ณ. วันนี้หากคุณพบเขียว  และฉันให้คุณลองเดาช่วงอายุของเขียวดู  ฉันเชื่อแน่ว่า  คุณต้องเดาว่าเขียวคงมีอายุอย่างมากไม่เกิน 7-8 ปีเหมือนกับใครหลาย ๆคนแน่  แม้แต่ฉันที่พบและรู้จักกับเขียวมาตั้งแต่ปี พ.ศ.2520 หรือเมื่อกว่า 26 ปีผ่านมาแล้ว  ก็ยังคิดเช่นเดียวกับคุณและเช่นเดียวกับหลาย ๆคน
 “เขียว...เอาปิ่นโตไปถวายจังหันพระที่วัดหน่อย”  เสียงแม่สั่ง
 “เขียว...เอาควายไปกินน้ำหรือยัง  ถ้ายังรีบไปเดียวควายตายหมด”  พี่ชายคนโตถามพร้อมสั่งอย่างเด็ดขาด
 “อีเขียว....ซักผ้าให้กูหน่อย”  น้องชายคนถัดจากเขียวบอก
 “อีเขียว....เอาน้ำมากินหน่อย” น้องชายคนเล็กสุดที่กำลังเล่นหมากเก็บอย่างมีความสุขสั่งให้เขียวปรนนิบัติ
          เขียวอยู่กับคุณแม่  พี่ชาย   และน้องสองคน  ส่วนคุณพ่อเสียชีวิตมานานหลายปีแล้ว  ด้วยอุบัติเหตุจากการ
จุดบั้งไฟ เคราะห์ร้ายบั้งไฟที่จุดเพื่อขนฝนตามประเพณีเกิดระเบิดขึ้น 
สะเก็ดที่แตกกระจายจากท่อไอเสียของมอเตอร์ไซด์ที่นำมาทำบั้งไฟแสน สะเก็ดนั้นพุ่งทะลุเข้ากลางหัวของคุณพ่อของเขียว สมองกระจุยกระจายตาคาที่ เป็นภาพที่เขียวยังจำติดตา
          ด้วยร่างกายที่ไม่สมประกอบ แม้ว่าอายุของเขียวจะปาเข้าถึงกว่าสามทศวรรษ แต่รูปร่างของเขียวหาได้ต่างจากเด็กที่มีอายุเพียง 8 ปีไม่ แม้แต่น้ำหนักยังไม่ถึง20  กิโลกรัมด้วยซ้ำไป
          ใช่แล้ว....เขียวเป็นคนพิการ....เขียวเป็นคนแคระ  แต่ใครจะรู้สึกถึงความในใจของเขียวบ้าง  ไม่ใช่เขียวจะพิการเพียงร่างกายเท่านั้น  เขียวต้องพิการทางใจด้วย
 เหตุการณ์ที่เขียวเห็นสภาพวันสิ้นใจของคุณพ่อ
 ไหนจะต้องคอยฟังคำสั่งให้ทำงานต่าง ๆ นานาจากคุณแม่ที่เห็นเขียวเป็นลูกที่จะต้องรับใช้แม่เท่านั้น
 ไหนจะต้องคอยฟังเสียงสั่งการที่ทรงอิทธิพลจากพี่ผู้มองว่าน้องต้องรับใช้พี่
 ไหนจะต้องคอยช่วยเหลือน้องอีกสองคนที่เห็นว่าพี่จะต้องเป็นผู้ช่วยเหลือน้องในทุกยาม
 หลายครั้ง....นับไม่ถ้วนกว่ายี่สิบปีที่เขียวต้องนั่งร้องให้คนเดียว....เขียวรู้สึกน้อยใจในชะตาชีวิตของตนเองมาตลอด ฟ้าบันดาลหรือพรหมลิขิตให้ชีวิตเขียวต้องเป็นอย่างนี้  เขียวเคยท้อแท้ในชีวิต  เขียวเคยคิดที่จะแก้ไขปัญหาของตนเองในสิ่งที่เขียวไม่เคยอยากทำ  แต่อยากแก้ปัญหา
 เขียวบอกกับฉันว่า......”น้า....น้ารู้จักสถานที่เลี้ยงดูหรือสถานที่สงเคราะห์คนพิการไหม ?  หนูอยากไปอยู่ที่นั่น......”
 หลายคราวและบ่อยครั้งที่เขียวเปรยกับฉันในลักษณะนี้  เขียวอยากไปอยู่สถานสงเคราะห์คนพิการ  เขียวต้องการหนีในบางสิ่งบางอย่างที่เขียวคิดว่า  ชีวิตของเขียวเป็นไปในสิ่งที่ทำให้เขียวรู้สึกน้อยใจในวาสนาแห่งชีวิต
 “เขียวจะไปอยู่ทำไม....สถานที่สงเคราะห์คนพิการไม่ใช่ที่เขียวจะต้องใฝ่ฝันที่จะไปอยู่เลย  เขียวต้องอยู่ที่บ้านของเขียว บ้านที่มีแม่  มีพี่ มีน้อง....แม้ว่าในบางครั้งการสั่งให้เขียวทำงาน
จะโถมถั่งมายังเขียวดังกับว่าเขียวเป็นเครื่องยนต์กลไกลก็ตาม  แต่เขียวต้องยอมรับกับความ
เป็นจริงในชีวิตที่ต้องปากกัดตีนถีบต่อสู้กับความยากลำบากของครอบครัวที่ไร้หางเสือ....” 
ฉันพยายามบอกเขียวอย่างนี้
          บ่ายกว่า ๆของฤดูแห่งการทำนา  เขียวนั่งเหม่อลอย  ทอดสายตาไปยังทุ่งนาอันกว้างใหญ่ไพศาล 
เขียวมองออกไปยังที่ไร้จุดหมายปลายทาง 
 “น้า...น้าพาหนูไปส่งสถานเลี้ยงคนพิการหน่อยน้า....”
           ฉันคงไม่นำเขียวไปที่นั่น  แต่ฉันอยากหาเงินสักก้อนมาสร้างอาชีพให้เขียวได้ทำที่บ้าน บ้านที่มีแม่ มีพี่ มีน้อง และมีความหมายในชีวิต  ฉันจะสร้างฝันให้เขียวอย่างนี้  มันเป็นความรู้สึก
ที่ฉันอยากจะทำจริง ๆ ฉันว่าเขียวทำได้  ทำได้อย่างมีความสุขแน่นอน
            ฉันมีความรู้สึกอย่างนี้จริง ๆ

Advertisement