ตัวอย่างนิทานตลกล้อเลียนพระกับเณร

เรื่อง  หลวงพ่อขี้ไก่โป่

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  ในหมู่บ้านมีวัดแห่งหนึ่งมีหลวงตากับเณรน้อย  วันหนึ่ง             หลวงตาได้รับนิมนต์จากชาวบ้าน  ก่อนจะเข้าไปในหมู่บ้านได้กำชับเณรน้อยว่าอย่าให้ไก่ขึ้นมาขี้บนศาลา  ให้ไล่ไก่ให้ดีอย่าหนีไปไหน  เณรน้อยรับคำ  ส่วนหลวงตาก็เข้าไปในหมู่บ้านตามที่รับนิมนต์ไว้  พอเสร็จกิจนิมนต์แล้วหลวงตาก็กลับวัด  เห็นขี้ไก่โป่เต็มศาลา  ก็เลยโมโห         ให้เณรน้อย เรียกเณรน้อยมาทำโทษโดยการให้เลียกินขี้ไก่โป่ทุกกอง  เณรน้อยนั้นทีแรกก็ทำท่าสะอิดสะเอียนเพื่อไม่ให้หลวงตาสงสัย  เสร็จแล้วก็ก้มเลียขี้ไก่โป่กองแล้วกองเล่าจนเกือบหมดเหลือสองกองสุดท้าย  หลวงตาสังเกตดูการเลียกินขี้ไก่โป่ของเณรน้อยคงอร่อยแน่ ๆ  ก็เลยสั่งให้หยุดกิน  “หยุด ๆ ๆ ๆ  มันเป็นจั่งใด๋  หวานบ่  คือเป็นตาแซบแท้”   เณรน้อยก็ว่าอร่อยหวานหอมและบอกให้หลวงตาลองชิมดู  หลวงตาจัดการทันที  ร้องว่า  “อือ / แซบอีหลี หวาน……หอม….  นี่เณรน้อยมื้อหน้าบ่ต้องไล่ไก่หนีเด้อ  ไปไล่มันขึ้นมาขี้ไว้หลาย ๆ”  หลวงตาสั่งเพราะไม่รู้ทัน          เณรน้อย   จริง ๆ  แล้วเณรน้อยเคี่ยวน้ำอ้อยให้เหนียวแล้วกวาดศาลาอย่างสะอาดและหยอดน้ำอ้อยที่เคี่ยวแล้วเป็นกอง ๆ ทั่วศาลามันจึงมีรสหวานหอมติดใจ

                วันต่อมาหลวงตารับกิจนิมนต์อีก ไปฉันจังหันในหมู่บ้าน  รับนิมนต์ทีไรไม่เคยให้               เณรน้อยไปด้วยสักที  เณรน้อยเลยแกล้งไล่ไก่ขึ้นบนศาลาไก่กลัวก็ขี้ราดศาลาไว้มากมาย  หลวงตากลับจากในบ้านมาที่วัดเห็นขี้ไก่เต็มศาลาก็ดีใจ  ไม่พูดพร่ำทำเพลงขึ้นไปถึงก็ก้มเลียทันที                     กองแรกเหม็นหึ่งน่าสะอิดสะเอียน  ยังไม่เชื่อปากตัวเอง  กองที่สองก้มลงเลียอีกก็เหม็นหึ่งอีก หวานก็ไม่หวาน  จึงเรียกเณรน้อยมาถาม  เณรน้อยจึงว่า  “กะมื้อนี้มันเป็นขี้ไก่โป่แท้ ๆ  บ่คือ             มื้อวานนี้  มื้อวานนี้  ขะน้อยเคี่ยวน้ำอ้อยอย่างดีมันกะแซบซั่นแล้ว ขะรับ”  

ตัวอย่างนิทานตลกล้อเลียนเรื่องเพศ

เรื่อง  พิมพ์ดีด

                ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีสามีภรรยาคู่หนึ่ง  มีข้อตกลงใช้คำศัพท์เฉพาะคนรู้ใจสองต่อสองว่าหากสามีภรรยาจะมีอะไรกุ๊กกิ๊กกัน  ให้ใช้คำว่า  “พิมพ์ดีด”  แทนก็จะเป็นที่เข้าใจกัน  สามีนั้น      ลาศึกษาต่อปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยในต่างจังหวัด  นาน ๆ จะกลับบ้านครั้งหนึ่ง  เสาร์นี้                      ก็เช่นเดียวกัน  เป็นวันสิ้นเดือน  สามีก็กลับบ้านเช่นเคย  มาถึงบ้านมองหาภรรยาไม่พบ  จึงถามลูกว่า  “แม่ไปไหน”  ลูกบอกว่า  “แม่ไปตลาด”  พ่อเลยบอกกับลูกว่า  “ไปตามแม่ให้พ่อหน่อย                ให้บอกกับแม่ว่าพ่อกลับมาถึงบ้านแล้วและพ่ออยากจะพิมพ์ดีด”  ลูกไม่รู้อะไรก็รีบวิ่งด้วยความ            ดีใจที่พ่อกลับมา  พอลูกไปพบแม่ที่ตลาดก็บอกว่า  “แม่ ๆ พ่อกลับมาแล้ว  พ่อบอกว่าให้แม่            กลับบ้านด่วน  พ่อจะพิมพ์ดีด”  ส่วนแม่เก็บเงินค่าแชร์ไม่ได้ก็เคืองใจ  ตอบลูกไปว่า  “ไปบอก         กับพ่อนะว่าเครื่องพิมพ์ดีดชำรุดแล้ว”  ลูกก็รีบวิ่งกลับมาบอกพ่อว่า  “พ่อ ๆ แม่บอกว่าเครื่องพิมพ์ชำรุดแล้ว”   พ่อก็ไม่ว่ากระไร  แต่พอตกตอนเย็นต่างคนต่างอาบน้ำอาบท่าเสร็จใจดีขึ้นบ้างแล้ว  พอเข้านอนภรรยาจึงสะกิดสามีว่า   “พ่อ ๆ บ่พิมพ์ดีดบ้อ  ข้อยซ่อมแล้ว ๆ เด๊ะ”   ด้วยความหงุดหงิดสามี ๆ  เลยตอบภรรยาว่า  “บ่พิมพ์บ่เพิมมันละ  ข้อยใช้มือเขียนเรียบร้อยแล้ว”                     

ตัวอย่างนิทานตลกล้อเลียนคนพิการ

เรื่อง  ขาติดกับตาบอด

                ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีเพื่อนสนิทอยู่คู่หนึ่ง  คนหนึ่งตาบอด  อีกคนหนึ่งขาติด  ทั้งสองชอบไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ  โดยตาบอดจะให้ขาติดขี่หลังดูทางตนเองเป็นขาพาเดินไปทุกที

ที่ต้องการ  วันหนึ่งเดินเที่ยวตามทุ่งไปพบต้นไม้ใหญ่  เห็นรังนกอยู่ยอดไม้  ขาติดจึงให้ตาบอด เป็นคนปีนโดยตัวเองจะเป็นคนบอกทาง  ตาบอดปีนขึ้นไปบนต้นไม้  ขาติดก็บอกทางให้จนถึงยอดไม้ที่มีรังนก  ตาบอดล้วงเข้าไปในรังนกกำได้คองูเห่าดึงออกมานึกว่าเป็นคอนก  ขาติดร้องบอกว่า  “งู ๆ ๆ”  กว่าจะวางคองูได้งูเห่าก็เป่าตาเสียจนกลายเป็น ตาดี  พอโยนงูเห่าลงมาข้างล่าง  ขาติดกลัวก็กระโดดจนขาฉีกออกจากกัน  ทั้งสองกลับกลายเป็นคนปกติ  พากันเดินกลับบ้านด้วยความสุขใจ 

ตัวอย่างนิทานตลกล้อเลียนพ่อตากับลูกเขย

เรื่อง  พ่อเฒ่ากับลูกเขย

                ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีพ่อเฒ่ากับลูกเขยคู่หนึ่ง  ชอบทำอะไรที่ไม่ลงรอยกันเสมอ ๆ             

วันหนึ่ง  ลูกเขยเดินแวะมาที่บ้านพ่อตาในตอนกลางคืน  ร้องเรียกถามพ่อตาว่า  “พ่อเฒ่า ๆ              นอนแล้วบ้อ”  พ่อตาตอบทันทีว่า  “นอนแล้ว”  ลูกเขยเลยพูดแหย่รุนแรงว่า  “นอนแล้ว                  หมาบ้อเว้า”  พ่อตาโกรธมากกะจะแก้แค้นในคืนถัดไป  วันต่อมา  พ่อตาก็เดินแวะไปทางบ้านลูกเขยในตอนกลางคืน  ร้องถามลูกเขยว่า  “ลูกเขย ๆ นอนแล้วบ้อ”  ลูกเขยก็ตอบมาว่า 

“นอนแล้วแต่บ่ทันหลับ”  พ่อตาได้แต่คราง  “ฮึม  ! ๆ ๆ” 

ตัวอย่างนิทานตลกล้อเลียนเชาวน์ปัญญา

เรื่อง  เซียงเมี่ยงขี้ตั๋ว

                ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีเซียงเมี่ยงเจ้าปัญญา  เป็นข้ารับใช้ราชาองค์หนึ่งด้วยความมีปัญญาแก้ปัญหาได้ฉับไว  กิตติศัพท์เลื่องลือว่าเซียงเมี่ยงเป็นคนขี้ตั๋ว  ทำให้คนหลงกลอยู่บ่อย ๆ พระราชาก็อยากลองดี  จึงเรียกเซียงเมี่ยงเข้าเฝ้า  แล้วบอกว่า  “กูได้ยินกิตติศัพท์ว่ามึงตั๋วเก่ง  แม่นบ้อ  คันมึงแน่  มึงตั๋วกูกระโดดลงในสระน้ำเบิ่ง”  เซียงเมี่ยงก็ทำหน้าละห้อย  ทูลว่า    “ข้าน้อยตั๋วคนลงน้ำบ่เป็นดอกขะรับ  เคยตั๋วแต่เอาคนขึ้นจากสระน้ำท่อนั้น”  พระราชาไม่รู้ทัน เซียงเมี่ยง  ก็กระโดดลงในสระน้ำทันที  แล้วบอกเซียงเมี่ยงว่า  “เอ้า ! บาดนี่  มึงแน่จริงตั๋วกูขึ้น จากสระน้ำเบิ่ง”    เซียงเมี่ยงจึงว่า  “ข้าน้อย  ได้ตั๋วญาท่านลงไปในน้ำได้แล้ว  คั่นบ่ย่านหนาว            กะอยู่ในสระน้ำนั่นโลด”  พระราชาจึงถึงบางอ้อ  “กูตกล้อมันจนได้เว้ย” 

นิทานคติ  เป็นนิทานที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อเผยแผ่ศาสนา  เป็นเครื่องมือถ่ายทอด

คำสอน  เช่น  การทำความดี   กฎแห่งกรรม  นิทานชาดก  เป็นต้น

ตัวอย่างนิทานคติ

เรื่อง  หาบไห

                นานมาแล้วมีสามีภรรยาอยู่  2  คู่  ซึ่งเป็นพี่กับน้องกัน  และได้ไปใส่ไซที่ทุ่งนาซึ่งมีร่องน้ำเล็ก ๆ  เช้าวันหนึ่งผู้พี่ได้ไปใส่ไซและได้ปลามามากมายนำมาขายได้เงินจำนวนมาก  ส่วนผู้น้องเป็นคนโลภมากจึงไล่ผู้พี่ให้ไปใส่ไซที่นาคนอื่น  ตนเองไปใส่แทนที่พี่ชาย  พอไปใส่ก็ได้แต่ปลาเล็กปลาน้อย  ปลาหมัดปลาซิว  จึงทำลายร่องน้ำนั้นเสีย  ทำให้ผีที่ร่องน้ำนั้นไม่พอใจ             จึงบีบคอผู้น้องตาย  ผู้น้องตายเป็นผีจึงหาบไหมาที่บ้าน  พอเมียเห็นเข้าก็นึกดีใจนึกว่าเป็นไหเงินไหคำจึงรีบรับเอา  แต่พอเงยหน้ามองดูหน้าผัวอีกทีกลายเป็นผีก็ตกใจกลัวร้องลั่นและขาดใจตาย

                นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  “โลภมากลาภหาย”  

Advertisement