ครั้งแรกที่เราทะเลาะกัน...

>_<
          จากที่ใช้เวลาดูใจกันเพียงไม่นาน
          ในที่สุด . . . เธอก็ตกลงแต่งงานกับเขา
          ชายผู้เป็นรักแรกของเธอ

          ในวันแต่งงาน  . . .
          ว่าที่สามีของเธอได้ซื้อตุ๊กตาคู่บ่าวสาว มามอบให้เป็นของขวัญ
          ด้วยความที่เธอเพิ่งได้รู้จักความรักมาเพียงน้อยนิด
          เธอจึงเข้าใจเพียงว่า . . . สามีของเธอช่างเป็นคนโรแมนติกเสียจริง

          แต่เนื่องด้วยความที่เธอยังไม่เข้าใจคำว่ารัก
          และไม่ได้ใช้เวลานานพอ จึงทำให้ทั้งคู่ทะเลาะกันบ่อยมาก
          เพราะเธอเป็นคนที่เอาแต่ใจ
          สามีของเธอถึงจะเป็นคนที่มีเหตุผล
          มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่กว่า แต่ก็เป็นคนอารมณ์ร้อน
          ทั้งคู่จึงทะเลาะกันรุนแรงมาก แต่เขาก็จะเป็นคนไกล่เกลี่ย
          ให้เรื่องร้ายบรรเทาลงได้ทุกครั้งไป

          จนครั้งนี้ ด้วยความโมโห  . . .
          เธอได้ปัดตุ๊กตาคู่รัก ลงจากโต๊ะที่เคยมีทั้งสองยืนเคียงกัน
          บัดนี้ตุ๊กตาทั้งสองกระจัดกระจายไปคนละทาง
          เธอหยิบตุ๊กตาเจ้าสาวมาขวางใส่เขา ประกาศจะขอหย่ากับสามี
          เขากอดตุ๊กตาเอาไว้แน่น แล้วเดินออกจาเรือนหอแห่งรักไปทั้งน้ำตา

          หลังจากพายุสงบลง หญิงสาวก็นั่งนิ่งแล้วร้องไห้
          เธอเหลือบไปเห็นตุ๊กตาเจ้าบ่าว ที่เหมือนจะนอนร้องไห้อยู่ที่พื้น
          เธอหยิบมันขึ้นมากอดอย่างเจ็บปวดที่สุด
          ปากเธอพร่ำบอกรักเจ้าบ่าวของเธอร้อยพันครั้ง
          แต่ก็ไม่มีเสียงตอบใดๆจากเจ้าตุ๊กตาตัวน้อย

          เธอลุกขึ้น กอดตุ๊กตาเดินออกไปนอกบ้าน
          ตั้งใจจะออกไปตามหาเขา . . . คนรักเพียงคนเดียวของเธอ
          แต่พอพ้นประตูบ้านไป ก็เห็นสามีของเธอนอนอยู่ที่ริมรั้ว
          เขาหลับไปทั้งๆ ที่ยังกอดตุ๊กตาเจ้าสาวอยู่
          เธอจึงเข้าไปปลุกแล้วบอกว่า  . . .
          "ขอโทษนะจ๊ะ เพื่อนของฉันดูท่าทางเหงา
          เพื่อนของเธอก็ทำหน้าเศร้าจังเลย
          ฉันจึงอยากจะขอเจ้าสาวจากเธอมาให้เพื่อนฉัน
          เพื่อให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันตลอดไป"

          เธอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแล้ว และเธอก็กำลังยิ้มเช่นกัน
          มันเป็นช่วงเวลาที่เขาและเธอช่างสุขใจเหลือเกิน
          "ให้ไม่ได้หรอก  . . .
          ฉันมีเพียงแค่เธอคนนี้เท่านั้นเธออยู่ปลอบฉันทั้งคืนเลย
          ถ้าให้เธอไปแล้วใครจะปลอบฉันล่ะ"

          แล้วเธอก็หัวเราะ  . . .
          “โธ่ ให้ฉันไม่ได้เหรอ แล้วฉันจะคอยปลอบเธอเอง
          เถอะนะ ฉันซื้อก็ได้ เท่าไหร่ฉันก็จะซื้อให้ได้”

          "ถ้าความรักมันซื้อขายกันได้ง่ายๆ ก็ดีน่ะสิ" เขาตอบ
          "ถึงยังไงฉันก็คงขายให้ไม่ได้หรอก  . . .
          เพื่อนฉันคนนี้มีค่าสำหรับฉันมาก
          เพราะเธอนำพาคนที่ฉันรัก กลับมาหาฉันอีกครั้ง"

          หญิงสาวตื้นตันใจจนน้ำตาไหลลงมา
          "จะพอไหมถ้าฉันจะจ่ายแสนกอด ล้านจูบ
          . . . และความรักที่ไม่มีวันหมดไป"
          “กลับบ้านด้วยกันนะ . . .”

          เวลาทะเลาะกัน ต่างฝ่ายต่างรู้สึกไม่พอใจซึ่งกันและกัน
          ในช่วงเวลานั้น . . . ส่วนของโทสะจะมีมากกว่าความรัก
          ยิ่งหากเธอโยนความรักทิ้งไป
          มันก็จะเหลือเพียงความโกรธ ความไม่พอใจเท่านั้นเอง
          และเพราะเธอโยนความรักทิ้งไป เธอจึงลืมไปว่า  . . .
          ถึงแม้ตอนที่ทะเลาะกัน จะโกรธ เกลียด ด่าว่ายังไง
          เวลานั้นเราก็ยังรักกันอยู่ 
   

  ที่ทะเลาะก็เพราะรักไม่ใช่เหรอ  . . .
          ทำไมไม่กอดความรักเอาไว้
          เธอจะเข้าใจความหมายของการทะเลาะกัน
          ทะเลาะกันก็เพราะว่ารักมาก แต่ไม่เข้าใจกัน

          เพราะเธอโยนความรักทิ้งไปในตอนที่ทะเลาะกัน
          เธอจึงกล้าจะบอกเลิกได้
          เพราะความรักที่เธอเคยมีมากมาย
          อยู่บนพื้น ไม่ได้อยู่ในใจของเธอ
          และเธอจะเจ็บปวดที่สุด

          เมื่อเก็บความรักบนพื้น กลับมาใส่ในใจเธออีกครั้ง
          ดีใจทุกครั้งที่ได้ทะเลาะกัน เพราะรู้ดีว่าคนที่กำลังด่าว่าฉันอยู่
          เธอทำเพราะว่ารักฉัน  . . .
          รู้ดีว่าเมื่อปัญหาจบลง ความเข้าใจจะเพิ่มขึ้น
          ความรักก็เหมือนกัน เคยสังเกตมั้ยว่าเราจะรักกันมากขึ้น
          ถ้าได้ทะเลาะกัน

          คนสองคน มาจากคนละทาง ความแตกต่างมันต้องมีอยู่แล้ว
          ตอนนี้เราเหมือนเดินขนานกัน แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน
          ช่องว่างระหว่างเราจะค่อยๆ ลดลงไป
          ทำใจเอาไว้เถอะ  . . .
          เพราะเราจะต้องทะเลาะกันไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละ
          จนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่เรารวมกันเป็นหนึ่งเดียว

ข้อมูลจาก Forward mail

ขอบคุณ kapook.com ค่ะ 

Advertisement