และตักเตือน....ชีวิตนี้สั้นนัก! เพียงชั่วกระพริบลมหายใจ
และใบไม้ปลิดขั้ว..... เราก็จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก...ไม่ได้พบกันอีก....กับใครบางคน

เราเฝ้าถามตัวเองในมุมความปวดร้าวอยู่เสมอว่า......
เราจากกันชั่วชีวิตแล้วจริงๆ หรือนี่...เราไม่ได้พบกันอีกแล้วชั่วชีวิตใช่ไหม

มันเป็นความรู้สึกที่ปวดร้าวเกินทน
ถ้าต้องอยู่ไป...อย่างโดดเดี่ยวตลอดชีวิต...กับชีวิตที่ไม่มีวันจะมีใครได้เลย

เราจะทุกข์ทรมานไปไม่รู้สิ้นสุด หรือเราจะยอมรับและมีความสุขกับมัน
เราจะจำนนเอาอย่างหน้า....หรือจำยอมเอาอย่างหลัง

บางคนเลือกที่จะมีใคร และให้ใครบางคนเดินเข้ามาในชีวิต
ทดแทนและชดเชย ต่อเติมและตักตวง ความรัก
หรือที่สุดแล้วอาจแค่ความใคร่ เพื่อแลกเอากับอะไรที่คิดว่าใช่

กราดเกี้ยวกับอารมณ์ปรารถนาที่ไม่รู้อดรู้อิ่ม
ฉกฉวยความเป็นคนและอิสระภาพของเขาไปวันแล้ววันเล่า
และหลอกตัวเองว่านั้น และ มัน คือ “ความรัก”

ท้ายที่สุดแล้วเปลี่ยวเหงาและว่างเปล่าสิ้นดี
เมื่อโมงยามแห่งความอดทนของใครคนหนึ่งคนใดสิ้นสุดลง
และโมงยามแห่งการจากพรากเริ่มออกเดินทาง
ผ่านคน ผ่านใคร่ ผ่านใคร ผ่านครั้ง....กี่ร้อย กี่หน กี่คน กี่ครั้ง
ที่สุดแล้ว....ทุกชีวิตล้วนต้องอยู่เพียงลำพัง

ข้อมูลจาก http://variety.teenee.com/foodforbrain/18049.html

__fwdDer.com__-185159105-11.jpg

__fwdDer.com__-185159115-12.jpg

__fwdDer.com__-185159119-13.jpg

__fwdDer.com__-185159122-14.jpg