รู้สึกตัวอีกที  อายุก็ปาไป  23  ขวบ แต่กลับไม่มีหลักอะไรในชีวิตเท่าที่คนรุ่นราวคราวเดียวกันพึ่งมีซักอย่าง

ต้องมานั่งตั้งคำถามกับตัวเองว่า  นี้เราผิดพลาดอะไรไปรึปล่าว ?  อายุปูนนี้แต่ยังไม่จบปริญญา...

ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตต้องเป็นอย่างนี้  หลายคนอาจสงสัยว่า  แล้วเอ็งเป็นใคร..เป็นผู้วิเศษมาจากไหน

ถึงต้องประสบความสำเร็จในชีวิตทุกเรื่อง  ปัญหาก็คือ  อย่างที่กล่าวข้างต้นว่า  ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิต

ค้องเป็นอย่างนี้ เพราะ  ในชีวิตมีความพร้อมทุกอย่าง  พ่อ เป็นข้าราชการครู    แม่เป็นพยาบาล

ความสามารถในการส่งเสียให้ลูกเรียนหนังสือพร้อม  100%  พอเข้ามัธยมก็ได้เรียนในโรงเรียนที่ดีมีความพร้อม

ทุกอย่างมีพร้อมหมด  ยกเว้นอย่างเดียว คือ  เป้าหมายในชีวิต  

เท่าที่เรียนมา  มัธยมต้น  ยันมัธยมปลาย  ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าในชีวิตอยากเป็นอะไร

ต้องการเรียนอะไร   หรือเราถนัดด้านไหน   ชอบวิชาอะไร

พอเข้ามหาลัยก็เรียนตามความต้องการของพ่อ  มารู้ตัวอีกทีมันไม่ใช่ตัวเราเลย.....เลยไม่ไปเรียนอีกเลย  ทั้งที่ขึ้นปี  3  แล้ว

จนตอนนี้มาเรียนอีกครั้งก็ยังไม่ใช่ตัวเอง และยังไม่รู้ตัวด้วยว่า  ต้องการเป็นอะไรหรือชอบอะไร

แต่เหลือเพียงเทอมสุดท้าย...จะออกอีก  ก็ยังไงอยู่  ก็ต้องเอาปริญญามาก่อนเพราะเป็นใบเปิดทางที่สำคัญในสังคมไทย

มาถึงตอนนี้อย่างที่บอกว่ายังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการเป็นอะไร..  แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้  

สามารถตั้งเป้าหมายในชีวิตได้แล้ว  ไม่ได้มาจากความชอบหรือความถนัด  แต่มาจากประสบการณ์ตรงของตนเอง

ที่ไม่ต้องการให้เด็กไทย  ไม่มีเป้าหมายในชีวิต  เรียนไปวัน ๆ  โดยที่ไม่รู้ตัวว่าถนัดด้านไหน  ต้องการอะไร

เป้าหมายในชีวิต  คือ  เป็นครู 

แม้ว่าจะตั้งเป้าหมายได้ช้า  และไม่รู้ว่าจะสามารถทำได้อย่างที่วางไว้หรือไม่

เพราะเป็นการเดินทางที่ผิดพลาด...แต่ก็จะพยายามสุดความสามารถ  เพราะอย่างน้อยตอนนี้ได้มีแผนที่ในชีวิตแล้ว    

Advertisement