เฝ้ามองโพธิ์โตตามกาลนานเนิ่นมา
ร้อยระย้าราระเบียงเคียงคู่ขวัญ
ตรงตระหง่านระรานลักษณ์วิจักษณ์พรรณ
กิ่งก้านกั้นพับผันพิงอิงเกื้อกูล

พลิ้วใบเดี่ยวเขียวชอุ่มชุ่มชุ่มชื่น
จวบจนพื้นแห้งหายสลายสูญ
ผ่านวันคืนชื่นสุขทุกข์อาดูร
ผลิพรั่งพูนพานพบประสบการณ์

ให้ร่มเงาเบาร้อนระรอนแสง
คงแข็งแกร่งแฝงอาทรซ่อนผสาน
เสมือนครูผู้ก่อค่าวิชาชาญ
ปลุกวิญญาณแห่งค่าคนด้วยคุณครู

เฝ้าดูแลใบอ่อนอ่อนโลกนัก
เฝ้าฟูมฟักรักษาใบให้คงอยู่
เฝ้าคุ้มครองประคองใบได้เชิดชู
จึงเปรียบครูคู่โพธิ์พันธุ์ผู้สรรค์คน

Advertisement