สูตรแห่งความสุข...ตำราชีวิตประจำวัน

           พรรคพวกส่งจดหมายเวียนผ่านอีเมล์มาให้...บอกว่าเป็น “สูตรแห่งชีวิตประจำวัน”
ที่ควรจะส่งต่อไปให้คนที่เรารัก, ห่วงใยและต้องการให้เขาหรือเธอมีความสุขทั้งกายและใจ... 
 
           ทำนองเดียวกัน  ที่ชาวชีวจิตมีความห่วงหาอาทรต่อกันอย่างไม่ลดละ   เพื่อน ๆ
เรียกสูตรนี้ว่าเป็น  Lifebook  หรือเป็น  “ตำราแห่งชีวิต”  ซึ่งผมคิดว่าเหมาะเจาะกับเนื้อหา
และคำแนะนำที่น่าสนใจยิ่ง ทั้งง่ายและตรงไปตรงมา  ใครจะทำก็ได้  ไม่ทำก็ได้ เป็นสิทธิ์
ส่วนบุคคล  ไม่บังคับยัดเยียดกัน  ไม่ต่อว่าต่อขานกัน  แต่ถ้าหากมีความมุ่งมั่นที่จะทำอะไร
ให้กับชีวิตของตนเอง   ก็ถือว่าเป็นเรื่องน่าส่งเสริมสนับสนุน   สมควรที่จะให้กำลังใจแก่กัน
และกันอย่างยิ่ง 
 
 
 สูตรที่ว่านี้มีง่าย ๆ อย่างนี้
 
             ๑.   ดื่มน้ำให้มาก    
             ๒.   กินอาหารมื้อเช้าเหมือนราชา  รับประทานอาหารเที่ยงเหมือนเจ้าชาย       และเมื่อถึงอาหารเย็น 
                    ให้วาดภาพว่าตัวเองเป็นแค่ขอทาน (แปลว่ากินมื้อหนักที่สุดในตอนเช้า และกลาง ๆ   ตอนเที่ยง
                    และตกเย็นแล้ว ทำตัวเป็นยาจก  ไม่มีอะไรจะกิน...สุขภาพจะเป็นอย่างเทวดาทีเดียวเชียวแหละ)
             ๓.   กินอาหารที่เติบโตบนต้นและบนดิน  พยายามหลีกเลี่ยงอาหารที่ผลิตจากโรงงาน
             ๔.   ใช้ชีวิตบนหลักการ ๓ E...นั่นคือ  energy หรือพลังงาน,  enthusiasm หรือกระตือตือร้น      และ
                    empathy คือเอาใจเขามาใส่ใจเราให้มาก ๆ
             ๕.   หาเวลาทำสมาธิหรือสวดมนต์เสมอ
              ๖.   เล่นเกมสนุก ๆ เสียบ้าง, อย่าเครียดกันนักเลย
              ๗.   อ่านหนังสือให้มากขึ้น...ตั้งเป้าว่าปีนี้จะอ่านมากกว่าปีที่ผ่านมา
              ๘.   นั่งเงียบ ๆ อยู่กับตัวเองสักวันละ ๑๐ นาทีให้ได้
              ๙.   นอนวันละ ๗ ชั่วโมง
            ๑๐.   เดินสักวันละ ๑๐ ถึง ๓๐ นาที   แล้วแต่จะสะดวก   ไม่ต้องเครียดกับมัน  วันไหนไม่ได้เดิน
                     ก็อย่าหงุดหงิดกับมัน 
            ๑๑.   ระหว่างเดิน  อย่าลืมยิ้ม

        นั่นเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับสุขภาพทางกายและใจ    ที่ผสมปนเปกันได้เสมอ   หากทำเป็นกิจวัตร 
  ประจำวันชีวิตก็จะแจ่มใส  แต่อย่าทำให้ตัวเองเครียดด้วยการรู้สึกผิด   ถ้าหากวันไหนทำไม่ได้ตามที่วาง
  กำหนดเวลาของตนเอาไว้  วันนี้ทำไม่ได้   พรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้     แต่การไม่เอาจริงเอาจังกับตัวเองเกินไป
  ไม่ได้หมายถึงการผัดวันประกันพรุ่ง  ซึ่งเป็นคนละเรื่องกันนะครับ  

Advertisement