พ่ออาบเหงื่อต่างน้ำกรำแดดฝน             หนาวก็ทนเพื่อลูกรักสร้างหลักฐาน         

เช้าจนสายบ่ายจนค่ำมุทำงาน                    ผองภัยพาลพ่อปกป้องคุ้มครองเรา

เกินจะเปรียบความยิ่งใหญ่อะไรแน่             ไม่ถ่องแท้พ่อมีคุณยิ่งขุนเขา

ให้ชีวิตช่วยชี้ชัดช่วยขัดเกลา                      เป็นร่มเงาเป็นหลักได้พักพิง

พ่อเลี้ยงลูกทุกคนแม้จนยาก                      ยอมลำบากลูกสบายทั้งชายหญิง

ลูกสำเร็จให้พ่อเห็นฝันเป็นจริง                   นั่นคือสิ่งที่พ่อสุขทุกคืนวัน

สายลมฝนปนลมหนาวเข้าหน้าแล้ง            ใบไม้แห้งพลิ้วพลิกกระดิกหัน

หลุดขั้วควงร่วงหล่นปะปนกัน                     ความแปรผันเหมือนชีวิตอนิจจัง

วันนี้พ่อเหน็ดเหนื่อยดูเมื่อยล้า                   วัยชราพ่อจึงไม่ขึงขัง

จะลุกยืนย่างเดินเกินกำลัง                         หูเฟือนฟังสายตาก็ฝ้าฟาง

นอนค่อนคืนตื่นเช้าอยู่เฝ้าบ้าน                    ทั่วเรือนชานชำระพ่อสะสาง

หวังเห็นลูกในวันพ่อรอต้นทาง                   เวลาย่างตีหนึ่งจึงเข้านอน

ที่มา...เพชร  มณีเวียง. หนังสือศาลาคนเศร้า. ฉบับที่ 406 ประจำเดือนธันวาคม 2548

Advertisement