ปัจจุบันเสียงวิจารณ์รอบข้างของคนในวงการศึกษา กลับตั้งคำถามต่อครูบางท่านถึงความชอบธรรมในการทำผลงานเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง  การใช้งานเด็กเพื่อหวังผลงาน  การละเลยชั่วโมงสอน  รวมไปถึงการคัดลอกผลงานของผู้อื่น เป็นต้น

           การทำผลงานจึงกลายเป็นภาพที่ไม่ งดงาม มากนัก ในความคิดของใครหลาย ๆ  คน...

           สำหรับผมแล้วมีความคิดเห็นว่า  การทำผลงานเป็นสิ่งที่ถูกต้อง  ถ้า....เป็นการพัฒนางาน  ความชำนาญ  ความเชี่ยวชาญในวิชาชีพ  ในอันที่จะส่งผลต่อคุณภาพของนักเรียนและการศึกษาของบ้านเรา
           เป็นการวิจัยและพัฒนา..สร้างสรรค์นวัตกรรมทางการศึกษา..ซึ่งตัวอย่างในการทำแบบนี้ไม่ใช่จะไม่มี..             
           ผมมีตัวอย่างที่อยากเล่าให้ฟังของครูคนหนึ่ง  เธอเป็นลูกศิษย์ของผมครับ
           ในช่วงที่ผมดำรงตำแหน่งหัวหน้ากลุ่มสาระสังคมศึกษาอยู่นั้น  เธอเป็นผู้หนึ่งที่ร่วมกันสร้างสรรค์หลักสูตรเพชรบุรีศึกษาทั้งภาคภาษาไทยและภาคภาษาอังกฤษ (สอนโครงการ English program) ..
           ระหว่างการสอนเพชรบุรีศึกษา...เธอจะใช้บทปฏิบัติการศึกษาท้องถิ่นด้านประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ เศรษฐกิจสังคม และสิ่งแวดล้อม  ในช่วงที่มีการจัดงานพระนครคีรี จะให้เด็กไปศึกษาเรียนรู้กับภูมิปัญญาท้องถิ่น ซึ่งมาแสดงผลงานบริเวณเขาวัง
           เมื่อถึงเวลาที่เธอทำผลงาน..ผมได้ให้คำปรึกษาไปว่า  บทปฏิบัติการที่ใช้สอนเด็กเหล่านั้นถือเป็นนวัตกรรมที่สำคัญ นำมาพัฒนาให้ถูกต้องตามหลักวิชาการ หาค่าประสิทธิภาพแล้ว  นำมาทดสอบกับนักเรียนได้ผลเป็นอย่างไร  แล้วเขียนรายงานส่งให้คณะกรรมการประเมินผลพิจารณา 
           และก็เป็นไปดังที่คาดหวังไว้  ผลงานของเธอผ่านการพิจารณาได้เลื่อนระดับเป็นครูชำนาญการพิเศษไปเมื่อปีที่แล้ว..

             สิ่งสำคัญที่สุดแม้ว่าจะได้เลื่อนระดับแล้ว..เธอก็คงทำการสอนในรายวิชาที่เธอรับผิดชอบอยู่  และพัฒนากิจกรรมเรียนรู้อย่างต่อเนื่อง ไม่ได้เงียบหายไปเมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการประเมิน 

Advertisement