การเดินไปสู่เป้าหมาย  ไม่ว่าจะเรื่องการทำงาน หรือการเรียนก็ตาม เราจะต้องมีเป้าหมายว่าเราจะเดินไปที่ไหน เดินอย่างไร

        หนทางทุกเส้น  ไม่มีคำว่าราบรื่น ต้องมีปัญหา และอุปสรรคอยู่เสมอ

        การหยุดอยู่กับที่ ไม่ว่าจะเกิดอาการขี้เกียจ หรือ ติดกับความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ในระหว่างการเดินทางก็ตาม ก็ถือว่าเป็นทางอ้อมประการหนึ่ง  มีส่วนทำให้เราเดินไปสู่ป้าหมายฃ้าลง หรือทำให้เสียเวลา

       ได้อ่านหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง จำไม่ได้แล้วว่าเมื่อใด ยามใดที่อ่านเห็นข้อความที่มีคติเตือนใจ จะบันทึกไว้กับสมุดบันทึกเสมอ ยามว่างก็จะหยิบเอามาอ่านเพื่อปลุกจิตใจตนเอง ให้มีความหึกเหิม กระตือรือร้น

        ในบทความดังกล่าวได้พูดถึงคุณ " โค ฮีจง "  หนุ่มเกาหลีที่เดินทางมาเอาดีในเมืองไทย ด้วยการสอนเต้นให้กับคนไทย ณ สถาบันแห่งหนึ่ง เขาได้ให้สัมภาษณ์อย่างน่าคิดว่า...

         "... ถ้าเราคิดว่า เราประสบความสำเร็จแล้ว เราจะหยุดอยู่กับที่ เพราะฉะนั้นผมคิดว่า ผมยังไม่ประสบผลสำเร็จ ยังต้องเดินหน้าต่อไป ตามหาความฝันของตนเองไปเรื่อย ๆ  ยังหยุดอยู่กับที่ไม่ได้...

         ... การทำงานนั้น เหมือนกับการเดินขึ้นภูเขา จะต้องขึ้นไปยืนบนยอดเขาให้ได้  เพราะที่นั่นจะสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวได้ จากภูเขาลูกเล็ก ๆ ก็ค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปยังภูเขาลูกถัดไปนั้น ๆ   คนอื่น ๆ เองก็กำลังพยายามปีนึ้นมายังจุดสูงสุดให้ได้เช่นกัน  หากผมหยุดอยู่กับที่ หรือ คิดว่า ประสบความสำเร็จแล้ว  ทุกอย่างไม่เพียงหยุดแค่นั้น แต่อาจจะจบลงด้วย..."

         เห็นว่า... แม้เขาจะเป็นหนุ่ม แต่ความคิด และความฝันของเขาชั่งยิ่งใหญ่เกินกว่าวัยเสียจริง ๆ   

         ผู้ที่มุ่งหวังความเจริญ จึงน่านำไปพิจารณาดู ว่าเรามีความฝัน และ กำลังตามหาความฝันของตนเองแล้วหรือยัง ?

         

Advertisement