นิทานความรัก "

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน ทั้ง...
ความสุข ความเศร้า ความรู้ ความรัก และอื่นๆอีกมากมาย

วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่าเกาะกำลังจะจมน้ำ
ดังนั้นความรู้สึกทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อจะหนีออกจากเกาะ
มีเพียงความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจจะอยู่บนเกาะจนกระทั่งวินาทีสุดท้าย
เมื่อเกาะเกือบจมแล้วความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ

ความรวยแล่นเรือผ่านมา และตอบว่า
"ไม่ได้หรอก ฉันรับเธอไปไม่ได้เพราะเรือของฉันเต็มไปด้วยทองและเงินแล้ว ฉันไม่มีที่ให้เธอ"

ความรักจึงถามความเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาพอดี
"ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก คุณน่ะตัวเปียก อาจจะทำให้เรือฉันเปียกไปด้วย"

เมื่อความเศร้าลอยเรือผ่านเข้ามา ความรักจึงขอความช่วยเหลืออีกครั้ง แต่ได้รับคำตอบว่า
"โอ้ความรัก ตอนนี้ฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ"

ความสุขได้ผ่านความรักไปแล้วเหมือนกัน แต่เข้าไม่ได้ยินแม้แต่เสียงร้องเรียกความช่วยเหลือจากความรักเพราะมัวแต่กำลังคุย

ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา "มานี่ความรัก ฉันจะรับคุณไปเอง"
ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก จนลืมถามว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น

เมื่อเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง ก็จากกันไปตามทางของแต่ละคน
ความรักนึกขึ้นมาได้ว่า ลืมถามชื่อผู้ที่ช่วยเหลือเขา

ความรักจึงถามความรู้"ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน"
ความรู้ตอบอย่างภาคภูมิใจในความรอบรู้ของตนเองว่า"เวลา"
ความรักถามต่อว่า "แล้วทำไมเวลาถึงช่วยฉันล่ะ"
ความรู้จึงตอบว่า"ก็มีเพียงเวลาเท่านั้น ที่จะเข้าใจว่า ความรักนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน"

แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่เราอาจลืมเลือนไป
ขณะที่ความรักกำลังมองหาคนช่วยออกจากเกาะ
ความรักคงยุ่งอยู่กับการมองหาผู้อื่น จนลืมมองมาที่ความเป็นเพื่อนซึ่งเลือกที่อยู่เคียงข้างความรักตั้งแต่แรกแล้ว
เพราะความเคยชินความรักจึงมองไม่เห็นความสำคัญของความเป็นเพื่อน

ในขณะที่ความรักจากไปพร้อมเวลา
ความเป็นเพื่อนรู้สึกดีใจมากที่ความรักปลอดภัย
และแม้จะต้องห่างกัน แต่ความเป็นเพื่อนกลับรู้สึกเป็นสุข
เพราะความเป็นเพื่อนรู้ดีว่า แม้เกาะนี้จะจมลงไปชั่วนิรันดร์
แต่ความเป็นเพื่อน จะยังเป็นอมตะในใจของความรักตลอดไป
แม้จะไม่ยิ่งใหญ่ แต่จะอยู่เคียงข้างความรักเสมอ

แล้วความรักของเพื่อนๆเปนยังไงกันบ้าง

ps เฉลยหน้าเจ้าของได....(หลังจากทีมีแต่คนอยากรูว่า ทำไมต้องเอาหน้ากากมาปิด)